Η καθημερινότητα μιάς εκπαιδευτικού

Ξύπνησα πριν κτυπήσει το ξυπνητήρι. Ωραία λέω έχω ακόμα μερικά λεπτά και ξανακοιμάμαι. Ανελέητος όμως ο ήχος του ξυπνητηριού, έπρεπε να σηκωθώ. Σηκώθηκα κεφάτη αυτή την φορά γιατί κατάφερα να κλέψω στον ύπνο. Πάντα το σκέφτομαι αυτό με τον ύπνο∙ όταν ξυπνάς πιο νωρίς απ’ το ξεκίνημα η αίσθηση είναι αλλιώς. Καμιά φορά τις μέρες που δεν εργάζομαι βάζω πάλι το ξυπνητήρι για να κλέψω λίγο ύπνο παραπάνω και να τον απολαύσω. Τέτοιος ψυχαναγκασμός! 

Οι πρωινές κινήσεις μέχρι να ξεκινήσω για την δουλειά είναι σχεδόν μηχανικές και προβλέψιμες. Η υπόλοιπη μέρα αν και είναι μέρος της ρουτίνας δεν είναι πάντα η ίδια. Γιατί; ίσως γιατί η επαφή με τους γύρω ανθρώπους κρύβει αυτή την δυναμική του απρόβλεπτου, που ομολογώ μ’ αρέσει, ακόμα και όταν η μέρα δεν εξελίσσεται πάντα με τον πιο θετικό τρόπο.

Η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που, συγκεκριμένη ώρα και στιγμή πρέπει να σταθώ μπροστά από έφηβους και να διεκπεραιώσω τον μαθησιακό προγραμματισμό, όποια κι αν είναι η διάθεση μου. Ο ήχος του κουδουνιού καθορίζει την έναρξη και την λήξη αυτού του χρονικού διαστήματος, έτσι κάθε σαρανταπέντε λεπτά περίπου το κοινό αλλάζει, το αντικείμενο μάθησης αλλάζει, ακόμα και η δική μου δράση και αντίδραση αλλάζει. Πράγμα αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, αφού έχεις να κάνεις με διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά.

Πολλές φορές αυτή η αλληλεπίδραση με τους μαθητές μου, εξελίσσεται σε μια συνάντηση υπερβατική, όσον κι αν ακούγεται υπερβολικό. Υπερβαίνει την καθημερινή επιφανειακή επικοινωνία και αγγίζει βαθιά το μέσα μας και όχι απαραίτητα λόγω γνωστικού αντικειμένου. Μια απλή αφορμή είναι αρκετή να ξεκινήσει ένα ατέρμονο ταξίδι διαλογικής συζήτησης που μας παρασέρνει και πολλές φορές μας εκπλήττει ευχάριστα και άλλες όχι τόσο. Αυτόν τον «κίνδυνο» ελλοχεύει η αληθινή συνάντηση με τον άλλο. Όταν καταφέρεις να παραμερίσεις τα σύννεφα που επισκιάζουν την ψυχή του συνομιλητή σου, τότε πολύ πιθανόν να ξεχυθεί σαν χείμαρρος, ότι καλά κρυμμένο έχει μέσα του. Τι κάνεις με αυτό; είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα για μια άλλη φορά.

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες που δεν συναντιόμαστε πουθενά, για διάφορους κάθε φορά λόγους και εκεί αρχίζουν οι υπαρξιακοί προβληματισμοί. Τι κάνω λάθος; τι ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός; έτσι θα είναι πάντα; Θεέ μου βοήθα! μονολογεί η εκπαιδευτικός που τα βλέπει όλα μαύρα μέχρι να την σώσει το κουδούνι. Ανακούφιση!

Στην διαδρομή για το σπίτι, ίσως τα πιο σημαντικά λεπτά της μέρας, πρωταγωνιστεί η σιωπή. Αποφόρτιση!

Στο μεσημεριανό τραπέζι συναντώ ξανά οικεία πρόσωπα, αγαπημένα, τους δικούς μου ανθρώπους που με κάνουν ξανά να νιώθω ασφαλής και να λέω με νόημα το Δόξα τω Θεώ.

Και τώρα ξεκούραση. Το σαλόνι αδειάζει, τα παιδιά στα δωμάτια τους και το σκυλί στο καλαθάκι του. Απαραίτητος ο μεσημεριανός ύπνος, έστω και ολιγόλεπτος, για σωματική και πνευματική ανάπαυση. Πολυτέλεια για κάποιους. Θυμάμαι σε προηγούμενες εργασίες, τα ωράρια δεν επέτρεπαν αυτή την πολυτέλεια και εκεί λίγο πριν βυθιστώ στην απόλυτη ηρεμία, σιγομουρμουρίζω πάλι: Δόξα τω Θεώ. Ευλογημένη στιγμή!

Η μέρα δεν τελειώνει, ο ήλιος ακόμα βασιλεύει κατηφορίζοντας δυτικά και αρχίζει πάλι η κίνηση στο σπίτι. Ετοιμαζόμαστε για το φροντιστήριο και το σκυλί ενθουσιάζεται γιατί ήρθε η ώρα της βόλτας. Η Νάγια είναι το τέταρτο μέλος στην οικογένεια, το οποίο ενσωματώθηκε πριν 3 χρόνια και έκτοτε δεν μπορεί κανείς μας να διανοηθεί την ζωή χωρίς αυτή. Ψιλόλιγνη με λευκό τρίχωμα και μουτράκι αξιαγάπητο, να τρέχει πέρα δώθε και να κουνάει την ουρά της στην θέαση μας, ακόμα κι όταν ακούει το λεωφορείο στην στροφή του δρόμου που φέρνει τα παιδιά.

Μεταξύ μέρας και νύχτας, εκεί που σουρουπώνει, με μια κούπα καφέ στο χέρι, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τον ουρανό και να ονειρεύεται. Πολλές φορές, εκείνη την μοναδική στιγμή, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για ότι έχω και δεν έχω. Εκεί ακριβώς, στο μεταξύ φωτός και σκότους, σταματάει ο χρόνος και έχει μια ιδιαιτερότητα, σαν μια πνευματική εμπειρία, όπου το μυαλό ηρεμεί, η ψυχή αγαλλιάζει, τα πράγματα μπαίνουν στην θέση τους και μια παράξενη αίσθηση ελπιδοφόρας προσμονής με καταβάλλει, λες και οι ουρανοί είναι ανοικτοί και προγεύομαι έναν άλλον κόσμο. Όμορφη, παράξενη αγαπημένη στιγμή!

Η ώρα να κατέβουν οι ρυθμοί κοντοζυγώνει, βράδυ πιά, όπου με μηχανικές πάλι κινήσεις θα βρεθείς στο καταφύγιο σου, στον χώρο ανάπαυσης σου εκεί που γίνεται ο απολογισμός της μέρας, της ζωής, της αλληλεπίδρασης. Αφού τακτοποιήσεις σπίτι, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ακολουθεί και το μέσα σου. Απαραίτητη διεργασία για το τώρα το μετά και το αύριο. Ο απολογισμός για τον ανθρώπινο νου είναι σαν την κάθαρση στο τέλος μιας θεατρικής παράστασης. Η αυλαία πέφτει και οι ρόλοι της καθημερινότητας αποσύρονται για να επανέλθουν ξανά με αναθεωρημένες σκαλέτες. Το έργο θα συνεχιστεί, οι παραστάσεις θα ανεβαίνουν ξανά και οι κομπάρσοι θα πηγαινοέρχονται. Η αξία και το νόημα της μέρας δεν θα φανεί στο χειροκρότημα αλλά στην συνείδηση. Κι άμα αυτή σε αφήνει, κοιμήσου γλυκιά μου και ονειρέψου όσα δεν βρίσκεις ξύπνια!

Δόξα τω Θεώ!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός