Η σιωπή δεν είναι πάντα θησαυρός

"Φεύγει" ο κόσμος ο ένας μετά τον άλλο, είτε ξαφνικά, είτε ταλαιπωρημένος από αρρώστιες κάθε λογής.

Κανείς δεν τολμάει να αγγίξει το θέμα για τους αυτονόητους λόγους. 

Τα λέμε μεταξύ μας, τις πιο πολλές φορές όχι φωναχτά. 

Κοιταζόμαστε κάθε φορά στο άκουσμα ενός ξαφνικού θανάτου και ενώ όλοι πια ανεξαιρέτως έχουμε βαθιά υποψία, αν όχι και γνώση γιατί συμβαίνει αυτό, δεν τολμάμε να το μιλήσουμε, να το φωνάξουμε, να το ουρλιάξουμε στα μούτρα των υπαίτιων και να παραδεχτούμε πόσο πολύ γελαστήκαμε.

Όχι δεν είναι φαινόμενο που υπήρχε πάντα. 

Η θνησιμότητα αυξήθηκε και κανείς δεν λέει ποτέ τίποτα πια.

Που είναι οι ειδήμονες στατιστικολόγοι που παρελαύναν στα κανάλια πριν 2 χρόνια τρομοκρατώντας τον κόσμο με τους αριθμούς θανάτων από κοβιτ. 

Που είναι; να ενημερώσουν με την γνωστή πειθώ του ξερόλα, για τα ποσοστά της θνησιμότητας στην χώρα μας;

Που είναι η επιστημονικές ομάδες να αναλύσουν αυτό το φαινόμενο και να μας αποδείξουν την "λανθασμένη" αντίληψη της παρούσας ανάρτησης;

Μούγκα! τα πιόνια του μεγαλύτερου εγκλήματος του αιώνα. Μούγκα οι αλήτες. 

Τόσο πετυχημένο το έγκλημα, που δεν αφήνει καν περιθώριο αντίδρασης. 

Δυστυχώς δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να μας επιβεβαιώσει αυτό που οι περισσότεροι αν όχι όλοι έχουμε καταγωνιάσει στην συνείδηση μας.

"Φεύγουν" οι άνθρωποι μας και χάνονται σε δευτερόλεπτα και μεις κλεινόμαστε προσεχτικά στο κουτάκι μας, εκεί που η συνείδηση βολεύεται στην απουσία της αλήθειας και της ενοχής.

Και ο χρόνος κυλά και η ζωή συνεχίζεται..

Η ελπίδα μας μόνο στον Θεό πια.

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Θαμμένοι εκείνοι, θαμμένοι και μεις

Χιλιάδες θαμμένοι κάτω από τα συντρίμμια

Και μείς αναφωνούμε με ευχαρίστηση «Καλά να πάθουν για να μάθουν»

Για ποιους ακριβώς εύχεσαι κακό;

«Τους Τούρκους» με λύσσα απαντάει

Και συνεχίζει στον ίδιο παραλογισμό

«Αυτοί έκαναν τόσα σε μας»

Είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι που θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια από τον φονικό σεισμό στην γειτονική Τουρκία, δεν είναι αυτοί που εισέβαλαν στην πατρίδα μας 48 χρόνια πριν.

Είμαι ακόμα σίγουρη ότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι πέθαναν χιλιάδες οικογένειες, παιδιά, γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλοι και δεν σκέφτηκες καημένε άνθρωπε ότι τυχαία δεν είσαι στην θέση τους;

Η φύση δεν κάνει διακρίσεις

Δεν επιλέγει να τιμωρήσει τον θύτη για να χαρεί το θύμα, ούτε παίρνει τον ρόλο του Θεού για να κρίνει και να τιμωρήσει τα άδικα αυτού του κόσμου.

Δεν υπάρχουν άδικα για να τιμωρήσει έτσι κι αλλιώς.

Υπάρχουν οι δυνατοί, που στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας καταδυναστεύουν τους αδύνατους.

Άνθρωποι με χαμένες ψυχές, χωρίς φόβο Θεού, μακριά από αρετές και αξίες, χωρίς ενσυναίσθηση και κανένα ενδοιασμό, έτοιμοι να πουλήσουν την ίδια τους την μάνα για να φτάσουν στους απεχθείς στόχους τους.

Αυτοί διοικούν τον κόσμο σήμερα! Και μείς τους αφήνουμε να ασελγούν ελεύθερα στην πατρίδα μας, στα παιδιά μας, στο μέλλον μας.

Τους αφήνουμε γιατί γινόμαστε το ίδιο με αυτούς

Εμείς είμαστε χρόνια τώρα θαμμένοι, κάτω από τα συντρίμμια της μιζέριας μας, της αδιαφορίας, του μίσους, της εκδίκησης, έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον γιατί πονέσαμε.

Εμείς που νιώσαμε τον πόνο της απώλειας, από έναν πόλεμο που μας τα πήρε όλα, εμείς πρώτοι δεν θα έπρεπε να ευχόμαστε τέτοιον πόνο σε άλλον άνθρωπο.

Είμαστε θαμμένοι εκεί κάτω από τα συντρίμμια μας και κλείνουμε τα μάτια στο φως που μπαίνει από τις χαραμάδες,

Μόνο που ξεχνάμε ότι, όταν θάβονται κι άλλοι μαζί μας δεν θα μείνει κανείς πίσω να σηκώσει τα μπάζα.

Δεν μας καθορίζει αυτό που μας συνέβη αλλά το πως αντιδράμε σε αυτό!

Οι λογισμοί μας, φωνάζουν από μακριά ποιοι είμαστε…

Καημένε άνθρωπε…χωρίς αγάπη δεν πας πουθενά.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Οι διαχρονικοί Ιεράρχες

«Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα, η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας; Ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος, η αιτία των πολέμων για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη;» αναρωτιέται ο Μέγας Βασίλειος την ώρα που οι παγκόσμιοι ηγέτες λεηλατούν κράτη και υποδουλώνουν λαούς, στο βωμό της δήθεν ειρήνης και ενότητας. Η αλαζονεία της υπερδύναμης ανοίγει νέα μέτωπα πολεμικά, νέες πληγές στο κορμί της ανθρωπότητας…

 

Ακούω και σήμερα το Χρυσόστομο να καταδικάζει με δριμύτητα την κοινωνική αδικία  τώρα που η παγκόσμια «νέα οικονομία» διευρύνει το χάσμα της ανισότητας : «… ο Θεός από την αρχή δεν έκανε τον έναν πλούσιο και τον άλλο φτωχό, αλλά έδωσε σε όλους την ίδια γη. Από πού, λοιπόν, -ερωτά- εσύ μεν έχεις τόσα και ο άλλος ούτε μια χούφτα γης ;»

 

Διαβάζω το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον θαυμάζω καθώς κάνει θεολογία μιλώντας για την ατομική ιδιοκτησία : «… φτώχεια και πλούτος -μας λέει- εισβάλλουν στην ανθρωπότητα όπως οι αρρώστιες στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο νόμος του χριστιανού είναι η ισότητα του Δημιουργού Θεού, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού». «Γίνε στο γείτονά σου πιο πολύτιμος με την αγάπη, γίνε στο δυστυχισμένο Θεός με το να μιμείσαι την αγάπη του Θεού… Τον Χριστό να επισκεφθούμε, τον Χριστό να υπηρετήσουμε, τον Χριστό να θρέψουμε, τον Χριστό να ντύσουμε, τον Χριστό να περιμαζέψουμε, τον Χριστό να τιμήσουμε…» Προτρέπει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και δακτυλοδεικτεί σε μένα και σε σένα, όλους αυτούς, τους σωματικά και ψυχικά άστεγους. 

Δεν φταίει η θάλασσα που “ξεβράζει” μετανάστες άλλοτε νεκρούς και άλλοτε ζωντανούς-νεκρούς, δεν φταίει ο υπερπληθυσμός που πεινάει το παιδί της διπλανής πόρτας, δεν φταίει το σύστημα που έχασε τον Παναγιώτη, την Έλενα, τον Στυλιανό... μέσα απο τα χέρια του. 

Φταίμε εμείς! 

Φταίω εγώ που κλείνω τον πόνο και την ανάγκη του άλλου έξω απο μένα. 

Φταίω εγώ που δεν πρόσεξα μέσα στα μελαγχολικά μάτια του παιδιού, τις ενοχές και τα απωθημένα μιας αρρωστημένης κοινωνίας. 

Φταίω εγώ, φταίς εσύ, φταίμε όλοι εμείς, που κουνάμε το δάκτυλο και μετά γυρνάμε στην άδεια απο ενσυναίσθηση ζωή μας. 

Τίμιοι καθώς ήταν με τη συνείδησή τους και συνεπείς στο εκκλησιαστικό τους χρέος οι Τρεις Ιεράρχες θα εξοργίζονταν σήμερα περισσότερο με την υποκρισία μας: όταν η κοινωνία υποκρίνεται φορώντας το «φιλάνθρωπο» προσωπείο της  και οι μεγαλομέτοχοι διαφημίζουν την «κοινωνική τους προσφορά». 

Η ελεημοσύνη δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι της κοινωνικής αδικίας. «Ελεημοσύνη από αδικίες δεν γίνεται» καταγγέλλει ο Μέγας Βασίλειος, αφού «δεν μπορεί να γίνει ο Θεός συνένοχος ληστών και αρπακτών». Γι’ αυτούς, αληθινή αγάπη είναι πριν απ’ όλα η κατάργηση της σχέσης εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. 

Και μιλούν με θάρρος και τόλμη γι όλα αυτά οι Τρεις Ιεράρχες επειδή οι ίδιοι είχαν εξαντλήσει με την ασκητική ζωή τους τα δικά τους όρια θυσίας και προσφοράς.

Αναρωτιέμαι, ταπεινά, ποιος φοβάται σήμερα μια τέτοια ζωντανή Εκκλησία; Ποιος ανησυχεί στο άκουσμα των λόγων ενός νέου Χρυσοστόμου; Ποιοι θέλουν μια Εκκλησία στο περιθώριο της κοινωνικής μας ζωής; Ποιοι θέλουν μια Εκκλησία εκκοσμικευμένη, εκσυγχρονισμένη δήθεν, συνεταίρο στη διαπλοκή των συστημάτων εξουσίας; 

Γνωρίζουν όλοι αυτοί, άραγε ότι η δύναμη της Εκκλησίας δεν είναι η περιουσία της, αλλά ο ίδιος ο Χριστός που παρατείνεται μέσα στους  αιώνες διαμέσου των Αγίων Του και οι οποίοι  αποτελούν  μέτρο και  κριτήριο της ζωής των χριστιανών κάθε εποχής;

 

Τέτοιοι υπήρξαν οι ιεράρχες που σήμερα τιμούμε: φωτεινές προσωπικότητες συμφιλιωμένες με το Θεό, τον άνθρωπο και τη φύση.

Έλαμψαν ως ασκητές και σοφοί θεολόγοι, αναδείχτηκαν ως φιλόσοφοι, αποδείχτηκαν σπουδαίοι απολογητές και ακούραστοι κοινωνικοί εργάτες, αγαπήθηκαν ως ποιμένες. 

Γι’ αυτό και στην Εκκλησία, τους ονομάσαμε ΠΑΤΕΡΕΣ !

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Λάθη; ποιά λάθη;

Μου λένε... έτσι είν' η ζωή 

Βαδίζεις σ' ένα δρόμο πήχτρα στις επιλογές.

Επιλέγεις πως θα προχωρήσεις ακόμα κι αν είσαι ανέτοιμος να το κάνεις.

Τι κλάδο θα διαλέξεις, ποιό επάγγελμα, ποιόν θα αγαπήσεις, ποιόν θα απορρίψεις, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, σπίτι,  σκύλο, δουλειά, να μείνεις, να φύγεις, να.. να.. να.. και δεν έχει τελειωμό.

Σε κάθε σου βήμα αποφασίζεις, γιατι είσαι και ελεύθερος άνθρωπος, νοήμων και ειδήμων να κάνεις τις σωστές επιλογές.

Και κορδώνεις και τις κάνεις.

Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σε δικαιώσει ή να σε διαψεύσει. 

Και τότε φως!

Οι επιλογές σου, όχι όλες, ίσως όμως οι σημαντικότερες, υπο το φώς του χρόνου, βαπτίζονται λάθη και αποτυχίες.

Πέφτεις, απογοητεύεσαι και εύχεσαι να γύριζε ο χρόνος πίσω, γιατί ο πόνος είναι μεγάλος.

Μόνο που αυτές οι ανεπιθύμητες, εκ των ύστερων επιλογές, είναι και ο λόγος που κινείσαι.

Είναι το κίνητρο να πας παρακάτω.

Είναι ο οδοστρωτήρας για έναν άλλον δρόμο που δεν είχες ποτέ υποψιαστεί.

Ανοίγει το μάτι, το μυαλό και κάπου εκεί στα χαμένα ΒΛΕΠΕΙΣ. 

Βλέπεις ξεκάθαρα πια, ότι είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είσαι. 

Ο πόνος γίνεται ο μεγάλος σου δάσκαλος και η γνώση η καλύτερη σου φίλη.

Οι εναλλακτικές που τόσο ποθούσες, θα σε οδηγούσαν μακρυά από αυτό που είσαι τώρα.

Κι άμα το αγαπάς το τώρα, αγαπάς και τα λάθη σου και τα ευγνωμονείς για το ταξίδι.

Όχι δεν είναι έτσι η ζωή.

Η ζωή είναι σοφία που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

Είναι οι δρόμοι που βαδίζεις γεμάτο πέτρες και λακούβες και που μπορείς ακόμα να διακρίνεις την ομορφιά τους.

Ειναι των αλλονών οι δρόμοι που διασχίζουν τον δικό σου και αφήνουν τα σημάδια τους.

Η ζωή είναι αυτό που φτιάχνεται απο τα λάθη σου κι άμα τα βρείς με το μέσα σου, στο τέλος δεν θα τα λες λάθη...

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Οι λέξεις ξεσηκώθηκαν και με στήσανε στον τοίχο

Κτύπησε το κουδούνι

Δευτέρα, πρώτη περίοδο

Σέρνοντας πήγα στην τάξη

Μπήκα με μούτρα

«Καθίστε» διέταξα με αυστηρό ύφος

«Παίρνω παρουσίες, ετοιμάστε βιβλία για έλεγχο»

Άρχισα να λέω τα ονόματα και να τικκάρω στο βαθμολόγιο μου

όσους δεν είχαν βιβλία και τετράδια.

«Ανοίξτε βιβλία σελ.35»

Με ρομποτικές κινήσεις σηκώθηκα να γράψω στον πίνακα

Τα παιδιά να σιγομουρμουρίζουν

Γύρισα και τους αγριοκοίταξα, με νεύρα

Μέχρι το μεσημέρι έπρεπε να πληρώσω το ρεύμα, 291 ευρώ

Είχα πολλά νεύρα

«Όποιος μασάει τσίχλα να την πετάξει τώρα»

Δεν κουνήθηκε κανείς

Συνέχισα το μάθημα

Στα δέκα λεπτά πιάνει το μάτι μου τον Γιώργο να μασάει τσίχλα

Τα πήρα

Ακολούθησε το παραλήρημα μου

«και δεν σέβεστε…

 και το σχολείο έχει κανονισμούς…

 και εσείς είστε μαθητές και οφείλετε να τους τηρείτε

 και μπλα μπλα μπλα…»

Ο μονόλογος της τρελής!

Τα παιδιά να με βλέπουν σαστισμένα

Ο Γιώργος σιγομουρμουρούσε: «και νόμιζα το σχολείο είναι σαν το δεύτερο μας σπίτι»

Μού ρθε κεραμίδα

Σώπασα και άρχισα από μέσα μου να λέω την ευχή,

να με ελεήσει ο Θεός και να με φωτίσει σε ότι άλλο ξεστομίσω

«Κλείστε τα βιβλία παιδιά και πάρτε μια κόλλα χαρτί»

«Διαγώνισμα Κυρία;» ξεφώνισαν τρομαγμένα

«Όχι παιδιά» «Γράψετε τι είναι το σχολείο για σας»

Το είδα στα μάτια τους, το προκάλεσα, το περίμενα

Έρχεται…

Οι λέξεις ξεσηκώθηκαν και με στήσανε στον τοίχο

«Το σχολείο είναι άκαρδο… σαν φυλακή….

όλο κανόνες και κανονισμούς…

δεν μας αφήνει να κάνουμε τίποτα…

είναι κουραστικό…

δεν μου αρέσει…

με πνίγει…

δεν με ακούει κανένας…»

Έριξα τις άμυνες μου

Κάθισα ανάμεσα τους

Τους άφησα να μου πουν τα παράπονα τους

Δεν μίλησα

Μονάχα άκουγα

Κτύπησε το κουδούνι

Πήρα μαζί μου τα γράμματα τους, τα φύλαξα στην συνείδηση μου.

Δεν χρωστάω μόνο το ρεύμα

Χρωστάω σε αυτές τις ψυχούλες τον καλύτερο μου εαυτό!

Θεέ μου φώτισε με.

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Κατέβηκα απ' το βάθρο της έδρας και γνωριστήκαμε

Δύσκολο τμήμα.

Με κακή διάθεση μπήκα σήμερα στο δύσκολο μου τμήμα.

Δύσκολο γιατί δεν μου βγαίνει το μάθημα όπως το σχεδιάζω.

Μπήκα αμυνόμενη, σοβαρή και αυστηρή, με την ψευδαίσθηση ότι βάζω τα απαραίτητα όρια που θα καθορίσουν την πορεία του μαθήματος.

Ο Χαράλαμπος κρατάει ακόμα το κινητό, η Μαρία μασάει τσίχλα, ο Σεμπάστιαν ακόμη να βγάλει τα βιβλία του, η Ιωάννα στέκεται, ο Γιάννης θέλει να πάει τουαλέτα, ο David δεν ξέρει τι μάθημα έχουμε και ο Αντρέας νυστάζει.

Ένας αγώνας να συντονιστούμε όλοι για να αρχίσουμε το μάθημα.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο κατεξοχήν κουραστικότερος μήνας της σχολικής χρονιάς. Είναι το χρονικό διάστημα εκείνο που γνωρίζεις τα παιδιά, σε γνωρίζουν, καθορίζονται τα όρια και ουσιαστικά προδιαθέτει την πορεία της χρονιάς.

Δύσκολο τμήμα

Μαθητές με διαφορετικό μαθησιακό και συναισθηματικό υπόβαθρο. Ένα τμήμα με εικοσιπέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, ανάγκες και δυνατότητες και ο καθένας να κουβαλάει την δική του πονεμένη ιστορία. Μετρημένοι στα δάκτυλα οι συνεπείς και «καλοί» μαθητές. Υπάρχουν και οι άλλοι όμως, οι όχι και τόσο «καλοί» μαθητές που είτε θα αδιαφορήσουν είτε θα σου κάνουν την ζωή δύσκολη. Γιατί; γιατί δεν περιορίζονται στα δικά σου όρια και δεν συμβαδίζουν με τις δικές σου απαιτήσεις.

Και εκεί που νομίζεις ότι το ‘χεις υπό έλεγχο, μια ερώτηση κεραμίδα:

«Που θα μου χρησιμεύσει το μάθημα θρησκευτικών και πρέπει να ασχοληθώ Κυρία;»

Για να σε δω τώρα Κυρία, λέω στον εαυτό μου, πείσε τον μαθητή σου για ποιο λόγο είσαι εκεί.

Το πρώτο στοίχημα με τον εαυτό σου είναι να κερδίσεις τον μαθητή, να τον πείσεις.

Να τον πείσεις ότι έχεις αυτήν την ποιότητα, που αξίζει να ασχοληθεί.

Θα σε διαβάσει και θα ακούσει πρωτίστως το «φέρεσθαι» σου, αυτά δηλαδή, που λένε οι κινήσεις σου, ο τόνος της φωνής σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελο σου και μετά θα ακούσει τις λέξεις που θα ειπωθούν από το στόμα σου.

Σάστισα προς στιγμήν.

Πώς να εξηγήσω σε δέκα λεπτά την χρησιμότητα του μαθήματος θρησκευτικών στην ζωή μας. 

Πώς εξηγείς τον Θεό, την πεμπτουσία της ζωής, με απλές λέξεις;

Έκανα ένα βήμα πίσω και απ’ την ασφάλεια της έδρας μου και με ύφος καρδιναλίου, άρχισα να λέω αερολογίες.

Δεν έπειθα, το έβλεπα στα μάτια τους.

Σταμάτησα, σώπασα.

Κάθισα ανάμεσα τους.

Θα σας πω μια ιστορία, ξεστόμισα δειλά.

Μίλησα για μια προσωπική εμπειρία. 

Με το χέρι στην καρδιά και με απόλυτη ειλικρίνεια είπα την δική μου ιστορία.

Τα βλέμματα καρφώθηκαν σε μένα. Ησυχία! Μια σπίθα ελπίδας αναφάνηκε.

Μιλήσαμε όλοι, είπαμε τις δικές μας ιστορίες, συν-αισθανθήκαμε, γνωριστήκαμε.

Κατέβηκα απ’ το βάθρο της έδρας… και γνωριστήκαμε.

Όμορφες ψυχούλες που έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν.

Έπεισα; Δεν ξέρω.

Αυτοί όμως με έπεισαν.

Σήμερα, στο πιο δύσκολο μου τμήμα, κάναμε το καλύτερο μάθημα!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Μεταξωτοί άνθρωποι

Είχε γράψει κάποτε ο Γιάννης Τριάντης, 

"Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». 

Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι… Μου ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»… 

 Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό… 

Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. 

Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και –το ’χω παρατηρήσει– έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... 

 Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως –ή κυρίως– στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... 

Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν –στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία– χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. 

 Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... 

Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..." 

 Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Γράμμα στην κόρη μου

Κόρη μου αγαπημένη, 

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα. 

Ποιό όνομα θα πάρει το παιδί;

Αν είναι κορίτσι απ’ την μεριά της μητέρας κι αν είναι αγόρι απ’ του πατέρα, για να συνεχιστεί το όνομα! 

Είθισται η επιλογή του ονόματος του παιδιού να καθορίζεται από αυτή την ελληνοκυπριακή νοοτροπία, που κάποιοι ονομάζουν παράδοση, αν και ομολογουμένως τα τελευταία χρόνια η παράδοση αυτή φαίνεται να εγκαταλείπεται από τα νεαρά ζευγάρια. 

Ποιο όνομα συνεχίζεται όμως; και μέχρι πού; και από ποιούς; 

Εύλογα ερωτήματα, θα έλεγε κανείς, που αβίαστα προκύπτουν ρίχνοντας μια ματιά στο γενεαλογικό μας δέντρο. 

Το αγόρι λοιπόν, αυθεντικός απόγονος του πατέρα του και συνεχιστής του ονόματος! παίρνει το μικρό όνομα από τον παππού, τον πατέρα του πατέρα του και το επίθετο της οικογενείας, το οποίο ο πατέρας διατηρεί από τον προπάππου του και ο προπάππους του από τον δικό του και πάει λέγοντας. 

Πω πω μπέρδεμα! 

Θα μου πεις, ποιανού το όνομα συνεχίζεται, στην τελική, με τόση περηφάνεια; 

Ποιανού την αξία εξυμνούμε και ποιανού την ζωή τιμούμε με αυτήν την ατέρμονη ονοματοδοσία; 

Στην αρχαιότητα η ετυμολογία του ονόματος φανέρωνε την αξία του ανθρώπου αλλά και τον σκοπό της ύπαρξης του. Αγησίλαος(άγω-λαός) έπρεπε να ήταν κάποιος με ηγετικές ικανότητες, όπως ευφυής ένας Κρίτων (κρίνω), φιλόξενη μία Πολυξένη (πολύ-ξενία) και Καλλιόπη (κάλλος-ωψ:οφθαλμός) η έχουσα ωραία μάτια. 

Στην Παλαιά Διαθήκη ο μεγάλος πατριάρχης της εβραϊκής φυλής έπρεπε να ονομάζεται Αβραάμ(πατέρας πολλών εθνών) και ο Μωυσής(αυτός που ανασύρθηκε από το νερό αλλά και αυτός που ανασύρει) δίνοντας έμφαση στην αποστολή τους. 

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς…σαν αναποδογυρισμένο νόμισμα! 

Κάποιοι επιλέγουμε παραδοσιακά να ονοματίσουμε τα παιδιά μας απ’ τους γονείς μας, ως φόρο τιμής και ένδειξη σεβασμού ή ακόμα και για την συνέχεια του οικογενειακού ονόματος και κάποιοι άλλοι διαλέγουμε ονόματα «πιασάρικα», της εποχής, που να έχουν συγκεκριμένη προσωπική σημασία. 

Και στις δύο περιπτώσεις, ασυνείδητα πολλές φορές, ακολουθούμε το ίδιο μοτίβο από την αρχαιότητα, θέλοντας το όνομα να έχει μια ξεχωριστή σημασία, να ταυτίζεται με τις αξίες και τον χαρακτήρα του προσώπου που το φέρει και ίσως να φανερώνει και την μελλοντική του πορεία. 

Μπορεί όμως ο γονιός να γνωρίζει ή με κάποιο τρόπο να εξασφαλίζει την ταύτιση ονόματος – χαρακτήρα;

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί! Όχι με απόλυτη σιγουριά τουλάχιστον. 

Είναι πράγματι πολύ απογοητευτικό να γνωρίζεις έναν Χάρη με καθόλου χάρη ή μιαν Αρετή με παντελή έλλειψη αρετών ή έναν Θαλή που να μισεί τα μαθηματικά. 

Ακόμα πιο απογοητευτικό είναι για το ίδιο το παιδί που πολλές φορές η ευθύνη του ονόματος που φέρει γίνεται θηλιά στο λαιμό και ανυπέρβλητο βάρος. 

Φαντάσου να είσαι γιός θρυλικού ποδοσφαιριστή και να μην μπορείς να κάνεις μια πάσα. 

Χρυσές δουλειές οι ψυχολόγοι! 

Αμ το άλλο; Γεννήθηκες κορίτσι; Τι; δεν έχεις αποστολή θεωρείς;

Έχεις. Δεν θα κουβαλήσεις κανενός το όνομα στην ιστορία φυσικά αλλά θα πάρεις το επίθετο του συζύγου σου, έτσι για να επισφραγιστεί η ιδιοκτησία!

Όχι εντάξει αυτά γίνονταν σε άλλες εποχές. 

Σήμερα το πολύ πολύ να του κάνεις την χάρη και να επικολλήσεις το επίθετο του μετά το πατρικό σου. Όχι τιποτ’ άλλο, για να μπορείς να κλείσεις αεροπορικές θέσεις και να κάτσεις κοντά στα παιδιά σου, που φέρουν το επίθετο του συζύγου σου γιατί εσύ απλά τα κουβάλησες εννέα μήνες, τα γέννησες, τα έτρεξες και ακόμα τα τρέχεις! 

Αγαπητό μου παιδί 

το σημερινό παραλήρημα δεν έχει σκοπό να μειώσει την αξία του ονόματος κανενός, ούτε να επικρίνει πεποιθήσεις και πιστεύω. Αντιθέτως, επικροτεί την ελεύθερη επιλογή όποια κι αν είναι αυτή γιατί ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο. 

Να έχεις επιλογή! 

Ο άνθρωπος έχει το προνόμιο που του δόθηκε από τον Θεό να αποφασίζει ελεύθερα ότι καλύτερο για τον ίδιο και τους συνανθρώπους του.

Απογοητευμένος ο Λειβαδίτης αναζητά «μίαν ελευθερία πραγματική που να μπορεί να υμνεί χωρίς να φαίνεται αφελής» γιατί ακριβώς η σημερινή κοινωνία καταχράται εξουσίες και ισοπεδώνει ελευθερίες.

«Ελευθερία είναι η πρώτη και η ύψιστη συνθήκη» τονίζει ο Ίψεν και η κοινωνία οφείλει να δημιουργεί αυτή την συνθήκη για όλους. 

Η κοινωνία είμαστε εμείς, που μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά έχουμε καθήκον να εξασφαλίσουμε την ιδανική συνθήκη, μέσα στην οποία να μπορεί κανείς να επιλέγει και όχι να επιλέγεται, να διακρίνει τις αξίες και να εξυμνεί τα πρόσωπα που τις δίδαξαν, να αναγνωρίζει και να τιμά αυτούς που τον ανάθρεψαν και προίκισαν με αρετές αξιοζήλευτες, να έχει πρότυπα αυθεντικά και να επιδιώκει να μοιάσει σε όμορφους και μεταξένιους ανθρώπους και κυρίως να θέλει να κρατήσει αλησμόνητη την υστεροφημία και το όνομα του γονέα που στάθηκε άξιος ΓΟΝΙΟΣ! 

Κόρη μου λατρεμένη 

Ζητώ συγνώμη 

Ζητώ συγνώμη που η συνθήκη αυτή παραμένει μια ουτοπία 

Να θυμάσαι, ο Θεός σε έπλασε ελεύθερη! 

Μην πτοείσαι 

Να είσαι ανένδοτη! 

Με απέραντη αγάπη η μητέρα σου 

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

 Υ.Γ. Το όνομα μου το τιμημένο είναι Μακρή, της μάνας μου το όνομα το τιμημένο! 

Το τασάκι

Το παιδί κληρονόμησε ένα τασάκι∙

ένα πράσινο πέτρινο τασάκι και την ανάμνηση ενός ξεχασμένου τσιγάρου, να σβήνει πνιγμένο στην στάχτη του.

Οι θύμισες του παρελθόντος επιλεκτικές. 

Κράτησε τις παραμυθένιες. Διπλά γενέθλια, διπλά δώρα, πολλές αγκαλιές και φιλιά.

Το παιδί όμως μεγάλωσε, άλλαξε βλέμμα, άλλαξε και το παραμύθι.

Τα λόγια φωτίστηκαν μ΄ άλλο φακό, ταυτίστηκαν με τις πράξεις και το φέρεσθαι διέψευσε το παραμύθι.

Στην απουσία του παιδιού, οι βάρβαροι είχαν φτιάξει πόλεις και πηγαινοέρχονταν ολημερίς και οληβραδίς∙ είχαν και δικά τους πετούμενα πουλιά, μεγάλα, σιδερένια και εκκωφαντικά.

Ήταν και κάτι άλλοι βάρβαροι με μάσκες αλλιώτικες, οικείες.

Αυτοί ήταν οι χειρότεροι∙ ευγενείς, με θράσος και αναίδεια που δεν σε κοίταζαν ποτέ στα μάτια. Μετρούσαν πάντοτε την απουσία, μα δεν λογάριασαν ποτέ ποια ήταν η ουσία.

Το παιδί κληρονόμησε ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.

Δεν έμεινε τίποτα πια∙ μονάχα βλέμματα, που άλλοτε υπογραμίζουν και άλλοτε ακυρώνουν τις λέξεις.

Και τώρα; τώρα χωρίς βάρβαρους;

Στάχτες

και το παιδί μεγάλωσε και κληρονόμησε ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Η καθημερινότητα μιάς εκπαιδευτικού

Ξύπνησα πριν κτυπήσει το ξυπνητήρι. Ωραία λέω έχω ακόμα μερικά λεπτά και ξανακοιμάμαι. Ανελέητος όμως ο ήχος του ξυπνητηριού, έπρεπε να σηκωθώ. Σηκώθηκα κεφάτη αυτή την φορά γιατί κατάφερα να κλέψω στον ύπνο. Πάντα το σκέφτομαι αυτό με τον ύπνο∙ όταν ξυπνάς πιο νωρίς απ’ το ξεκίνημα η αίσθηση είναι αλλιώς. Καμιά φορά τις μέρες που δεν εργάζομαι βάζω πάλι το ξυπνητήρι για να κλέψω λίγο ύπνο παραπάνω και να τον απολαύσω. Τέτοιος ψυχαναγκασμός! 

Οι πρωινές κινήσεις μέχρι να ξεκινήσω για την δουλειά είναι σχεδόν μηχανικές και προβλέψιμες. Η υπόλοιπη μέρα αν και είναι μέρος της ρουτίνας δεν είναι πάντα η ίδια. Γιατί; ίσως γιατί η επαφή με τους γύρω ανθρώπους κρύβει αυτή την δυναμική του απρόβλεπτου, που ομολογώ μ’ αρέσει, ακόμα και όταν η μέρα δεν εξελίσσεται πάντα με τον πιο θετικό τρόπο.

Η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια που, συγκεκριμένη ώρα και στιγμή πρέπει να σταθώ μπροστά από έφηβους και να διεκπεραιώσω τον μαθησιακό προγραμματισμό, όποια κι αν είναι η διάθεση μου. Ο ήχος του κουδουνιού καθορίζει την έναρξη και την λήξη αυτού του χρονικού διαστήματος, έτσι κάθε σαρανταπέντε λεπτά περίπου το κοινό αλλάζει, το αντικείμενο μάθησης αλλάζει, ακόμα και η δική μου δράση και αντίδραση αλλάζει. Πράγμα αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, αφού έχεις να κάνεις με διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά.

Πολλές φορές αυτή η αλληλεπίδραση με τους μαθητές μου, εξελίσσεται σε μια συνάντηση υπερβατική, όσον κι αν ακούγεται υπερβολικό. Υπερβαίνει την καθημερινή επιφανειακή επικοινωνία και αγγίζει βαθιά το μέσα μας και όχι απαραίτητα λόγω γνωστικού αντικειμένου. Μια απλή αφορμή είναι αρκετή να ξεκινήσει ένα ατέρμονο ταξίδι διαλογικής συζήτησης που μας παρασέρνει και πολλές φορές μας εκπλήττει ευχάριστα και άλλες όχι τόσο. Αυτόν τον «κίνδυνο» ελλοχεύει η αληθινή συνάντηση με τον άλλο. Όταν καταφέρεις να παραμερίσεις τα σύννεφα που επισκιάζουν την ψυχή του συνομιλητή σου, τότε πολύ πιθανόν να ξεχυθεί σαν χείμαρρος, ότι καλά κρυμμένο έχει μέσα του. Τι κάνεις με αυτό; είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα για μια άλλη φορά.

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μέρες που δεν συναντιόμαστε πουθενά, για διάφορους κάθε φορά λόγους και εκεί αρχίζουν οι υπαρξιακοί προβληματισμοί. Τι κάνω λάθος; τι ήθελα να γίνω εκπαιδευτικός; έτσι θα είναι πάντα; Θεέ μου βοήθα! μονολογεί η εκπαιδευτικός που τα βλέπει όλα μαύρα μέχρι να την σώσει το κουδούνι. Ανακούφιση!

Στην διαδρομή για το σπίτι, ίσως τα πιο σημαντικά λεπτά της μέρας, πρωταγωνιστεί η σιωπή. Αποφόρτιση!

Στο μεσημεριανό τραπέζι συναντώ ξανά οικεία πρόσωπα, αγαπημένα, τους δικούς μου ανθρώπους που με κάνουν ξανά να νιώθω ασφαλής και να λέω με νόημα το Δόξα τω Θεώ.

Και τώρα ξεκούραση. Το σαλόνι αδειάζει, τα παιδιά στα δωμάτια τους και το σκυλί στο καλαθάκι του. Απαραίτητος ο μεσημεριανός ύπνος, έστω και ολιγόλεπτος, για σωματική και πνευματική ανάπαυση. Πολυτέλεια για κάποιους. Θυμάμαι σε προηγούμενες εργασίες, τα ωράρια δεν επέτρεπαν αυτή την πολυτέλεια και εκεί λίγο πριν βυθιστώ στην απόλυτη ηρεμία, σιγομουρμουρίζω πάλι: Δόξα τω Θεώ. Ευλογημένη στιγμή!

Η μέρα δεν τελειώνει, ο ήλιος ακόμα βασιλεύει κατηφορίζοντας δυτικά και αρχίζει πάλι η κίνηση στο σπίτι. Ετοιμαζόμαστε για το φροντιστήριο και το σκυλί ενθουσιάζεται γιατί ήρθε η ώρα της βόλτας. Η Νάγια είναι το τέταρτο μέλος στην οικογένεια, το οποίο ενσωματώθηκε πριν 3 χρόνια και έκτοτε δεν μπορεί κανείς μας να διανοηθεί την ζωή χωρίς αυτή. Ψιλόλιγνη με λευκό τρίχωμα και μουτράκι αξιαγάπητο, να τρέχει πέρα δώθε και να κουνάει την ουρά της στην θέαση μας, ακόμα κι όταν ακούει το λεωφορείο στην στροφή του δρόμου που φέρνει τα παιδιά.

Μεταξύ μέρας και νύχτας, εκεί που σουρουπώνει, με μια κούπα καφέ στο χέρι, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάει τον ουρανό και να ονειρεύεται. Πολλές φορές, εκείνη την μοναδική στιγμή, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για ότι έχω και δεν έχω. Εκεί ακριβώς, στο μεταξύ φωτός και σκότους, σταματάει ο χρόνος και έχει μια ιδιαιτερότητα, σαν μια πνευματική εμπειρία, όπου το μυαλό ηρεμεί, η ψυχή αγαλλιάζει, τα πράγματα μπαίνουν στην θέση τους και μια παράξενη αίσθηση ελπιδοφόρας προσμονής με καταβάλλει, λες και οι ουρανοί είναι ανοικτοί και προγεύομαι έναν άλλον κόσμο. Όμορφη, παράξενη αγαπημένη στιγμή!

Η ώρα να κατέβουν οι ρυθμοί κοντοζυγώνει, βράδυ πιά, όπου με μηχανικές πάλι κινήσεις θα βρεθείς στο καταφύγιο σου, στον χώρο ανάπαυσης σου εκεί που γίνεται ο απολογισμός της μέρας, της ζωής, της αλληλεπίδρασης. Αφού τακτοποιήσεις σπίτι, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ακολουθεί και το μέσα σου. Απαραίτητη διεργασία για το τώρα το μετά και το αύριο. Ο απολογισμός για τον ανθρώπινο νου είναι σαν την κάθαρση στο τέλος μιας θεατρικής παράστασης. Η αυλαία πέφτει και οι ρόλοι της καθημερινότητας αποσύρονται για να επανέλθουν ξανά με αναθεωρημένες σκαλέτες. Το έργο θα συνεχιστεί, οι παραστάσεις θα ανεβαίνουν ξανά και οι κομπάρσοι θα πηγαινοέρχονται. Η αξία και το νόημα της μέρας δεν θα φανεί στο χειροκρότημα αλλά στην συνείδηση. Κι άμα αυτή σε αφήνει, κοιμήσου γλυκιά μου και ονειρέψου όσα δεν βρίσκεις ξύπνια!

Δόξα τω Θεώ!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν 

Εκεί που οι αξίες "ζυγίζουν" διαφορετικά, διαβάζεις συχνά για κάθε λογής διάκριση και χαίρεσαι. 

Είναι τέτοιο το σύστημα βλέπεις, που όλοι λίγο πολύ, περνάνε απο τα πρωτοσέλιδα. 

 Σ' ένα παράλληλο σύμπαν 

Η ομορφιά του ανθρώπου καθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου και είναι τέτοια η αγάπη, που αγκαλιάζει ακόμη και την ασχήμια. 

 Σ' ένα παράλληλο σύμπαν... 

 οι αριθμοί κοσμούν μονάχα τα ρολόγια. 

Εύγε παιδί μου! για κάθε επιτυχία και για κάθε "αποτυχία".

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

"Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες"

Σύνθημα γραμμένο λίγο πιο κάτω σ' ένα τοίχο, 

να το βλέπω κάθε μέρα και να θέλω να χαρώ και να μην μπορώ. 

Ο διακαής πόθος της Ένωσης όπλισε την πένα που έμελλε να γράψει 

τις μαύρες σελίδες της κυπριακής ιστορίας.

Ένας αγώνας πρωτίστως για την Ένωση, 

βάζοντας το υπέρτατο ιδανικό, την Ελευθερία, σε δεύτερη μοίρα. 

Ένας αγώνας εμποτισμένος με πάθος, τόλμη αλλά και αίμα. 

Αποτρόπαια εγκλήματα μεταξύ ανθρώπων, που ντροπιάζουν 

τον κατα τ'άλλα χριστιανικό λαό, μαρτυρούν την ιστορία. 

Εγκληματικό θαρρείς να ήσουν τότε αριστερός, μακαριακός και να μην θέλεις την Ένωση. Εγκληματικό να θες μια Κύπρο αυτόνομη, 

εγκληματικό να τιμάς την σημαία του κράτους σου, 

εγκληματικό να αποδεχτείς την Τ/Κ κοινότητα. 

Θέλησες τόσο πολυ να αλλάξεις τον χάρτη, 

που δεν υποψιάστηκες των αλλονών τα σχέδια. 

"Η Κύπρος κείται μακράν" ξεστόμισε ο Καραμανλής. 

Δεν σε αδικώ που τόσο πολύ αγάπησες την Ελλάδα. Ποιος δεν θα την αγαπούσε; 

Μου στέρησες όμως το δικαίωμα να την αγαπήσω και να την ονειρευτώ όπως της αξίζει. 

Μου στέρησες το όραμα για ενότητα αφού δεν σεβάστηκες την αυτονομία μου. 

Μου στέρησες την μισή μου πατρίδα, τους αδικοχαμένους, νεκρούς και αγνοούμενους. 

Μου στέρησες την γαλανόλευκη πλάι στην κυπριακή. 

Αμαύρωσες την λέξη Ένωση γιατί την έχεις αγαπήσει τόσο φανατικά,

που στον βωμό της, έχεις θυσιάσει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. 

ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974: Ένα έγκλημα ατιμώρητο εδώ και 48 χρόνια. 

"Το τελευταίο πράγμα που ξεχνά η μνήμη, είναι οι ενοχές" γράφει ο Κώστας Μόντης και με πόνο ψυχής ομολογεί:

" Να που χρειάστηκε τώρα

η μούντζα της απαλάμης σου,

να που ξηγήθηκε τώρα

η ανεξήγητη μούντζα της υψωμένης 

απαλάμης σου.

Μούντζωσε μας, Πενταδάκτυλε ακριβέ, 

έτσι π' αφήσαμε τόσο άφρονα

να τουρκοπατηθείς."

"...μιά μονάχα τακτική είναι πρακτική και συμφέρει" τονίζει ο Καζαντζάκης

 "ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ"

 ένα μονάχα πρέπει να είναι λοιπόν το σύνθημα, υπογραμμίζει ο ελπιδοφόρος Μόντης

"Θέλει πολλή επαγρύπνηση η λευτεριά, παιδιά, 

μην τη χάνετε ούτε στιγμή απ΄τα μάτια σας, μην επαναπαύεσθε."

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Σε σένα τελειόφοιτε

Μεγαλώσαμε όλοι με τις διδαχές μιας συγκεκριμένης κουλτούρας, η οποία αναπόφευκτα λειτουργεί ως δύναμη που διαμορφώνει την συμπεριφορά μας, τα συναισθήματα και τον τρόπο σκέψης μας. Σε  μια βαλίτσα "backpack", όπως την ονομάζω, κουβαλάμε όλα όσα μας δόθηκαν απο γονείς,  σχολείο, φίλους, εμπειρίες, βιβλία, κτλ.

Στο δρόμο της ζωής, καθώς πορεύεται κανείς, φτάνει μπροστά στην  ανάγκη, να δώσει νόημα στο περιεχόμενο της βαλίτσας. Και τότε το συνειδητοποιεί. Εισέρχεται, χωρίς να το υποψιάζεται, σε ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης. Άλλοι αναζητούν το νόημα της ζωής, τον προορισμό του ανθρώπου, απαντήσεις σε ανεξήγητα φαινόμενα, άλλοι πάλι αναζητούν την ευτυχία, την επιτυχία, το χρήμα, την επαγγελματική και προσωπική ολοκλήρωση και άλλοι πώς ανοίγει το βαζάκι της μαρμελάδας και γιατί αναγράφει στο κουτί δημητριακών το προφανές "ανοίξτε εδώ".

Ο Μάσλοου τοποθετεί τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου σε πυραμίδα, την κορυφή της οποίας κατέχει η ανάγκη αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης. Η πορεία προς την αυτοπραγμάτωση είναι ένα καθοριστικό και συνάμα συγκλονιστικό ταξίδι που όταν φτάνει κανείς στο τέλος αναφωνεί την γνωστή φράση "εύρηκα", χωρίς να μπορεί να εξηγήσει πολλά πολλά στους άλλους. Είναι θα λέγαμε η προσωπική κατάκτηση της αλήθειας.

Η κρίσιμη ερώτηση που όλοι λίγο πολύ, αργά ή γρήγορα την κάνουμε: Ποιός είμαι;

Αγαπητέ Τελειόφοιτε/η,

απευθύνομαι σε σένα, που εναγωνιωδώς αναμένεις τα αποτελέσματα των παγκύπριων εξετάσεων. Απο την Γ’ τάξη γυμνασίου "αναγκάστηκες" να πάρεις κάποιες σημαντικές αποφάσεις που αφορούν την εκπαιδευτική και επαγγελματική σου κατεύθυνση. Στην λήψη τέτοιων αποφάσεων, ταλαντεύτηκες μεταξύ προσωπικών και κοινωνικών κινήτρων. Είχες να αντισταθμίσεις τα δικά σου θέλω, ενδιαφέροντα, ικανότητες και αξίες με τα θέλω, τα μπορώ, τις αντιλήψεις και τις αξίες των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Παράγοντες που ασυνείδητα πολλές φορές επηρεάζουν και διαμορφώνουν την επαγγελματική σου ταυτότητα. Ακόμα και τώρα που είσαι πρό των πυλών να "γευτείς" τα αποτελέσματα των επιλογών σου, δεν είσαι απόλυτα σίγουρος για την ορθότητα των αποφάσεων σου.

 Αναμενόμενο.

Η ζωή καλώς ή κακώς σε περνάει απο πολλές εξετάσεις, όχι πάντα γραπτές. Αυτό που πρέπει να κρατήσεις, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της γραπτής σου επίδοσης, είναι ότι, αυτού του είδους εξετάσεις ΔΕΝ καθορίζουν το ποιός είσαι και το ποιός  μπορείς να γίνεις.

Η επαγγελματική και προσωπική ταυτότητα δεν διαμορφώνεται απαξ και τελειωτικά μέσα σε ένα κύκλο μαθημάτων και εξετάσεων.  Είναι μια συνεχής διαδικασία ανάπτυξης μέσα απο την οποία αποκτάς τις αναγκαίες εκείνες μεταδεξιότητες που σε βοηθούν να λαμβάνεις σημαντικές για σένα αποφάσεις, να εξελίσσεσαι, να προσαρμόζεσαι και να πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο στην πολυπόθητη αυτογνωσία.

 Η πορεία είναι εξελικτική.

 Τώρα είσαι εδώ, αυριο κάπου αλλού. Η ικανότητα της ευελιξίας και προσαρμογής στα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα, είναι το κλειδί της επιτυχίας. Τι κι αν ξεκίνησες να γίνεις δικηγόρος, νοσηλευτής, καθηγητής, γιατρός και στην πορεία δεν σου βγήκε; Τι κι αν σου βγήκε αλλά δεν έχει το ενδιαφέρον που προσδοκούσες; Τι κι αν φτάσεις στου δρόμου τα μισά και δεν βρίσκεις νόημα εκεί που είσαι;

Φύγε! δεν είσαι δέντρο!

Κάνε αυτό που θέλεις ΕΣΥ. Άσε τον εαυτό σου να είναι αυτός που έμελλε εξαρχής να είναι, έστω κι αν αυτό προυποθέτει κι άλλες θυσίες.

Ο Ηράκλειτος με την διαχρονική του φράση, "τα πάντα ρεί", υπενθυμίζει ακόμη και σήμερα την ρευστότητα της ζωής. Πολλές φορές ο άνθρωπος, ακόμη και ο πιο προνοητικός, βρίσκεται μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει, είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επαγγελματικό.

Η έντονη ρευστότητα της επαγγελματικής ζωής, σε συνδυασμό με τις συνεχώς αυξανόμενες μεταβολές στον τομέα της εργασίας ενισχύουν την αβεβαιότητα πραγματοποίησης των αρχικών επαγγελματικών σχεδίων μας και ενδυναμώνουν το ρόλο, τον οποίο μη προβλέψιμοι παράγοντες μπορούν να διαδραματίζουν στην επαγγελματική μας σταδιοδρομία. Για τον παραπάνω λόγο το ζητούμενο στις μέρες μας δεν είναι μόνο η εύρεση κάποιας εργασίας. Στην επιδίωξη αυτή προστίθεται η μέριμνα για τη διατήρησή της ή την αντικατάστασή της, αν χρειαστεί, με κάτι ισάξιο και συμβατό με τα επαγγελματικά ιδεώδη και τις αξίες των εργαζομένων. Όλα αυτά διαμορφώνουν, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα τάξη πραγμάτων που την χαρακτηρίζουν η «αταξία», η αβεβαιότητα και η αμφισβήτηση, η οποία συνοδεύεται από πολλές προκλήσεις αλλά και φόβους και αγωνία για το μέλλον.

15 βήματα δρόμος ανάπτυξης

Για να μπορέσει κανείς να εναρμονίσει προσωπική και επαγγελματική ζωή, θα πρέπει να αντιληφθεί το δίδαγμα της πιό κάτω διαδρομής, όπως πολύ εύστοχα παραθέτει ο Χόρχε Μπουκάϊ:

(πατήστε τον σύνδεσμο)

https://drive.google.com/file/d/1wnpPMGH4bWAhwNV0B74Ukg-tdrskYsQF/view?usp=sharing

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Η αριστερή πάνω γωνιά του πίνακα

Εκείνες οι δύσκολες μέρες, εκείνα τα δύσκολα παιδιά, εκείνη η άχαρη διδακτική ώρα που σε κάνουν να σκέφτεσαι "τι κάνω εδώ εγώ τώρα;"

Κάπου εκεί επιστρέφω πίσω, 

στο τότε που ήμουν εγώ μαθήτρια 

και θυμάμαι και ταυτίζομαι και αναζητώ απαντήσεις.

Θυμήθηκα την αριστερή γωνιά του μαυροπίνακα να γράφει με άσπρη κιμωλία την ημερομηνία, την εορτή της ημέρας, το αυριανό διαγώνισμα.

Τι ά-χαρη αυτή η γωνιά.

Φέτος είπα θα δώσω χάρη στην γωνιά.

Θα δίνω κάθε μέρα κάτι από καρδιάς, λόγια αγάπης, γνωμικά και ρήσεις με νόημα, στίχους με βάθος, συνθήματα ψυχής που γίνονται εικόνες και αγγίζουν βαθιά μέσα το άλλο πρόσωπο. 

Σήμερα έγραψα, τυχαία, στον πίνακα, Ρίτσο

Δεν ήξερα τι μέρα ήταν, ένιωσα. 

Δεν κάνει κουμάντο καμία τύχη. 

Σήμερα διάλεξα Ρίτσο από καρδιάς.

Σήμερα ο Ρίτσος ΧΑΡΗ-σε την γωνιά του ασπροπίνακα στους μαθητές μου! 

11.11.2021

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός