Από μικρό παιδί
θυμάμαι είχα αυτή την συνήθεια που έμοιαζε σαν παιχνίδι
Να παρατηρώ τα
πρόσωπα των ανθρώπων και να προσπαθώ να σκιαγραφήσω τις σκέψεις τους, τα
συναισθήματα της στιγμής ακόμα και τα βιώματα τους
Ναι τα βιώματα!
Όχι δεν υπερβάλλω
Τα βιώματα μας έχουν
αυτή την ιδιότητα, να κρύβονται στις εκφράσεις μας, στο βλέμμα μας, στις
κινήσεις μας ακόμα και στον λόγο μας
Έφηβη θυμάμαι να
ακολουθώ τον τρόπο διασκέδασης της γενιάς μου. Περιμέναμε πώς και πώς το
δεύτερο Σάββατο του μήνα, αυτός ήταν ο κανόνας του σπιτιού∙ έξοδο βδομάδα παρά
βδομάδα
Α! η χρυσή εποχή της τουριστικής! Τα μπαράκια
και τα κλαμπ της τουριστικής περιοχής της Λεμεσού ήταν το κέντρο της νυχτερινής
διασκέδασης πριν 2, 3 δεκαετίες και έσφυζε από ζωή
Σαν νεανίδα και
γώ «νυχτοπερπατημένη», κάποιες φορές μέσα σε αυτά τα κλαμπ βαριόμουν απίστευτα
και έτσι αποτραβιόμουν νοητικά και σκεφτόμουν:
«Τί κάνω εγώ εδώ;»
Αυτό το αίσθημα
της ματαιότητας με ώθησε να αναπτύξω την συνήθεια της παρατηρητικότητας.
Κάτι έψαχνα στα
πρόσωπα των άλλων…
Ίσως κάτι που να ταυτίζεται με τα δικά μου
συναισθήματα… και έβρισκα!
Θλιμμένα
χαμόγελα, τυφλά βλέμματα, μηχανικές κινήσεις, απελπισμένες φιγούρες να
λικνίζονται στον ρυθμό της μουσικής, πνιγμένος πόνος στα μισοάδεια ποτήρια και στα φουλαρισμένα σταχτοδοχεία, όλα να σκιαγραφούν την ματαιότητα και τίποτα απ΄όλα
αυτά να μπορεί να γεμίσει το εσωτερικό κενό
Το ανώριμο της
ηλικίας δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια να δράσουμε με διαφορετικό τρόπο.
Βγαίναμε, ξενυχτούσαμε, διασκεδάζαμε και το επόμενο πρωί ονομάζαμε αυτή την
αίσθηση της ματαίωσης…hangover!
Τίτλοι σειράς
ταινιών θα μπορούσαν να ήταν όλα αυτά
Μπορεί και
αποκύημα της φαντασίας μου
Μπορεί και
αυτοπροβολή
Μπορεί…
Εγώ πάντως έβρισκα τρόπο να περνάει η ώρα μου!
Τα χρόνια πέρασαν
και ο καθένας ακολούθησε τον δικό του δρόμο
Ένας δρόμος
γεμάτος από πολλά βιώματα που μας άλλαξαν
Ένας δρόμος ζωή
Ένας δρόμος που μας έφερε στο σήμερα
Ίσως στην πορεία
αυτή να βρήκαμε την απάντηση στο ερώτημα «Τι κάνω εγώ εδώ;»
Ίσως και όχι…
Ίσως να παρατηρώ ακόμα πρόσωπα που η μόνη αλλαγή από τότε, να είναι τα σημάδια γήρατος
Η υπαρξιακή αυτή
αναζήτηση δεν έχει ηλικία και τις πιο πολλές φορές ούτε τέλος
Όλοι αργά ή
γρήγορα ψάχνουμε το νόημα της υπάρξεως μας και τον προορισμό μας
«Τί κάνω εγώ
εδώ;»
Έπρεπε να
περάσουν δεκαετίες να αντιληφθώ ότι ψάχνουμε την πληρότητα σε λάθος χώρο
Αυτός ο κόσμος
είναι πρόσκαιρος το ίδιο και τα υλικά που προσφέρει
Η πληρότητα
δεν βρίσκεται στην ύλη…
Η πληρότητα
αδελφέ βρίσκεται μονάχα στην ένωση με τον Εσταυρωμένο Χριστό.
Όχι στην πίστη
σ΄Αυτόν, στην ένωση με Αυτόν!
Καλή Ανάσταση!