Τρίτη 30 Μαΐου 2023

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία πρώτη


Ιστορία πρώτη

Θυμάμαι, εκεί γύρω στα δεκάξι πρέπει να ήμουνα και είχα αρχίσει καλοκαιρινή δουλειά στις πωλήσεις.

Ήμασταν μια ομάδα παιδιών που θέλοντας και μη έπρεπε τα καλοκαίρια να δουλεύουμε να βοηθάμε και μείς την οικογενειακή κατάσταση. Ευτυχώς το θέλαμε!

Μας κατέβαζε λοιπόν το βανάκι σε μια τουριστική καλή περιοχή και κάναμε πωλήσεις από πόρτα σε πόρτα.

Περνούσαμε όμορφα, παρά την κούραση από το ποδαρικό, είχαμε αυτή την όρεξη να κατακτήσουμε τον κόσμο και αυτό μας έκανε πολύ καλούς πωλητές!

Είχαμε τις καλές μας μέρες! Είχαμε όμως και τις δύσκολες!

Μια τέτοια την θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Μπαίνω σε ένα κατάστημα και με χαμόγελο και όλο ευγένεια απευθύνομαι στον ιδιοκτήτη που βρισκόταν πίσω από το ταμείο.

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την ερώτηση μου και με πετάει έξω με φωνές και προσβολές. Προφανώς θα είχε τους λόγους του

Έφυγα καταρρακωμένη από κει

Άρχισα να περπατάω σε άγνωστη κατεύθυνση με δάκρυα στα μάτια και αμέτρητα γιατί.

Η αγένεια αυτού του ανθρώπου με έκανε να νιώσω τόσο μικρή.

Κάθισα σε ένα πεζούλι και έκλαιγα ασταμάτητα

Και τότε με πλησίασε αυτή η Κυρία!

Με ρώτησε τι είχα

Και γω να προσπαθώ να της εξηγήσω με λυγμούς γεμάτο παράπονο

Δεν θυμάμαι το πρόσωπο αυτής της γυναίκας ούτε τα λόγια της, θυμάμαι όμως την κίνηση της.

Έβγαλε απ΄την τσάντα ένα δεκάλιρο, πολλά λεφτά τότε, μου το έδωσε και έφυγε χωρίς να με αφήσει να αντιδράσω.

Ένα ολόκληρο δεκάλιρο σε ένα άγνωστο κορίτσι που βρισκόταν σε δύσκολη θέση και χωρίς να αγοράσει κάτι.

Τι μεγάλη αξία …αυτή η κίνηση!

Ο δικός μου άγνωστος Καλός Σαμαρείτης!

Υ.Γ. Σε θυμάμαι πάντα


Φαίδρα Ξ. Μακρή 
Εκπαιδευτικός

Δευτέρα 15 Μαΐου 2023

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο









«Σε περιμένω.

Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος

Που δεν έχει τί να περιμένει

Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει

Είναι σα να παύει να βλέπει

Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό

Να παύει να ελπίζει

Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...

Πικρό είναι

Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι

Χωρίς να είσαι ναυαγός

Ούτε σωτήρας

Παρά ναυάγιο»

 

Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει με τον γλαφυρότερο τρόπο τα συναισθήματα που γεννά η αναμονή στο ποίημά του «Αναμονή» και σε κάνει να συλλογίζεσαι…

Μια ζωή περιμένουμε κατάλληλες στιγμές, κατάλληλους ανθρώπους, κατάλληλες δουλειές , την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων ονείρων και ίσως με παράπονο περιμένουμε άλλες πραγματικότητες..

Λες και έχουμε όσον χρόνο θέλουμε

Λες και η ζωή μας ξεπληρώνει

Λες και ο Θεός μας οφείλει, αυτό που εμείς νομίζουμε

Δύσκολο πράγμα η αναμονή, θέλει πίστη και υπομονή και ελπίδα.

Η αναμονή όμως σε φθείρει

Παρ’ όλα αυτά δεν σταματάς να περιμένεις

Περιμένεις γιατί πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς

Περιμένεις γιατί η αναμονή γεννά την ελπίδα που σε κρατά σε εγρήγορση

Οι παλμοί ανεβαίνουν, τα μάγουλα ροδίζουν και ο κόσμος φαντάζει ομορφότερος

Λευκό μαντήλι σ’ αγκαλιάζει σαν αερικό

Ενώ βαθιά μέσα σου γνωρίζεις

Γνωρίζεις πως μάταια περιμένεις

Σε δίδαξε η ζωή χρόνια τώρα

Πως η στροφή ανηφορίζει και η κορυφή ξεμακραίνει

Ο δρόμος είναι μοναχικός

Μια πικρή επίγευση στον ουρανίσκο

Σαν λάθος δοσολογία από μαστίχα

Και εσύ ακόμα περιμένεις

Μικρά ρόδινα τριαντάφυλλα μπλεγμένα στα μαλλιά…

Δεν σου οφείλει κανένας τίποτα

Να ονειρεύεσαι για να κινείσαι

Αποστολή εξετελέσθη

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο της ζωής η γεύση

 

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός