Το τασάκι

Το παιδί κληρονόμησε ένα τασάκι∙

ένα πράσινο πέτρινο τασάκι και την ανάμνηση ενός ξεχασμένου τσιγάρου, να σβήνει πνιγμένο στην στάχτη του.

Οι θύμισες του παρελθόντος επιλεκτικές. 

Κράτησε τις παραμυθένιες. Διπλά γενέθλια, διπλά δώρα, πολλές αγκαλιές και φιλιά.

Το παιδί όμως μεγάλωσε, άλλαξε βλέμμα, άλλαξε και το παραμύθι.

Τα λόγια φωτίστηκαν μ΄ άλλο φακό, ταυτίστηκαν με τις πράξεις και το φέρεσθαι διέψευσε το παραμύθι.

Στην απουσία του παιδιού, οι βάρβαροι είχαν φτιάξει πόλεις και πηγαινοέρχονταν ολημερίς και οληβραδίς∙ είχαν και δικά τους πετούμενα πουλιά, μεγάλα, σιδερένια και εκκωφαντικά.

Ήταν και κάτι άλλοι βάρβαροι με μάσκες αλλιώτικες, οικείες.

Αυτοί ήταν οι χειρότεροι∙ ευγενείς, με θράσος και αναίδεια που δεν σε κοίταζαν ποτέ στα μάτια. Μετρούσαν πάντοτε την απουσία, μα δεν λογάριασαν ποτέ ποια ήταν η ουσία.

Το παιδί κληρονόμησε ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.

Δεν έμεινε τίποτα πια∙ μονάχα βλέμματα, που άλλοτε υπογραμίζουν και άλλοτε ακυρώνουν τις λέξεις.

Και τώρα; τώρα χωρίς βάρβαρους;

Στάχτες

και το παιδί μεγάλωσε και κληρονόμησε ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός