Αδειανή καρέκλα

Είχα πάει τις προάλλες σ ένα εστιατόριο για δείπνο και μου έκανε εντύπωση η διαρρύθμιση των τραπεζιών.

Τραπέζι για δύο άτομα, τρία, τέσσερα, έξι, οκτώ και βάλε.
Πουθενά τραπέζι για ένα άτομο.

Και αναρωτήθηκα

Πως γίνεται σ έναν κόσμο, που η μοναχικότητα κατέχει ψηλά ποσοστά ανά το παγκόσμιο, να μην μπορεί κανείς να έχει το δικό του, ολόδικό του μονό τραπέζι; 

Γιατί να κάθεται κανείς απέναντι από μια αδειανή καρέκλα;

Ένας κόσμος αφιλόξενος στον μοναχικό άνθρωπο, που είτε απο επιλογή είτε όχι,  πορεύεται μονάχα με τον εαυτό του.

Σε παλαιότερες εποχές ήταν αδιανόητο να βγεί κανείς μόνος για φαγητό, καφέ ή ότι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα του, λες και η μονάδα ακυρώνει την ύπαρξη.

Σήμερα, ευτυχώς, ο κόσμος τολμάει και κάθεται σε ένα χώρο προορισμένο για περισσότερους, χωρίς αιδώ, αψηφώντας τα φευγαλέα βλέμματα οίκτου των διπλανών τραπεζιών.

Σήμερα τα βρήκαμε λίγο καλύτερα με τον εαυτό μας, τον αγαπάμε και τον φροντίζουμε επάξια, κόντρα στις ηθικιστικές υποδείξεις της κοινωνίας.

Και ούσα αδειανή η απέναντι καρέκλα, παρατηρώ το φέρεσθαι αυτού του κόσμου, αναπολώ, ονειρεύομαι ελεύθερα και αναστοχάζομαι, δίνοντας υπόσταση στις λέξεις που δύσκολα μπορεί κανείς να ξεστομίσει.

Πως να σταθεί κανείς απέναντι απ' το μεγαλύτερο υπαρξιακό ερώτημα;

"Ποιό είναι το νόημα της ζωής;"

Κι όμως όλοι μας, κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε, θα το αναζητήσουμε και ίσως, οι πιο τυχεροί, να το βρούμε σε μια ανυποψίαστη στιγμή μακρυά από την βαβούρα και τις πρόσκαιρες σχέσεις.

Που βρίσκει κανείς τελικά το νόημα της ζωής;
στον άλλον άνθρωπο;
και τώρα τι;
καταδικασμένες μονάδες δυστυχίας;

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Είναι ένα ταξίδι σ έναν αθέατο κόσμο

Σ έναν κόσμο που παύει να τρέχει

Σ έναν κόσμο εσωτερικής ανάπτυξης και αυτοπραγμάτωσης

Έναν κόσμο για λίγους εν δυνάμει για πολλούς

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Τρομακτική είναι η κατοχή της αδειανής καρέκλας από ρηχούς ανθρώπους με άδεια βλέμματα και παγερή καρδιά.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

 

Εκπαιδευτικός

Υποκλίνομαι σε σένα που συνεχίζεις όταν ο κόσμος σου έχει γίνει θρύψαλα

Κι αν με ρωτούσε κανείς τι με θλίβει περισσότερο, με πόνο ψυχής θα ομολογούσα πως είσαι εσύ

Εσύ που έμεινες πίσω

Εσύ που πόνεσες τόσο και ακόμα πονάς

Εσύ που γνώρισες την απώλεια πιο πολύ και από αυτόν που χάθηκε

Το βλέμμα εκείνο που σπινθηρίζει στα αμέτρητα γιατί

Εκείνο το βλέμμα που ουρλιάζει πόνο και σε αφοπλίζει

Το σκασμένο πρόσωπο που μαράθηκε εν μια νυκτί

Τι μπορεί να πει κανείς;

Δεν υπάρχουν μήτε λόγια μήτε πράξεις παρηγοριάς

Μικρός και αβοήθητος ο άνθρωπος μπροστά στ΄ αδίκου τη σιγή

Τί είναι η θλίψη, τολμώ να ξεστομίσω

Μια τρύπα που έσκισε την ύπαρξη σου

Ένα κομμάτι που σου λείπει, που με βία ξεριζώθηκε και τα οδοντωτά του άκρα παραμένουν

Και στο σκοτάδι μέσα, ελπίζεις για το φως, που ξυπνάει της επούλωσης τον πόθο

Ο χρόνος φίλος και εχθρός

Κι ίσως οι γωνιές να πάψουν να σε κόβουν

Μη έχοντας άλλη επιλογή στα μάτια την θλίψη να κοιτάξεις

Και να της πεις για την αγάπη που ζησες, την ομορφιά της να προτάξεις

«Εγώ να ξέρεις υποκλίνομαι σε σένα. Σε σένα που συνεχίζεις όταν ο κόσμος σου έχει γίνει θρύψαλα»

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ζήλια, θετικό ή αρνητικό πρόσημο;

Αρχίσαμε να διαχωρίζουμε τις υγιείς από τις μη υγιείς σχέσεις

Μια παρέα παιδιών, στο φεύγα της εφηβείας και εγώ μαζί, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και κατατάξαμε τις λέξεις που αναδεικνύουν τις σχέσεις αυτές

Κολλήσαμε στην ζήλια

Διαφωνήσαμε μεταξύ μας

Άλλοι την τοποθετούσαν στις μη υγιείς σχέσεις και άλλοι στις υγιείς

Οι μεν πρώτοι να προσπαθούν να εξηγήσουν πως η ζήλια, σε κάποιο βαθμό, δεν πειράζει και κανέναν, αντιθέτως της έδιναν θετικό πρόσημο όπως στην περίπτωση που το "ενδιαφερόμενο πρόσωπο" εκφράζει την παθιασμένη του αγάπη.

Άλλοι της έβαζαν αρνητικό πρόσημο

Και άλλοι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν

Οι διαφωνίες εντείνονταν

Κανένας δεν έκανε πίσω

Οι περισσότεροι είχαμε μια άποψη, που πιθανόν να απορρέει από τις προσωπικές μας εμπειρίες

Ως η πιο έμπειρη της παρέας ήθελα να φωνάξω "προσοχή" παιδιά, οι σκέψεις μας καθορίζουν και τις εμπειρίες μας και η ανοχή τα όρια μας.

Συγκρατήθηκα

Θυμήθηκα την μάνα μου όταν ήμουν 16 χρονών, να με προειδοποιεί για όλα εκείνα που ως έμπειρη γνώριζε.

Δεν άκουγα ούτε γω τότε

Ίσως γιατί η "έτοιμη" γνώση δεν είναι τόσο αφομοιώσιμη.

Άλλωστε η παροιμία "στερνή μου γνώση κι ας σε είχα πρώτα " δεν είναι τυχαία.

Τα παιδιά συνέχιζαν να διαφωνούν

Μήπως όμως καμία άποψη δεν είναι λανθασμένη;

Μήπως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στην λανθάνουσα χρήση της γλώσσας;

Φέραμε ένα λεξικό και αντικαταστήσαμε την λέξη ζήλια με λέξεις όπως ενδιαφέρον, φροντίδα, προστασία, έγνοια

Σώπασαν όλοι για μια στιγμή

Σκεφτήκαμε λίγο

Και συμφωνήσαμε εν τέλει να δώσουμε στην λέξη ζήλια την αρνητική της έννοια, ετσι όπως της αξίζει και να κρατήσουμε τις άλλες στην συνείδηση μας με την πεποίθηση να μην δεχόμαστε τίποτα λιγότερο για τον εαυτό μας έτσι ακριβώς όπως μας αξίζει!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

 Εκπαιδευτικός

Εμπρός προς τα πίσω!

Θυμάμαι να κάθομαι χάμω και με λαχτάρα να ακούω την γιαγιά μου να μου λέει ιστορίες απ’ τα παλιά

Αγαπημένη στιγμή

Λες και βρισκόμουνα σε χρονομηχανή και ταξίδευα κάθε φορά σε ένα συναρπαστικό παρελθόν

Συναρπαστικό για μένα φυσικά, αφού αναπολούσα μια πρωτάκουστη διαφορετική εποχή

Δύσκολα χρόνια όμως

Οι χειρωνακτικές εργασίες τότε, αποτελούσαν το κύριο είδος απασχόλησης

Άντρες και γυναίκες, στον ίδιο σκληρό αγώνα επιβίωσης

Μεγάλες οικογένειες, πολλά παιδιά, φτωχικές συνθήκες διαβίωσης, μόνο τα απαραίτητα και ίσως ούτε και αυτά

Αυτό που με ενθουσιασμό κρατάω από τα βιώματα των ανθρώπων εκείνης της εποχής είναι οι οικονομικές τους συναλλαγές

Υπήρχε η εποχή που οι άνθρωποι μεταξύ τους έκαναν τις συναλλαγές τους με προϊόντα και οχι με χρήμα!

Ο ένας είχε κοτέτσι, έπαιρνες αυγά

Ο άλλος ήταν γεωργός έπαιρνες χορταρικά, όσπρια, οπωρικά

Ένας άλλος βοσκός…

Οι γυναίκες χρυσοχέρες, έφτιαχναν από τυροκομικά και ζυμωτά μέχρι και ρουχισμό για τον χειμώνα

Ακόμα και οι τεχνίτες παρείχαν τις υπηρεσίες τους με αντάλλαγμα τρόφιμα ντόπιας παραγωγής

Υπήρχε μια αλλιώτικη ελευθερία, που σου έδινε την αίσθηση της αυτονομίας και του αυτοσεβασμού

Ήξερες ότι για να φας έπρεπε να δουλέψεις σκληρά, τίμια και με θρησκευτική ευλάβεια

Δεν τολμούσε κανείς να ξεγελάσει τον άλλον, όχι γιατί δεν υπήρχε η πονηριά, αλλά γιατί ήταν όλοι στο ίδιο έργο θεατές

Δεν είχε κάποιος περισσότερα από τον άλλο

Κι αν είχε δεν αποτελούσε απειλή γιατί δεν το επέτρεπε η ανατροφή τους

‘Όλοι στον ίδιο αγώνα επιβίωσης

Η μάνα μου θυμάται, όταν πρωτοήρθε στο χωριό, οι γειτόνισσες έφερναν γάλα και σιτάρι στην οικογένεια για βοήθεια. Ήταν και επτά αδέλφια

Στους γάμους όλοι βοηθούσαν στην ετοιμασία των εδεσμάτων και όλοι πρόσφεραν αφιλοκερδώς από την παραγωγή τους

Ακόμα και στις λύπες, εκεί ήταν όλο το χωριό

Αυτοί οι άνθρωποι μας διδάξαν την πραγματική έννοια της αλληλεγγύης

Σήμερα είμαστε υπόλογοι στον εγωισμό μας, στα πάθη μας, στην άγνοια και την ημιμάθειά μας, που έχει ντυθεί γελοίος ξερόλας

Σήμερα κρατάμε την Διακήρυξη Ανθρώπινων Δικαιωμάτων λάβαρο, αλλά κάτι μας εμποδίζει να δούμε όχι μόνο την πραγματικότητα αλλά ούτε πέρα από την μύτη μας

Μια πανδημία και ένα λοκντάουν ήταν αρκετά να συνειδητοποιήσει κανείς, πόσο παγιδευμένος είναι μέσα σε όλο το σύστημα

Δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις χωρίς προϋποθέσεις, ούτε καν να αγοράσεις τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης

«Τα απαραίτητα», μια έννοια που έχει χάσει το νόημα της σήμερα

Απαραίτητα θεωρούνται πιά, η τηλεόραση, το κινητό, ο υπολογιστής και κάθε έξυπνη συσκευή που «διευκολύνει» την ζωή μας

Δοκίμασε να τα απομακρύνεις έστω για λίγο. Μπορείς;

Ακόμα και οι οικονομικές συναλλαγές είναι τόσο αυτοματοποιημένες που θέλοντας και μη παγιδεύεσαι ασυνείδητα στην ροή της νέας τάξης πραγμάτων

Θα έλεγε κανείς, πως κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί την πορεία της ανθρωπότητας

Μπορεί όμως;

Ο πορτογάλος συγγραφέας Jose Saramago στο μυθιστόρημά του «Περι τυφλότητος» περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν «τυφλώνεται»

Μια τυφλή ανθρωπότητα εξαρτάται αποκλειστικά από τους εξουσιαστές της

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, είσαι παγιδευμένος και υποχρεωμένος να ακολουθείς τις γραμμές που καθορίσει κάποιος άλλος για σένα

Τύφλωση, κατά συνέπεια ανικανότητα και τότε οι εξουσιαστές αναλαμβάνουν

Δεν μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς, να δουλέψεις, να αντιδράσεις, να διεκδικήσεις, ούτε καν να διαφωνήσεις και να αντισταθείς για τα αυτονόητα

Το απόλυτο υποχείριο.

Υποχείριο γίνεσαι και όταν δεν έχεις λόγο να αντιδράσεις

Η οικογένεια, η θρησκεία και η πατρίδα, είναι θεσμοί που κρατάνε την ανθρωπότητα ενωμένη και δυναμική ενάντια σε κάθε απειλή

Αυτοί οι θεσμοί βάλλονται συστηματικά, εδώ και χρόνια, στον βωμό της νέας τάξης πραγμάτων γιατί ακριβώς η εξάλειψη τους οδηγεί, με συνοπτικές διαδικασίες, στον απόλυτο έλεγχο της μάζας

Ας μην μακρηγορήσω, έτσι κι αλλιώς είναι ένα μεγάλο και αμφιλεγόμενο θέμα

Οι οικονομικές συναλλαγές λοιπόν του σήμερα δεν θυμίζουν καθόλου την εποχή της γιαγιάς μου

Το χρήμα ήρθε για να μείνει!

Εξέλιξη…

Εκσυγχρονισμός…

Απ’ τα 18 σου κιόλας έχεις ανάγκη το τραπεζικό σύστημα αυτής της χώρας

Να πάρεις αυτοκίνητο, να σπουδάσεις, να κτίσεις σπίτι κι αν δεν τα βρεις απ’ τον μπαμπά, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν… στην τράπεζα

Μπας και εντάχθηκες στο πελατολόγιο μιας τράπεζας

Καμία αυτονομία

Αυτό ήταν

Δεν ξεφεύγεις ποτέ

Εκτός βέβαια αν είσαι μόνο καταθέτης αλλά και πάλι η αυτονομία σου είναι περιορισμένη

Στις χρυσές εποχές της κυπριακής οικονομίας, η πίστωση δινόταν στον οποιονδήποτε τόσο εύκολα λες και αγόραζες παγωτό στο χωνάκι

Χιλιάδες δανειολήπτες ένιωθαν κυρίαρχοι βγαίνοντας από την τράπεζα, αψηφώντας τον διαχρονικό Ηράκλειτο «τα πάντα ρεί»

Πράγματι τα πάντα είναι ρευστά ανά πάσα στιγμή

Αυτό ακριβώς έγινε πριν λίγα χρόνια, όταν πτώχευσε ένας τραπεζικός οργανισμός, με όλα τα γνωστά συνεπακόλουθα και ο δανειολήπτης που ΠΟΤΕ δεν διαβάζει τι υπογράφει, έγινε έρμαιο των ψιλών γραμμάτων των συμβολαίων και δουλοπρεπής πολίτης για το υπόλοιπο της ζωής του

Θαρρείς πως είσαι αυτόνομος, όταν δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο των καταθέσεων σου;

Θαρρείς πως είσαι αυτόνομος, όταν δεν δικαιούσαι να κάνεις ανάληψη όποτε θέλεις και όσα θέλεις;

Ή μήπως έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν θα σου πάρουν το σπίτι, το αυτοκίνητο ακόμα και την μάνα την ίδια και να σε ξεζουμίσουν μέχρι εκεί που δεν φτάνει

Και το βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, εδώ και χρόνια

Και το νιώθουμε στο κόκκαλο το μαχαίρι

Και την θηλιά στον λαιμό

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ

Όχι δεν είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας, είναι η καθημερινότητα μας πια

ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ

Τι θα κάνουμε λοιπόν;

Δύο είναι οι επιλογές

Να αφεθούμε να μας πάρει το ποτάμι ή να πατήσουμε πόδι και να βγούμε απ’ το νερό, έστω και κολυμπώντας

Ας κάνουμε ένα μικρό βήμα προς τα πίσω και αφού πατήσουμε γερά ας κάνουμε ένα ακόμα

Οπισθοχώρηση, θα πει κανείς

Είναι ναι οπισθοχώρηση από την σάπια κατάσταση που ζούμε, για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε και το σημαντικότερο να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να το κάνουν και αυτά

Έχετε διανοηθεί ποτέ τι αφήνουμε στα παιδιά μας;

Σε ποιο κατήφορο τα αφήνουμε και φεύγουμε

Με ποια εφόδια θα αντισταθούν στα προφανή χειρότερα μέλλοντα;

Έχουμε ευθύνη!

Μεγάλη ευθύνη!

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να απεγκλωβιστούμε, όσο το δυνατόν να αυτονομηθούμε

Και γιατί όχι ας δοκιμάσουμε συνδιαλλαγές εκτός συστήματος, μιμούμενοι μίαν άλλη μακρινή εποχή

Εμπρός παιδιά ας πάμε πίσω

Δεν μπορούμε να πάθουμε χειρότερα

Πηγαίνοντας πίσω μπορούμε να πάμε μπροστά, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, όμως αυτήν την φορά να πάμε πίσω ως αφυπνισμένα όντα με ανάλογες επιλογές

Εμπρός προς τα πίσω!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Αδιανόητο γιατί;

Ανήμερα 15 Αυγούστου, οι εκδρομείς στα ορεινά της Κύπρου, ήρθαν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη έκπληξη.

"Κρατημένο", έγραφε η αυτοσχέδια πρόχειρη επιγραφή, πάνω στα εκδρομικά ξύλινα παγκάκια.

Μία κράτηση η οποία ήταν αρκετή για να προκαλέσει αντιδράσεις.

Αδιανόητο, οι πλείστοι ξεφώνισαν.

Αδιανόητο γιατί;

Αυτή δεν είναι η νοοτροπία μας;

Αυτή είναι!

Αρκεί μονάχα να παρατηρήσεις το φέρεσθαι του κυπριακού λαού.

Θα αψηφήσει τη σειρά στην καντίνα και θα τρέξει μπροστά γιατί βιάζεται.

Θα αψηφήσει την κίνηση στους δρόμους και θα χρησιμοποιήσει την αριστερή λωρίδα έκτακτης ανάγκης, γιατί βιάζεται.

Θα αψηφήσει την προτεραιότητα στους πεζούς και θα περάσει με κόκκινο, γιατί βιάζεται.

Ένας βιαστικός λαός που δίνει προτεραιότητα στον ατομισμό, με όποιες συνέπειες.

Αυτή είναι η καθημερινότητα, θα πει κανείς.

Το κάνουν όλοι.

Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της ζωής που αυτά είναι αναπόφευκτα.

ΟΧΙ!

Δεν είναι η καθημερινότητα αυτή και ΟΧΙ δεν είναι αποδεκτό, γιατί το κάνουν όλοι.

Είναι κατάντια!

Είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και ευαισθησίας.

Είναι η έλλειψη αρετών και αξιών.

Είναι η ποταπή υπεροχή του εγωισμού και της ιδιοτέλειας.

Κοίτα λίγο τις λεπτομέρειες:

Καθαρά σπίτια και αυτοκίνητα, σκουπίδια σε κάθε γωνιά της χώρας.

Σκουπίδια στα θέατρα, στους αρχαιολογικούς χώρους, στα μουσεία, στις συναυλίες,

Ακόμα και έξω ακριβώς από τους καλάθους σκουπιδιών.

Α! Πολιτισμός!

 

Στην εκκλησία, εκεί που οδεύεις να κοινωνήσεις Χριστό και με σκυφτό κεφάλι θα έπρεπε να ζητάς έλεος, σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος, λες και ακούς «όσοι πιστοί προλάβετε».

Σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος ακόμα και στο προσκύνημα, στο αντίδωρο, στο Άγιο φως το Πάσχα.

Α! Ταπεινότης!

 

Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα παρκάρεις στον χώρο που δεν δικαιούσαι.

Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα αγνοήσεις τον άνθρωπο που τρέχει να προλάβει το λεωφορείο.

Είναι, δυστυχώς, τέτοια η «αναπηρία» σου, που οι οίκοι ευγηρίας είναι γεμάτοι.

Α! Αλληλεγγύη!

 

Είχε μιλήσει κάποτε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος για τους «μεταξωτούς» ανθρώπους.

Αυτούς με την «μεταξένια» συμπεριφορά, που όταν παρατηρήσεις τις καθημερινές «ασήμαντες» κινήσεις τους, εξάρεις εκείνα τα γνωρίσματα, τα οποία αποκαλύπτουν έναν όμορφο εσωτερικό κόσμο.

Αυτοί λοιπόν που δεν σπεύδουν, σαν αρπακτικά να πιάσουν την καλύτερη θέση σε ένα εστιατόριο.

Αυτοί που δεν νιώθουν κορόιδο όταν οι άλλοι τους προσπερνούν στην σειρά, γιατί το «άφες αυτοίς» είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους και αποτελεί μέρος του αξιακού τους κώδικα.

Αυτοί που υπερασπίζονται κάποιον που κατηγορείται σε μια παρέα, χωρίς να τον γνωρίζουν.

Αυτοί που σε ακούνε όχι για να σε αντικρούσουν.

Αυτοί που ξεβολεύονται για να σε βοηθήσουν.

Αυτοί που θα σου πουν την αλήθεια φιλτραρισμένα, για να μην σε πληγώσουν.

Αυτοί, λοιπόν, οι «μεταξένιοι» άνθρωποι ξέρουν ακριβώς τι γίνεται εκεί έξω, κι όμως επιλέγουν να υποτάξουν το ατομικό συμφέρον στην συλλογικότητα.

Απαλλαγμένοι από το ιδιωφελές και το συμφέρον, αναδεικνύουν αβίαστα την ομορφιά της σοφίας, που στωικά υπομένει τον αφιλόξενο κόσμο για αυτούς.

Τέτοιους ανθρώπους λοιπόν χρειάζεται ένας κόσμος που φαινομενικά είναι καταδικασμένος.

Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλει να επενδύει κάθε παιδαγωγική μεταρρύθμιση.

Τέτοιους ανθρώπους να ανατρέφεις ως γονιός.

Γιατί αυτοί αλλάζουν νοοτροπίες.

Γιατί αυτοί σηματοδοτούν τον πολιτισμό.

Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους θα κάτσεις σε ένα εκδρομικό παγκάκι, χωρίς κράτηση και θα κάνεις την διαφορά!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Συγ-χωρώ

Κι αν με ρωτούσε κανείς τι με συγκινεί περισσότερο

αβίαστα θα απαντούσα

«Το πώς παραμερίζουν όλοι να περάσει το ασθενοφόρο, η πυροσβεστική, η αστυνομία»

Εκείνη την στιγμή δεν έχει σημασία ποιος είσαι, που πας και πόσο γρήγορα θες να πας

Όλοι συντονίζονται με τέτοιο τρόπο που ξεδιπλώνεται

μπροστά σου η ομορφιά της ανθρωπιάς!

Παραμερίζεις το αυτοκίνητο σου

παραμερίζεις και το ΕΓΩ σου

και γίνεσαι αρωγός στον άγνωστο συνάνθρωπο

Ενσυναίσθηση!

Τι υπέροχη αρετή να έχει κανείς

να μπορεί να νιώσει τον συνάνθρωπο

 να μπει στην θέση του

να κατανοήσει την ανάγκη του

και τότε να βοηθήσει, με όποιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει

Βλέπεις, αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου

Να ζει αρμονικά με τον συνάνθρωπο, την φύση και τον Θεό

Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού

προικισμένος με χαρίσματα - αρετές

εν δυνάμει να μοιάσει στον Θεό

να φτάσει στην κατά χάριν θέωση

και δεν έχει παρά να αξιοποιήσει

τα δώρα του Θεού, τις αρετές του

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί νιώθεις αυτή την ψυχική πληρότητα όταν προσφέρεις;

…όταν συμβάλεις στην ευτυχία ενός συνανθρώπου

στην ευημερία ενός ζώου

στην αναδάσωση της καμένης γης…

Νιώθεις πληρότητα την στιγμή εκείνη, γιατί βρίσκεσαι στην φυσική σου κατάσταση

έτσι ακριβώς όπως πλάστηκες να ζεις και να συμπεριφέρεσαι

σ΄ ένα χώρο όπου συγ-χωράς τον άλλο

σ’ ένα χώρο όπου δίνεις χώρο στον άλλο να υπάρχει

ακόμα κι αν ο άλλος είναι αντίθετος με σένα

ακόμα κι αν σε πλήγωσε βαθιά

ακόμα κι αν είναι κατώτερος των περιστάσεων

Παραμερίζεις το ΕΓΩ

για να χωρέσει το ΕΣΥ

έτσι ώστε να υπάρξει το ΕΜΕΙΣ

Το ΕΜΕΙΣ υφίσταται με πρότυπο την ενότητα της Αγίας Τριάδος

σε μια ανοδική πορεία που δεν μπορεί να είναι μοναχική

Η αρμονική σχέση με την φύση, τον συνάνθρωπο και τον Θεό,

ως κατά φύσιν ενέργεια, ευθυγραμμίζει τον άνθρωπο

σε μια πορεία επιστροφής στον Δημιουργό Θεό

Ότι αντίθετο από αυτό συνιστά την παρά φύσιν ζωή του ανθρώπου,

η οποία αγκυροβολεί την ψυχή στην λήθη της αιωνιότητας.

 

« Τι όμορφος είναι ο άνθρωπος όταν είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

 

Υ.Γ Στους εθελοντές σε όλον τον κόσμο

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ελπίδα: αντίβαρο στην πραγματικότητα

«Τα καλύτερα έρχονται» 

'Οτι πιο άκυρο έχω ακούσει στην ζωή μου

Δεν ξέρεις τι έρχεται, ούτε πότε, ούτε αν θα είναι καλύτερα

Απλά ζεις και περιμένεις

Περιμένεις γιατί ελπίζεις

Η ελπίδα είναι η κινητήριος σου δύναμη

Χωρίς αυτήν, η πραγματικότητα δεν είναι υποφερτή

Περιμένεις πάντα τα καλύτερα γιατί δεν αντέχεις κάτι άλλο

Κι όταν δεν έρθουν 

Θίγεσαι, θυμώνεις και ξεσπάς

Λές και σου ΄ταξε κανείς ζωή ρόδινη στα πούπουλα περπατημένη

Δίκοπο μαχαίρι όμως

Ελπίζεις - Κινείσαι

Ελπίζεις - Κολλάς

Κολλάς σε ένα ονειρεμένο μέλλον, άπιαστο, ουτοπικό

Που μόνο όταν γίνει παρόν βλέπεις την γύμνια του

Αλλά πάλι ελπίζεις

Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς

Χωρίς την ελπίδα η πραγματικότητα δεν είναι υποφερτή

Χωρίς αντίβαρο τούτος δω ο κόσμος σε βυθίζει

Χωρίς το σκοτάδι δεν θα εκτιμούσες το φώς

Αυτό να θυμάσαι για να κινείσαι

Κι όσο κινείσαι ελπίζεις

Κι όσο ελπίζεις ζείς

Μέχρι το τέλος να ζείς, να ελπίζεις και να κινείσαι ανοδικά

Ανοδικά...για να έχει αξία το τέλος 

Στο τέλος και η δική μου ελπίδα!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ασυδοσία από τα γεννοφάσκια μας

Το παιδί στο αυτοκίνητο

Παιδί στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη: Εεε που δαμέ ώς τζαμέ…

Χρήση κινητού στο αυτοκίνητο: Εν εντάξει είμαι Άλφα οδηγός το ‘χω!

Κόκκινο στην διάβαση πεζών: Σταματάμε αν προλάβουμε, γιατί έχουμε ξεπεράσει και το όριο ταχύτητας και δευτερόλεπτα μετά την διέλευση του πεζού, εκκίνηση ενώ το φανάρι τολμάει ακόμα να είναι κόκκινο.

Σημεία ελέγχου ταχύτητας: να νέψουμε στον απέναντι ότι έχει ραντάρ, άλλωστε δεν κάμνει τζαι τίποτε κακό, ξεπερνά μόνο το όριο ταχύτητας.

Πώς τολμάνε να βάζουν κάμερες παντού για να καταπολεμήσουν την παρανομία; Να πυροβολήσουμε τον χειριστή της κάμερας, να τον δέρουμε και να κάνουμε τα πάντα να τον εμποδίσουμε από το να κάνει την δουλειά του.

Οδική παιδεία….εδώ γελάμε! Ότι καπνίσει του καθενός κάμνει μες τούντον τόπο.

Θέλεις να μεταφέρεις τα παλιοσίδερα σου; Εν εντάξει έχω διπλοκάμπινο. Μεταφορές όποιον πάρει ο χάρος

Έπιασες λαπόρτο: να το κανονίσουμε έχω έναν γνωστό

Το παιδί στο σχολείο

Ένας συνηθισμένος διάλογος:

Καθ.: Αντρέα έχεις πολλές απουσίες θα κινδυνέψεις να χάσεις την χρονιά

Αντρέας(με ύφος χιλίων καρδιναλίων): Εν οκ Κυρία εννα με περάσετε

Καθ.: Μαρία δεν τα πήγες καλά στο διαγώνισμα, πρέπει να κάνεις καλύτερη προσπάθεια

Μαρία(με αδιάφορο ύφος): Εν οκ Κυρία εννα με περάσετε

Τέλος της χρονιάς ο Αντρέας και η Μαρία προβιβάζονται με την βοήθεια του καθηγητικού συλλόγου!

Δεν πήγε καλά το παιδί στα μαθήματα = φταίει ο καθηγητής

Το παιδί σας τιμωρήθηκε( εδώ πάλι γελάμε) για παραβατική συμπεριφορά = ο γονιός στο σχολείο απαιτεί εξηγήσεις έτοιμος για καβγά

Δεν προβιβάζεται το παιδί σας λόγω απουσιών: ο γονιός στο σχολείο να τα κανονίσει

Προβιβάζεται το παιδί πάση θυσία: γιατί έταξε του το ο καθηγητής

Βαθμολογίες:        -Τα 20αρια βγήκαν σε προσφορά, προλάβετε!

                               -Οι αριθμοί 1-9 έχουν καταργηθεί λόγω αχρησίας!

Ηθικό δίδαγμα: Όλα σου χαρίζονται χωρίς δουλειά

        Το παιδί μετα λυκειακά: 

Δεν τα κατάφερε στις παγκύπριες (Shocking!) θα πάει ιδιωτικό πανεπιστήμιο το μωρό να μεν ταλαιπωρείται.

Δεν θα σπουδάσει, ήβραμε πολλά καλή δουλειά εκανόνισεν μας ο κουμπάρος!

Εννα δώσει εξετάσεις για το δημόσιο: Εννα μας κανονίσει το κόμμα!

Έννα περνά με το επίδομα τζαι κανένα κουτσοδούλλι ποτζί ποδά

 

        Το παιδί στην εργασία:

Είσαι εργατικός; Θα φορτωθείς κι άλλη δουλειά

Δεν είσαι εργατικός; Θα πάρεις προαγωγή (και αύξηση εννοείται) γιατί το μέσο σου εν πολλά δυνατό!

Θυμάστε την Μαρία που δεν διάβαζε στο σχολείο; Ε, πήρε θέση εργασίας στερώντας την ευκαιρία στο δικό σου παιδί που έκανε φιλότιμη προσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν έχεις μέσο να το κανονίσεις μιαν καλήν δουλειά!

Θυμάσαι τον Αντρέα; Εν ο ηλεκτρολόγος που θα σου κάνει την εγκατάσταση στο σπίτι! Good Luck!

Είσαι ευσυνείδητος, συνεπής και άξιος εργαζόμενος; Πρόσεχε, ενοχλείς τους χαραμοφάηδες που ευδοκιμούν!

        Το παιδί γονιός:

   Θα διδάξει ότι διδάχθηκε

 

Δεν πιστεύω να διερωτάσαι ακόμα γιατί υπάρχουν οι Γιαννάκηδες και οι Συλλούρηδες

Δεν πιστεύω να ξέχασες την Λαϊκή, τον Συνεργατισμό, τα Χρυσά Διαβατήρια…

Δεν πιστεύω να περιμένεις να τιμωρηθεί ο υπαίτιος του ατυχήματος στην Μουτταγιάκα

Δεν πιστεύω να εκπλήσσεσαι που ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ του Θανάση δεν θα διωχθούν ποινικά

Ξέρεις τι πιστεύω;

Ότι μας κάμουν μας αξίζει!

Γιατί;

Γιατί το ανεχόμαστε

Το ανεχόμαστε γιατί μας βολεύει

Γιατί μείναμε πολύ λίγοι για ν’ αντιδράσουμε

Γιατί η σοβαρότερη μάστιγα της εποχής μας είναι η ηθική κρίση

Γιατί η κατάρρευση των αξιών και των θεσμών οικογένειας, θρησκείας και πατρίδας εξυπηρετεί συμφέροντα

Γιατί την ασυδοσία και την διαφθορά την ζούμε από τα γεννοφάσκια μας, την συντηρούμε και την διδάσκουμε στα παιδιά μας δικαιώνοντας την συγγραφέα Rita Mae Brown:

«Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα»

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία τρίτη

Ιστορία τρίτη

Δύσκολοι καιροί

Κάθε σπιτικό και ένας σταυρός

Ας πούμε για χάρη της ιστορίας στο δικό μου σπίτι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το οικονομικό

Σήμερα κατέβηκα στην πόλη για κάτι δουλειές.

Η κίνηση ανυπόφορη

Βρήκα να παρκάρω πολύ δύσκολα και έδωσα το τελευταίο μου ευρώ για το εισιτήριο του πάρκινγκ.

 Έχει ο Θεός μουρμουρίζω και προχωρώ

Στα δέκα λεπτά τελείωσα αν και είχα πληρώσει πάρκινγκ για μία ώρα.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο, κοντοστάθηκα λίγο και περίμενα το επόμενο αυτοκίνητο να του δώσω την θέση στο πάρκινγκ.

Κατά βάθος ήλπιζα να τύχαινε κάποιος που πραγματικά είχε ανάγκη για ένα εύκολο πάρκινγκ σε μια δύσκολή μέρα.

Ήρθε, του έδωσα την θέση, του έδωσα και το εισιτήριο

Θυμήθηκα την καλή κυρία στα δεκάξι μου, που μου δώσε το δεκάλιρο σε μια δύσκολη στιγμή.

Δεν την ευχαρίστησα όπως θα ήθελα. Δεν της το ανταπόδωσα όπως θα ήθελα.

Ακολουθώ το δρόμο που μου δίδαξε και ίσως έτσι να της το ανταποδίδω.

Έφτασα σπίτι μετά από ώρα, λίγο πριν ανάψει το λαμπάκι της βενζίνης…

Παναγιά μου βοήθα με, μουρμουρίζω και προχωρώ

Πήγα για ξεκούραση, το μυαλό μου όμως εκεί να δουλεύει ασταμάτητα

Χίλιες δύο σκέψεις, Πώς; Τι άλλο να κάνω; Κι άλλα δανεικά; Ντροπή

Θυμήθηκα τότε στα φοιτητικά μας χρόνια εκεί στην ξενιτιά όταν μέναμε άφραγκοι από την ξεροκεφαλιά μας, δεν τολμούσαμε να ζητήσουμε έξτρα λεφτά από τους γονείς μας γιατί ξέραμε πόσο δύσκολα τα έβγαζαν πέρα.

Και ψάχναμε τις τσέπες στα ρούχα μας για λίγες ξεχασμένες δραχμές…και βρίσκαμε!

Ξεκίνησα λοιπόν να κατεβάζω τα παλτά και τα σακάκια και να ψάχνω

Αρχιμήδη!!! Αύριο θα βάλω βενζίνη!

Όπου κι αν στρέψω την ματιά μου παντού Εσέ Θεέ θα δω!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία δεύτερη

Ιστορία δεύτερη

Τελείωσα τις σπουδές και έπρεπε να βρω δουλειά

Το πτυχίο μου δεν χρησίμευε πουθενά πάρα μόνο 18 χρόνια μετά που θα ερχόταν ο πολυπόθητος διορισμός

Βγήκα λοιπόν στην αγορά εργασίας έκανα κάτι ταχύρρυθμα Ηλεκτρονικού Υπολογιστή και έψαχνα…

Έψαχνα και δεν έβρισκα. Και όσο δεν έβρισκα τόσο απογοητευόμουνα και τα έξοδα να τρέχουν και εγώ να απελπίζομαι

Πήγα στον Πνευματικό μου. Με παρηγόρησε. Προσευχήθηκε για μένα

Την επόμενη μέρα παίρνω τηλεφώνημα από μια εταιρεία να πάω για συνέντευξη

Έκλεισα το τηλέφωνο σαστισμένη λίγο, γιατί δεν θυμόμουν αν είχα στείλει βιογραφικό στην συγκεκριμένη εταιρεία.

Εκείνο το διάστημα είχα στείλει τόσα πολλά βιογραφικά και είχα πάει σε τόσες πολλές συνεντεύξεις, που είχα χάσει το μέτρημα.

Πηγαίνω λοιπόν με αγωνία στην συνέντευξη και χωρίς να τα πολυλογώ, με πήρανε στην δουλειά με συνοπτικές διαδικασίες.

Φεύγοντας με ρωτάει ο Διευθυντής: «Δεν αναρωτήθηκες πως σε καλέσαμε για συνέντευξη;»

Και εκεί κατάλαβα ότι δεν είχα καν αιτηθεί για την συγκεκριμένη θέση γιατί δεν είχε αγγελθεί.

Μια κυρία, στην οποία τις προηγούμενες μέρες είχα πάει για συνέντευξη στο γραφείο της, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε, είχε την καλοσύνη να με συστήσει και την συνέχεια την ξέρετε.

Έτσι απλά, μια άγνωστη σε μένα κυρία ,με βοήθησε να βρω δουλειά!

Απίστευτο δεν είναι;

Στην χώρα του βύσματος και του βολέματος, εγώ η κόρη ενός «αγνώστου», βρήκα με αυτόν τον τρόπο μια πολύ καλή θέση εργασίας στην οποία παρέμεινα 18 χρόνια!

Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!

Υ.Γ.1 Το δικό σου μικρό, μεγάλο για τον άλλον. Πρόσεχε το «φέρεσθαι»!

Υ.Γ.2 Ευτυχώς τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία πρώτη

Ιστορία πρώτη

Θυμάμαι, εκεί γύρω στα δεκάξι πρέπει να ήμουνα και είχα αρχίσει καλοκαιρινή δουλειά στις πωλήσεις.

Ήμασταν μια ομάδα παιδιών που θέλοντας και μη έπρεπε τα καλοκαίρια να δουλεύουμε να βοηθάμε και μείς την οικογενειακή κατάσταση. Ευτυχώς το θέλαμε!

Μας κατέβαζε λοιπόν το βανάκι σε μια τουριστική καλή περιοχή και κάναμε πωλήσεις από πόρτα σε πόρτα.

Περνούσαμε όμορφα, παρά την κούραση από το ποδαρικό, είχαμε αυτή την όρεξη να κατακτήσουμε τον κόσμο και αυτό μας έκανε πολύ καλούς πωλητές!

Είχαμε τις καλές μας μέρες! Είχαμε όμως και τις δύσκολες!

Μια τέτοια την θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Μπαίνω σε ένα κατάστημα και με χαμόγελο και όλο ευγένεια απευθύνομαι στον ιδιοκτήτη που βρισκόταν πίσω από το ταμείο.

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την ερώτηση μου και με πετάει έξω με φωνές και προσβολές. Προφανώς θα είχε τους λόγους του

Έφυγα καταρρακωμένη από κει

Άρχισα να περπατάω σε άγνωστη κατεύθυνση με δάκρυα στα μάτια και αμέτρητα γιατί.

Η αγένεια αυτού του ανθρώπου με έκανε να νιώσω τόσο μικρή.

Κάθισα σε ένα πεζούλι και έκλαιγα ασταμάτητα

Και τότε με πλησίασε αυτή η Κυρία!

Με ρώτησε τι είχα

Και γω να προσπαθώ να της εξηγήσω με λυγμούς γεμάτο παράπονο

Δεν θυμάμαι το πρόσωπο αυτής της γυναίκας ούτε τα λόγια της, θυμάμαι όμως την κίνηση της.

Έβγαλε απ΄την τσάντα ένα δεκάλιρο, πολλά λεφτά τότε, μου το έδωσε και έφυγε χωρίς να με αφήσει να αντιδράσω.

Ένα ολόκληρο δεκάλιρο σε ένα άγνωστο κορίτσι που βρισκόταν σε δύσκολη θέση και χωρίς να αγοράσει κάτι.

Τι μεγάλη αξία …αυτή η κίνηση!

Ο δικός μου άγνωστος Καλός Σαμαρείτης!

Υ.Γ. Σε θυμάμαι πάντα

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο

«Σε περιμένω.

Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος

Που δεν έχει τί να περιμένει

Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει

Είναι σα να παύει να βλέπει

Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό

Να παύει να ελπίζει

Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...

Πικρό είναι

Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι

Χωρίς να είσαι ναυαγός

Ούτε σωτήρας

Παρά ναυάγιο»

 

Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει με τον γλαφυρότερο τρόπο τα συναισθήματα που γεννά η αναμονή στο ποίημά του «Αναμονή» και σε κάνει να συλλογίζεσαι…

Μια ζωή περιμένουμε κατάλληλες στιγμές, κατάλληλους ανθρώπους, κατάλληλες δουλειές , την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων ονείρων και ίσως με παράπονο περιμένουμε άλλες πραγματικότητες..

Λες και έχουμε όσον χρόνο θέλουμε

Λες και η ζωή μας ξεπληρώνει

Λες και ο Θεός μας οφείλει, αυτό που εμείς νομίζουμε

Δύσκολο πράγμα η αναμονή, θέλει πίστη και υπομονή και ελπίδα.

Η αναμονή όμως σε φθείρει

Παρ’ όλα αυτά δεν σταματάς να περιμένεις

Περιμένεις γιατί πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς

Περιμένεις γιατί η αναμονή γεννά την ελπίδα που σε κρατά σε εγρήγορση

Οι παλμοί ανεβαίνουν, τα μάγουλα ροδίζουν και ο κόσμος φαντάζει ομορφότερος

Λευκό μαντήλι σ’ αγκαλιάζει σαν αερικό

Ενώ βαθιά μέσα σου γνωρίζεις

Γνωρίζεις πως μάταια περιμένεις

Σε δίδαξε η ζωή χρόνια τώρα

Πως η στροφή ανηφορίζει και η κορυφή ξεμακραίνει

Ο δρόμος είναι μοναχικός

Μια πικρή επίγευση στον ουρανίσκο

Σαν λάθος δοσολογία από μαστίχα

Και εσύ ακόμα περιμένεις

Μικρά ρόδινα τριαντάφυλλα μπλεγμένα στα μαλλιά…

Δεν σου οφείλει κανένας τίποτα

Να ονειρεύεσαι για να κινείσαι

Αποστολή εξετελέσθη

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο της ζωής η γεύση

 

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Τι κάνω εγώ εδώ;

Από μικρό παιδί θυμάμαι είχα αυτή την συνήθεια που έμοιαζε σαν παιχνίδι

Να παρατηρώ τα πρόσωπα των ανθρώπων και να προσπαθώ να σκιαγραφήσω τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα της στιγμής ακόμα και τα βιώματα τους

Ναι τα βιώματα! Όχι δεν υπερβάλλω

Τα βιώματα μας έχουν αυτή την ιδιότητα, να κρύβονται στις εκφράσεις μας, στο βλέμμα μας, στις κινήσεις μας ακόμα και στον λόγο μας

Έφηβη θυμάμαι να ακολουθώ τον τρόπο διασκέδασης της γενιάς μου. Περιμέναμε πώς και πώς το δεύτερο Σάββατο του μήνα, αυτός ήταν ο κανόνας του σπιτιού∙ έξοδο βδομάδα παρά βδομάδα

 Α! η χρυσή εποχή της τουριστικής! Τα μπαράκια και τα κλαμπ της τουριστικής περιοχής της Λεμεσού ήταν το κέντρο της νυχτερινής διασκέδασης πριν 2, 3 δεκαετίες και έσφυζε από ζωή

Σαν νεανίδα και γώ «νυχτοπερπατημένη», κάποιες φορές μέσα σε αυτά τα κλαμπ βαριόμουν απίστευτα και έτσι αποτραβιόμουν νοητικά και σκεφτόμουν:

«Τί κάνω εγώ εδώ;»

Αυτό το αίσθημα της ματαιότητας με ώθησε να αναπτύξω την συνήθεια της παρατηρητικότητας.

Κάτι έψαχνα στα πρόσωπα των άλλων…

 Ίσως κάτι που να ταυτίζεται με τα δικά μου συναισθήματα… και έβρισκα!

Θλιμμένα χαμόγελα, τυφλά βλέμματα, μηχανικές κινήσεις, απελπισμένες φιγούρες να λικνίζονται στον ρυθμό της μουσικής, πνιγμένος πόνος στα μισοάδεια ποτήρια και στα φουλαρισμένα σταχτοδοχεία, όλα να σκιαγραφούν την ματαιότητα και τίποτα απ΄όλα αυτά να μπορεί να γεμίσει το εσωτερικό κενό

Το ανώριμο της ηλικίας δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια να δράσουμε με διαφορετικό τρόπο. Βγαίναμε, ξενυχτούσαμε, διασκεδάζαμε και το επόμενο πρωί ονομάζαμε αυτή την αίσθηση της ματαίωσης…hangover!

Τίτλοι σειράς ταινιών θα μπορούσαν να ήταν όλα αυτά

Μπορεί και αποκύημα της φαντασίας μου

Μπορεί και αυτοπροβολή

Μπορεί…

Εγώ πάντως έβρισκα τρόπο να περνάει η ώρα μου!

 

Τα χρόνια πέρασαν και ο καθένας ακολούθησε τον δικό του δρόμο

Ένας δρόμος γεμάτος από πολλά βιώματα που μας άλλαξαν

Ένας δρόμος ζωή

Ένας δρόμος που μας έφερε στο σήμερα

Ίσως στην πορεία αυτή να βρήκαμε την απάντηση στο ερώτημα «Τι κάνω εγώ εδώ;»

Ίσως και όχι…

Ίσως να παρατηρώ ακόμα πρόσωπα που η μόνη αλλαγή από τότε, να είναι τα σημάδια γήρατος

Η υπαρξιακή αυτή αναζήτηση δεν έχει ηλικία και τις πιο πολλές φορές ούτε τέλος

Όλοι αργά ή γρήγορα ψάχνουμε το νόημα της υπάρξεως μας και τον προορισμό μας

«Τί κάνω εγώ εδώ;»

Έπρεπε να περάσουν δεκαετίες να αντιληφθώ ότι ψάχνουμε την πληρότητα σε λάθος χώρο

Αυτός ο κόσμος είναι πρόσκαιρος το ίδιο και τα υλικά που προσφέρει

Η πληρότητα δεν βρίσκεται στην ύλη…

Η πληρότητα αδελφέ βρίσκεται μονάχα στην ένωση με τον Εσταυρωμένο Χριστό.

Όχι στην πίστη σ΄Αυτόν, στην ένωση με Αυτόν!

Καλή Ανάσταση!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Η σιωπή δεν είναι πάντα θησαυρός

"Φεύγει" ο κόσμος ο ένας μετά τον άλλο, είτε ξαφνικά, είτε ταλαιπωρημένος από αρρώστιες κάθε λογής.

Κανείς δεν τολμάει να αγγίξει το θέμα για τους αυτονόητους λόγους. 

Τα λέμε μεταξύ μας, τις πιο πολλές φορές όχι φωναχτά. 

Κοιταζόμαστε κάθε φορά στο άκουσμα ενός ξαφνικού θανάτου και ενώ όλοι πια ανεξαιρέτως έχουμε βαθιά υποψία, αν όχι και γνώση γιατί συμβαίνει αυτό, δεν τολμάμε να το μιλήσουμε, να το φωνάξουμε, να το ουρλιάξουμε στα μούτρα των υπαίτιων και να παραδεχτούμε πόσο πολύ γελαστήκαμε.

Όχι δεν είναι φαινόμενο που υπήρχε πάντα. 

Η θνησιμότητα αυξήθηκε και κανείς δεν λέει ποτέ τίποτα πια.

Που είναι οι ειδήμονες στατιστικολόγοι που παρελαύναν στα κανάλια πριν 2 χρόνια τρομοκρατώντας τον κόσμο με τους αριθμούς θανάτων από κοβιτ. 

Που είναι; να ενημερώσουν με την γνωστή πειθώ του ξερόλα, για τα ποσοστά της θνησιμότητας στην χώρα μας;

Που είναι η επιστημονικές ομάδες να αναλύσουν αυτό το φαινόμενο και να μας αποδείξουν την "λανθασμένη" αντίληψη της παρούσας ανάρτησης;

Μούγκα! τα πιόνια του μεγαλύτερου εγκλήματος του αιώνα. Μούγκα οι αλήτες. 

Τόσο πετυχημένο το έγκλημα, που δεν αφήνει καν περιθώριο αντίδρασης. 

Δυστυχώς δεν χρειάζεται καμία στατιστική έρευνα να μας επιβεβαιώσει αυτό που οι περισσότεροι αν όχι όλοι έχουμε καταγωνιάσει στην συνείδηση μας.

"Φεύγουν" οι άνθρωποι μας και χάνονται σε δευτερόλεπτα και μεις κλεινόμαστε προσεχτικά στο κουτάκι μας, εκεί που η συνείδηση βολεύεται στην απουσία της αλήθειας και της ενοχής.

Και ο χρόνος κυλά και η ζωή συνεχίζεται..

Η ελπίδα μας μόνο στον Θεό πια.

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Θαμμένοι εκείνοι, θαμμένοι και μεις

Χιλιάδες θαμμένοι κάτω από τα συντρίμμια

Και μείς αναφωνούμε με ευχαρίστηση «Καλά να πάθουν για να μάθουν»

Για ποιους ακριβώς εύχεσαι κακό;

«Τους Τούρκους» με λύσσα απαντάει

Και συνεχίζει στον ίδιο παραλογισμό

«Αυτοί έκαναν τόσα σε μας»

Είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι που θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια από τον φονικό σεισμό στην γειτονική Τουρκία, δεν είναι αυτοί που εισέβαλαν στην πατρίδα μας 48 χρόνια πριν.

Είμαι ακόμα σίγουρη ότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι πέθαναν χιλιάδες οικογένειες, παιδιά, γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλοι και δεν σκέφτηκες καημένε άνθρωπε ότι τυχαία δεν είσαι στην θέση τους;

Η φύση δεν κάνει διακρίσεις

Δεν επιλέγει να τιμωρήσει τον θύτη για να χαρεί το θύμα, ούτε παίρνει τον ρόλο του Θεού για να κρίνει και να τιμωρήσει τα άδικα αυτού του κόσμου.

Δεν υπάρχουν άδικα για να τιμωρήσει έτσι κι αλλιώς.

Υπάρχουν οι δυνατοί, που στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας καταδυναστεύουν τους αδύνατους.

Άνθρωποι με χαμένες ψυχές, χωρίς φόβο Θεού, μακριά από αρετές και αξίες, χωρίς ενσυναίσθηση και κανένα ενδοιασμό, έτοιμοι να πουλήσουν την ίδια τους την μάνα για να φτάσουν στους απεχθείς στόχους τους.

Αυτοί διοικούν τον κόσμο σήμερα! Και μείς τους αφήνουμε να ασελγούν ελεύθερα στην πατρίδα μας, στα παιδιά μας, στο μέλλον μας.

Τους αφήνουμε γιατί γινόμαστε το ίδιο με αυτούς

Εμείς είμαστε χρόνια τώρα θαμμένοι, κάτω από τα συντρίμμια της μιζέριας μας, της αδιαφορίας, του μίσους, της εκδίκησης, έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον γιατί πονέσαμε.

Εμείς που νιώσαμε τον πόνο της απώλειας, από έναν πόλεμο που μας τα πήρε όλα, εμείς πρώτοι δεν θα έπρεπε να ευχόμαστε τέτοιον πόνο σε άλλον άνθρωπο.

Είμαστε θαμμένοι εκεί κάτω από τα συντρίμμια μας και κλείνουμε τα μάτια στο φως που μπαίνει από τις χαραμάδες,

Μόνο που ξεχνάμε ότι, όταν θάβονται κι άλλοι μαζί μας δεν θα μείνει κανείς πίσω να σηκώσει τα μπάζα.

Δεν μας καθορίζει αυτό που μας συνέβη αλλά το πως αντιδράμε σε αυτό!

Οι λογισμοί μας, φωνάζουν από μακριά ποιοι είμαστε…

Καημένε άνθρωπε…χωρίς αγάπη δεν πας πουθενά.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Οι διαχρονικοί Ιεράρχες

«Ως πότε θα είναι παντοδύναμο το χρήμα, η αγχόνη των ψυχών, το αγκίστρι του θανάτου, το δόλωμα της αμαρτίας; Ως πότε θα κυβερνά ο πλούτος, η αιτία των πολέμων για τον οποίο κατασκευάζονται όπλα και ακονίζονται ξίφη;» αναρωτιέται ο Μέγας Βασίλειος την ώρα που οι παγκόσμιοι ηγέτες λεηλατούν κράτη και υποδουλώνουν λαούς, στο βωμό της δήθεν ειρήνης και ενότητας. Η αλαζονεία της υπερδύναμης ανοίγει νέα μέτωπα πολεμικά, νέες πληγές στο κορμί της ανθρωπότητας…

 

Ακούω και σήμερα το Χρυσόστομο να καταδικάζει με δριμύτητα την κοινωνική αδικία  τώρα που η παγκόσμια «νέα οικονομία» διευρύνει το χάσμα της ανισότητας : «… ο Θεός από την αρχή δεν έκανε τον έναν πλούσιο και τον άλλο φτωχό, αλλά έδωσε σε όλους την ίδια γη. Από πού, λοιπόν, -ερωτά- εσύ μεν έχεις τόσα και ο άλλος ούτε μια χούφτα γης ;»

 

Διαβάζω το Γρηγόριο το Θεολόγο και τον θαυμάζω καθώς κάνει θεολογία μιλώντας για την ατομική ιδιοκτησία : «… φτώχεια και πλούτος -μας λέει- εισβάλλουν στην ανθρωπότητα όπως οι αρρώστιες στον ανθρώπινο οργανισμό. Ο νόμος του χριστιανού είναι η ισότητα του Δημιουργού Θεού, δεν είναι ο νόμος του ισχυρού». «Γίνε στο γείτονά σου πιο πολύτιμος με την αγάπη, γίνε στο δυστυχισμένο Θεός με το να μιμείσαι την αγάπη του Θεού… Τον Χριστό να επισκεφθούμε, τον Χριστό να υπηρετήσουμε, τον Χριστό να θρέψουμε, τον Χριστό να ντύσουμε, τον Χριστό να περιμαζέψουμε, τον Χριστό να τιμήσουμε…» Προτρέπει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και δακτυλοδεικτεί σε μένα και σε σένα, όλους αυτούς, τους σωματικά και ψυχικά άστεγους. 

Δεν φταίει η θάλασσα που “ξεβράζει” μετανάστες άλλοτε νεκρούς και άλλοτε ζωντανούς-νεκρούς, δεν φταίει ο υπερπληθυσμός που πεινάει το παιδί της διπλανής πόρτας, δεν φταίει το σύστημα που έχασε τον Παναγιώτη, την Έλενα, τον Στυλιανό... μέσα απο τα χέρια του. 

Φταίμε εμείς! 

Φταίω εγώ που κλείνω τον πόνο και την ανάγκη του άλλου έξω απο μένα. 

Φταίω εγώ που δεν πρόσεξα μέσα στα μελαγχολικά μάτια του παιδιού, τις ενοχές και τα απωθημένα μιας αρρωστημένης κοινωνίας. 

Φταίω εγώ, φταίς εσύ, φταίμε όλοι εμείς, που κουνάμε το δάκτυλο και μετά γυρνάμε στην άδεια απο ενσυναίσθηση ζωή μας. 

Τίμιοι καθώς ήταν με τη συνείδησή τους και συνεπείς στο εκκλησιαστικό τους χρέος οι Τρεις Ιεράρχες θα εξοργίζονταν σήμερα περισσότερο με την υποκρισία μας: όταν η κοινωνία υποκρίνεται φορώντας το «φιλάνθρωπο» προσωπείο της  και οι μεγαλομέτοχοι διαφημίζουν την «κοινωνική τους προσφορά». 

Η ελεημοσύνη δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι της κοινωνικής αδικίας. «Ελεημοσύνη από αδικίες δεν γίνεται» καταγγέλλει ο Μέγας Βασίλειος, αφού «δεν μπορεί να γίνει ο Θεός συνένοχος ληστών και αρπακτών». Γι’ αυτούς, αληθινή αγάπη είναι πριν απ’ όλα η κατάργηση της σχέσης εκμεταλλευτή και εκμεταλλευόμενου. 

Και μιλούν με θάρρος και τόλμη γι όλα αυτά οι Τρεις Ιεράρχες επειδή οι ίδιοι είχαν εξαντλήσει με την ασκητική ζωή τους τα δικά τους όρια θυσίας και προσφοράς.

Αναρωτιέμαι, ταπεινά, ποιος φοβάται σήμερα μια τέτοια ζωντανή Εκκλησία; Ποιος ανησυχεί στο άκουσμα των λόγων ενός νέου Χρυσοστόμου; Ποιοι θέλουν μια Εκκλησία στο περιθώριο της κοινωνικής μας ζωής; Ποιοι θέλουν μια Εκκλησία εκκοσμικευμένη, εκσυγχρονισμένη δήθεν, συνεταίρο στη διαπλοκή των συστημάτων εξουσίας; 

Γνωρίζουν όλοι αυτοί, άραγε ότι η δύναμη της Εκκλησίας δεν είναι η περιουσία της, αλλά ο ίδιος ο Χριστός που παρατείνεται μέσα στους  αιώνες διαμέσου των Αγίων Του και οι οποίοι  αποτελούν  μέτρο και  κριτήριο της ζωής των χριστιανών κάθε εποχής;

 

Τέτοιοι υπήρξαν οι ιεράρχες που σήμερα τιμούμε: φωτεινές προσωπικότητες συμφιλιωμένες με το Θεό, τον άνθρωπο και τη φύση.

Έλαμψαν ως ασκητές και σοφοί θεολόγοι, αναδείχτηκαν ως φιλόσοφοι, αποδείχτηκαν σπουδαίοι απολογητές και ακούραστοι κοινωνικοί εργάτες, αγαπήθηκαν ως ποιμένες. 

Γι’ αυτό και στην Εκκλησία, τους ονομάσαμε ΠΑΤΕΡΕΣ !

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός

Λάθη; ποιά λάθη;

Μου λένε... έτσι είν' η ζωή 

Βαδίζεις σ' ένα δρόμο πήχτρα στις επιλογές.

Επιλέγεις πως θα προχωρήσεις ακόμα κι αν είσαι ανέτοιμος να το κάνεις.

Τι κλάδο θα διαλέξεις, ποιό επάγγελμα, ποιόν θα αγαπήσεις, ποιόν θα απορρίψεις, να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, σπίτι,  σκύλο, δουλειά, να μείνεις, να φύγεις, να.. να.. να.. και δεν έχει τελειωμό.

Σε κάθε σου βήμα αποφασίζεις, γιατι είσαι και ελεύθερος άνθρωπος, νοήμων και ειδήμων να κάνεις τις σωστές επιλογές.

Και κορδώνεις και τις κάνεις.

Και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σε δικαιώσει ή να σε διαψεύσει. 

Και τότε φως!

Οι επιλογές σου, όχι όλες, ίσως όμως οι σημαντικότερες, υπο το φώς του χρόνου, βαπτίζονται λάθη και αποτυχίες.

Πέφτεις, απογοητεύεσαι και εύχεσαι να γύριζε ο χρόνος πίσω, γιατί ο πόνος είναι μεγάλος.

Μόνο που αυτές οι ανεπιθύμητες, εκ των ύστερων επιλογές, είναι και ο λόγος που κινείσαι.

Είναι το κίνητρο να πας παρακάτω.

Είναι ο οδοστρωτήρας για έναν άλλον δρόμο που δεν είχες ποτέ υποψιαστεί.

Ανοίγει το μάτι, το μυαλό και κάπου εκεί στα χαμένα ΒΛΕΠΕΙΣ. 

Βλέπεις ξεκάθαρα πια, ότι είσαι ακριβώς εκεί που πρέπει να είσαι. 

Ο πόνος γίνεται ο μεγάλος σου δάσκαλος και η γνώση η καλύτερη σου φίλη.

Οι εναλλακτικές που τόσο ποθούσες, θα σε οδηγούσαν μακρυά από αυτό που είσαι τώρα.

Κι άμα το αγαπάς το τώρα, αγαπάς και τα λάθη σου και τα ευγνωμονείς για το ταξίδι.

Όχι δεν είναι έτσι η ζωή.

Η ζωή είναι σοφία που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

Είναι οι δρόμοι που βαδίζεις γεμάτο πέτρες και λακούβες και που μπορείς ακόμα να διακρίνεις την ομορφιά τους.

Ειναι των αλλονών οι δρόμοι που διασχίζουν τον δικό σου και αφήνουν τα σημάδια τους.

Η ζωή είναι αυτό που φτιάχνεται απο τα λάθη σου κι άμα τα βρείς με το μέσα σου, στο τέλος δεν θα τα λες λάθη...

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός