Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023
Η σιωπή δεν είναι πάντα θησαυρός
Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023
Θαμμένοι εκείνοι, θαμμένοι και μεις
Χιλιάδες θαμμένοι
κάτω από τα συντρίμμια
Και μείς
αναφωνούμε με ευχαρίστηση «Καλά να πάθουν για να μάθουν»
Για ποιους ακριβώς
εύχεσαι κακό;
«Τους Τούρκους»
με λύσσα απαντάει
Και συνεχίζει
στον ίδιο παραλογισμό
«Αυτοί έκαναν
τόσα σε μας»
Είμαι σίγουρη ότι
μπορούμε να διακρίνουμε ότι οι άνθρωποι που θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια από
τον φονικό σεισμό στην γειτονική Τουρκία, δεν είναι αυτοί που εισέβαλαν στην
πατρίδα μας 48 χρόνια πριν.
Είμαι ακόμα
σίγουρη ότι μπορούμε να διακρίνουμε ότι πέθαναν χιλιάδες οικογένειες, παιδιά, γονείς,
αδέλφια, συγγενείς και φίλοι και δεν σκέφτηκες καημένε άνθρωπε ότι τυχαία δεν
είσαι στην θέση τους;
Η φύση δεν κάνει
διακρίσεις
Δεν επιλέγει να
τιμωρήσει τον θύτη για να χαρεί το θύμα, ούτε παίρνει τον ρόλο του Θεού για να
κρίνει και να τιμωρήσει τα άδικα αυτού του κόσμου.
Δεν υπάρχουν
άδικα για να τιμωρήσει έτσι κι αλλιώς.
Υπάρχουν οι
δυνατοί, που στο βωμό του χρήματος και της εξουσίας καταδυναστεύουν τους αδύνατους.
Άνθρωποι με
χαμένες ψυχές, χωρίς φόβο Θεού, μακριά από αρετές και αξίες, χωρίς ενσυναίσθηση
και κανένα ενδοιασμό, έτοιμοι να πουλήσουν την ίδια τους την μάνα για να
φτάσουν στους απεχθείς στόχους τους.
Αυτοί διοικούν
τον κόσμο σήμερα! Και μείς τους αφήνουμε να ασελγούν ελεύθερα στην πατρίδα μας,
στα παιδιά μας, στο μέλλον μας.
Τους αφήνουμε
γιατί γινόμαστε το ίδιο με αυτούς
Εμείς είμαστε χρόνια
τώρα θαμμένοι, κάτω από τα συντρίμμια της μιζέριας μας, της αδιαφορίας, του
μίσους, της εκδίκησης, έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον γιατί
πονέσαμε.
Εμείς που νιώσαμε
τον πόνο της απώλειας, από έναν πόλεμο που μας τα πήρε όλα, εμείς πρώτοι δεν θα
έπρεπε να ευχόμαστε τέτοιον πόνο σε άλλον άνθρωπο.
Είμαστε θαμμένοι εκεί
κάτω από τα συντρίμμια μας και κλείνουμε τα μάτια στο φως που μπαίνει από τις χαραμάδες,
Μόνο που ξεχνάμε
ότι, όταν θάβονται κι άλλοι μαζί μας δεν θα μείνει κανείς πίσω να σηκώσει τα
μπάζα.
Δεν μας καθορίζει
αυτό που μας συνέβη αλλά το πως αντιδράμε σε αυτό!
Οι λογισμοί μας, φωνάζουν
από μακριά ποιοι είμαστε…
Καημένε άνθρωπε…χωρίς
αγάπη δεν πας πουθενά.
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023
Οι διαχρονικοί Ιεράρχες
Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023
Λάθη; ποιά λάθη;
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2022
Οι λέξεις ξεσηκώθηκαν και με στήσανε στον τοίχο
Κτύπησε το κουδούνι
Δευτέρα, πρώτη περίοδο
Σέρνοντας πήγα στην τάξη
Μπήκα με μούτρα
«Καθίστε» διέταξα με αυστηρό ύφος
«Παίρνω παρουσίες, ετοιμάστε βιβλία για έλεγχο»
Άρχισα να λέω τα ονόματα και να τικκάρω στο βαθμολόγιο μου
όσους δεν είχαν βιβλία και τετράδια.
«Ανοίξτε βιβλία σελ.35»
Με ρομποτικές κινήσεις σηκώθηκα να γράψω στον πίνακα
Τα παιδιά να σιγομουρμουρίζουν
Γύρισα και τους αγριοκοίταξα, με νεύρα
Μέχρι το μεσημέρι έπρεπε να πληρώσω το ρεύμα, 291 ευρώ
Είχα πολλά νεύρα
«Όποιος μασάει τσίχλα να την πετάξει τώρα»
Δεν κουνήθηκε κανείς
Συνέχισα το μάθημα
Στα δέκα λεπτά πιάνει το μάτι μου τον Γιώργο να μασάει τσίχλα
Τα πήρα
Ακολούθησε το παραλήρημα μου
«και δεν σέβεστε…
και το σχολείο έχει κανονισμούς…
και εσείς είστε μαθητές και οφείλετε να τους τηρείτε
και μπλα μπλα μπλα…»
Ο μονόλογος της τρελής!
Τα παιδιά να με βλέπουν σαστισμένα
Ο Γιώργος σιγομουρμουρούσε: «και νόμιζα το σχολείο είναι σαν το
δεύτερο μας σπίτι»
Μού ρθε κεραμίδα
Σώπασα και άρχισα από μέσα μου να λέω την ευχή,
να με ελεήσει ο Θεός και να με φωτίσει σε ότι άλλο ξεστομίσω
«Κλείστε τα βιβλία παιδιά και πάρτε μια κόλλα χαρτί»
«Διαγώνισμα Κυρία;» ξεφώνισαν τρομαγμένα
«Όχι παιδιά» «Γράψετε τι είναι το σχολείο για σας»
Το είδα στα μάτια τους, το προκάλεσα, το περίμενα
Έρχεται…
Οι λέξεις ξεσηκώθηκαν και με στήσανε στον τοίχο
«Το σχολείο είναι άκαρδο… σαν φυλακή….
όλο κανόνες και κανονισμούς…
δεν μας αφήνει να κάνουμε τίποτα…
είναι κουραστικό…
δεν μου αρέσει…
με πνίγει…
δεν με ακούει κανένας…»
Έριξα τις άμυνες μου
Κάθισα ανάμεσα τους
Τους άφησα να μου πουν τα παράπονα τους
Δεν μίλησα
Μονάχα άκουγα
Κτύπησε το κουδούνι
Πήρα μαζί μου τα γράμματα τους, τα φύλαξα στην συνείδηση μου.
Δεν χρωστάω μόνο το ρεύμα
Χρωστάω σε αυτές τις ψυχούλες τον καλύτερο μου εαυτό!
Θεέ μου φώτισε με.
Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2022
Κατέβηκα απ' το βάθρο της έδρας και γνωριστήκαμε
Δύσκολο τμήμα.
Με κακή διάθεση μπήκα
σήμερα στο δύσκολο μου τμήμα.
Δύσκολο γιατί δεν
μου βγαίνει το μάθημα όπως το σχεδιάζω.
Μπήκα αμυνόμενη,
σοβαρή και αυστηρή, με την ψευδαίσθηση ότι βάζω τα απαραίτητα όρια που θα
καθορίσουν την πορεία του μαθήματος.
Ο Χαράλαμπος
κρατάει ακόμα το κινητό, η Μαρία μασάει τσίχλα, ο Σεμπάστιαν ακόμη να βγάλει τα
βιβλία του, η Ιωάννα στέκεται, ο Γιάννης θέλει να πάει τουαλέτα, ο David δεν ξέρει τι μάθημα έχουμε και ο Αντρέας
νυστάζει.
Ένας αγώνας να
συντονιστούμε όλοι για να αρχίσουμε το μάθημα.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο κατεξοχήν κουραστικότερος μήνας της σχολικής χρονιάς. Είναι το χρονικό διάστημα εκείνο που γνωρίζεις τα παιδιά, σε γνωρίζουν, καθορίζονται τα όρια και ουσιαστικά προδιαθέτει την πορεία της χρονιάς.
Δύσκολο τμήμα
Μαθητές με διαφορετικό μαθησιακό και συναισθηματικό υπόβαθρο. Ένα τμήμα με εικοσιπέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, ανάγκες και δυνατότητες και ο καθένας να κουβαλάει την δική του πονεμένη ιστορία. Μετρημένοι στα δάκτυλα οι συνεπείς και «καλοί» μαθητές. Υπάρχουν και οι άλλοι όμως, οι όχι και τόσο «καλοί» μαθητές που είτε θα αδιαφορήσουν είτε θα σου κάνουν την ζωή δύσκολη. Γιατί; γιατί δεν περιορίζονται στα δικά σου όρια και δεν συμβαδίζουν με τις δικές σου απαιτήσεις.
Και εκεί που νομίζεις
ότι το ‘χεις υπό έλεγχο, μια ερώτηση κεραμίδα:
«Που θα μου
χρησιμεύσει το μάθημα θρησκευτικών και πρέπει να ασχοληθώ Κυρία;»
Για να σε δω τώρα
Κυρία, λέω στον εαυτό μου, πείσε τον μαθητή σου για ποιο λόγο είσαι εκεί.
Το πρώτο στοίχημα
με τον εαυτό σου είναι να κερδίσεις τον μαθητή, να τον πείσεις.
Να τον πείσεις
ότι έχεις αυτήν την ποιότητα, που αξίζει να ασχοληθεί.
Θα σε διαβάσει
και θα ακούσει πρωτίστως το «φέρεσθαι» σου, αυτά δηλαδή, που λένε οι κινήσεις
σου, ο τόνος της φωνής σου, το βλέμμα σου, το χαμόγελο σου και μετά θα ακούσει τις
λέξεις που θα ειπωθούν από το στόμα σου.
Σάστισα προς στιγμήν.
Πώς να εξηγήσω σε δέκα λεπτά την χρησιμότητα του μαθήματος θρησκευτικών στην ζωή μας.
Πώς εξηγείς τον Θεό, την
πεμπτουσία της ζωής, με απλές λέξεις;
Έκανα ένα βήμα
πίσω και απ’ την ασφάλεια της έδρας μου και με ύφος καρδιναλίου, άρχισα να λέω
αερολογίες.
Δεν έπειθα, το
έβλεπα στα μάτια τους.
Σταμάτησα, σώπασα.
Κάθισα ανάμεσα τους.
Θα σας πω μια
ιστορία, ξεστόμισα δειλά.
Μίλησα για μια προσωπική εμπειρία.
Με το χέρι στην καρδιά και με απόλυτη ειλικρίνεια είπα την
δική μου ιστορία.
Τα βλέμματα καρφώθηκαν
σε μένα. Ησυχία! Μια σπίθα ελπίδας αναφάνηκε.
Μιλήσαμε όλοι,
είπαμε τις δικές μας ιστορίες, συν-αισθανθήκαμε, γνωριστήκαμε.
Κατέβηκα απ’
το βάθρο της έδρας… και γνωριστήκαμε.
Όμορφες ψυχούλες που έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν.
Έπεισα; Δεν ξέρω.
Αυτοί όμως με
έπεισαν.
Σήμερα, στο πιο δύσκολο
μου τμήμα, κάναμε το καλύτερο μάθημα!
Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022
Μεταξωτοί άνθρωποι
Σάββατο 13 Αυγούστου 2022
Γράμμα στην κόρη μου
Κυριακή 31 Ιουλίου 2022
Το τασάκι
ένα πράσινο πέτρινο
τασάκι και την ανάμνηση ενός ξεχασμένου τσιγάρου, να σβήνει πνιγμένο στην στάχτη
του.
Οι θύμισες του παρελθόντος επιλεκτικές.
Κράτησε τις παραμυθένιες. Διπλά γενέθλια, διπλά δώρα, πολλές αγκαλιές
και φιλιά.
Το παιδί όμως
μεγάλωσε, άλλαξε βλέμμα, άλλαξε και το παραμύθι.
Τα λόγια
φωτίστηκαν μ΄ άλλο φακό, ταυτίστηκαν με τις πράξεις και το φέρεσθαι διέψευσε το
παραμύθι.
Στην απουσία του
παιδιού, οι βάρβαροι είχαν φτιάξει πόλεις και πηγαινοέρχονταν ολημερίς και
οληβραδίς∙ είχαν και δικά τους πετούμενα πουλιά, μεγάλα, σιδερένια και εκκωφαντικά.
Ήταν και κάτι
άλλοι βάρβαροι με μάσκες αλλιώτικες, οικείες.
Αυτοί ήταν οι
χειρότεροι∙ ευγενείς, με θράσος και αναίδεια που δεν σε κοίταζαν ποτέ στα μάτια. Μετρούσαν
πάντοτε την απουσία, μα δεν λογάριασαν ποτέ ποια ήταν η ουσία.
Το παιδί κληρονόμησε
ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.
Δεν έμεινε τίποτα πια∙ μονάχα βλέμματα, που άλλοτε υπογραμίζουν και άλλοτε ακυρώνουν τις λέξεις.
Και τώρα; τώρα χωρίς
βάρβαρους;
Στάχτες
και το παιδί μεγάλωσε και κληρονόμησε ένα πράσινο πέτρινο τασάκι.
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2022
Η καθημερινότητα μιάς εκπαιδευτικού
Ξύπνησα πριν κτυπήσει το ξυπνητήρι. Ωραία λέω έχω ακόμα μερικά λεπτά και ξανακοιμάμαι. Ανελέητος όμως ο ήχος του ξυπνητηριού, έπρεπε να σηκωθώ. Σηκώθηκα κεφάτη αυτή την φορά γιατί κατάφερα να κλέψω στον ύπνο. Πάντα το σκέφτομαι αυτό με τον ύπνο∙ όταν ξυπνάς πιο νωρίς απ’ το ξεκίνημα η αίσθηση είναι αλλιώς. Καμιά φορά τις μέρες που δεν εργάζομαι βάζω πάλι το ξυπνητήρι για να κλέψω λίγο ύπνο παραπάνω και να τον απολαύσω. Τέτοιος ψυχαναγκασμός!
Οι πρωινές
κινήσεις μέχρι να ξεκινήσω για την δουλειά είναι σχεδόν μηχανικές και
προβλέψιμες. Η υπόλοιπη μέρα αν και είναι μέρος της ρουτίνας δεν είναι πάντα η
ίδια. Γιατί; ίσως γιατί η επαφή με τους γύρω ανθρώπους κρύβει αυτή την δυναμική
του απρόβλεπτου, που ομολογώ μ’ αρέσει, ακόμα και όταν η μέρα δεν εξελίσσεται
πάντα με τον πιο θετικό τρόπο.
Η φύση της
δουλειάς μου είναι τέτοια που, συγκεκριμένη ώρα και στιγμή πρέπει να σταθώ
μπροστά από έφηβους και να διεκπεραιώσω τον μαθησιακό προγραμματισμό, όποια κι
αν είναι η διάθεση μου. Ο ήχος του κουδουνιού καθορίζει την έναρξη και την λήξη
αυτού του χρονικού διαστήματος, έτσι κάθε σαρανταπέντε λεπτά περίπου το κοινό αλλάζει, το
αντικείμενο μάθησης αλλάζει, ακόμα και η δική μου δράση και αντίδραση αλλάζει. Πράγμα
αναμενόμενο, θα έλεγε κανείς, αφού έχεις
να κάνεις με διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά.
Πολλές φορές αυτή
η αλληλεπίδραση με τους μαθητές μου, εξελίσσεται σε μια συνάντηση υπερβατική, όσον κι αν ακούγεται υπερβολικό. Υπερβαίνει την καθημερινή επιφανειακή
επικοινωνία και αγγίζει βαθιά το μέσα μας και όχι απαραίτητα λόγω γνωστικού
αντικειμένου. Μια απλή αφορμή είναι αρκετή να ξεκινήσει ένα ατέρμονο ταξίδι
διαλογικής συζήτησης που μας παρασέρνει και πολλές φορές μας εκπλήττει
ευχάριστα και άλλες όχι τόσο. Αυτόν τον «κίνδυνο» ελλοχεύει η αληθινή
συνάντηση με τον άλλο. Όταν καταφέρεις να παραμερίσεις τα σύννεφα που
επισκιάζουν την ψυχή του συνομιλητή σου, τότε πολύ πιθανόν να ξεχυθεί σαν χείμαρρος,
ότι καλά κρυμμένο έχει μέσα του. Τι κάνεις με αυτό; είναι μια άλλη μεγάλη
κουβέντα για μια άλλη φορά.
Υπάρχουν όμως και
εκείνες οι μέρες που δεν συναντιόμαστε πουθενά, για διάφορους κάθε φορά λόγους
και εκεί αρχίζουν οι υπαρξιακοί προβληματισμοί. Τι κάνω λάθος; τι ήθελα να γίνω
εκπαιδευτικός; έτσι θα είναι πάντα; Θεέ μου βοήθα! μονολογεί η εκπαιδευτικός που τα βλέπει όλα μαύρα μέχρι να την σώσει το κουδούνι. Ανακούφιση!
Στην διαδρομή για
το σπίτι, ίσως τα πιο σημαντικά λεπτά της μέρας, πρωταγωνιστεί η σιωπή. Αποφόρτιση!
Στο μεσημεριανό
τραπέζι συναντώ ξανά οικεία πρόσωπα, αγαπημένα, τους δικούς μου ανθρώπους που
με κάνουν ξανά να νιώθω ασφαλής και να λέω με νόημα το Δόξα τω Θεώ.
Και τώρα
ξεκούραση. Το σαλόνι αδειάζει, τα παιδιά στα δωμάτια τους και το σκυλί στο
καλαθάκι του. Απαραίτητος ο μεσημεριανός ύπνος, έστω και ολιγόλεπτος, για
σωματική και πνευματική ανάπαυση. Πολυτέλεια για κάποιους. Θυμάμαι σε
προηγούμενες εργασίες, τα ωράρια δεν επέτρεπαν αυτή την πολυτέλεια και εκεί λίγο
πριν βυθιστώ στην απόλυτη ηρεμία, σιγομουρμουρίζω πάλι: Δόξα τω Θεώ. Ευλογημένη
στιγμή!
Η μέρα δεν
τελειώνει, ο ήλιος ακόμα βασιλεύει κατηφορίζοντας δυτικά και αρχίζει πάλι η
κίνηση στο σπίτι. Ετοιμαζόμαστε για το φροντιστήριο και το σκυλί ενθουσιάζεται
γιατί ήρθε η ώρα της βόλτας. Η Νάγια είναι το τέταρτο μέλος στην οικογένεια, το
οποίο ενσωματώθηκε πριν 3 χρόνια και έκτοτε δεν μπορεί κανείς μας να διανοηθεί
την ζωή χωρίς αυτή. Ψιλόλιγνη με λευκό τρίχωμα και μουτράκι αξιαγάπητο, να
τρέχει πέρα δώθε και να κουνάει την ουρά της στην θέαση μας, ακόμα κι όταν ακούει το λεωφορείο στην στροφή
του δρόμου που φέρνει τα παιδιά.
Μεταξύ μέρας και
νύχτας, εκεί που σουρουπώνει, με μια κούπα καφέ στο χέρι, πιάνω τον εαυτό μου
να κοιτάει τον ουρανό και να ονειρεύεται. Πολλές φορές, εκείνη την μοναδική
στιγμή, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για ότι έχω και δεν έχω. Εκεί ακριβώς, στο
μεταξύ φωτός και σκότους, σταματάει ο χρόνος και έχει μια ιδιαιτερότητα, σαν
μια πνευματική εμπειρία, όπου το μυαλό ηρεμεί, η ψυχή αγαλλιάζει, τα πράγματα
μπαίνουν στην θέση τους και μια παράξενη αίσθηση ελπιδοφόρας προσμονής με
καταβάλλει, λες και οι ουρανοί είναι ανοικτοί και προγεύομαι έναν άλλον κόσμο.
Όμορφη, παράξενη αγαπημένη στιγμή!
Η ώρα να κατέβουν
οι ρυθμοί κοντοζυγώνει, βράδυ πιά, όπου με μηχανικές πάλι κινήσεις θα βρεθείς
στο καταφύγιο σου, στον χώρο ανάπαυσης σου εκεί που γίνεται ο απολογισμός της
μέρας, της ζωής, της αλληλεπίδρασης. Αφού τακτοποιήσεις σπίτι, παιδιά, σκυλιά,
γατιά, ακολουθεί και το μέσα σου. Απαραίτητη διεργασία για το τώρα το μετά και
το αύριο. Ο απολογισμός για τον ανθρώπινο νου είναι σαν την κάθαρση στο τέλος
μιας θεατρικής παράστασης. Η αυλαία πέφτει και οι ρόλοι της καθημερινότητας
αποσύρονται για να επανέλθουν ξανά με αναθεωρημένες σκαλέτες. Το έργο θα
συνεχιστεί, οι παραστάσεις θα ανεβαίνουν ξανά και οι κομπάρσοι θα
πηγαινοέρχονται. Η αξία και το νόημα της μέρας δεν θα φανεί στο χειροκρότημα αλλά στην συνείδηση. Κι άμα αυτή
σε αφήνει, κοιμήσου γλυκιά μου και ονειρέψου όσα δεν βρίσκεις ξύπνια!
Δόξα τω Θεώ!
Τρίτη 19 Ιουλίου 2022
Σ' ένα παράλληλο σύμπαν
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2022
"Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες"
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022
Σε σένα τελειόφοιτε
Στο δρόμο της ζωής, καθώς
πορεύεται κανείς, φτάνει μπροστά στην ανάγκη, να δώσει νόημα στο περιεχόμενο της
βαλίτσας. Και τότε το συνειδητοποιεί. Εισέρχεται, χωρίς να το υποψιάζεται, σε
ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης. Άλλοι αναζητούν το νόημα της ζωής, τον προορισμό
του ανθρώπου, απαντήσεις σε ανεξήγητα φαινόμενα, άλλοι πάλι αναζητούν την
ευτυχία, την επιτυχία, το χρήμα, την επαγγελματική και προσωπική ολοκλήρωση και
άλλοι πώς ανοίγει το βαζάκι της μαρμελάδας και γιατί αναγράφει στο κουτί
δημητριακών το προφανές "ανοίξτε εδώ".
Ο Μάσλοου τοποθετεί τις
βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου σε πυραμίδα, την κορυφή της οποίας κατέχει η
ανάγκη αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης. Η πορεία προς την αυτοπραγμάτωση είναι
ένα καθοριστικό και συνάμα συγκλονιστικό ταξίδι που όταν φτάνει κανείς στο
τέλος αναφωνεί την γνωστή φράση "εύρηκα", χωρίς να μπορεί να εξηγήσει πολλά
πολλά στους άλλους. Είναι θα λέγαμε η προσωπική κατάκτηση της αλήθειας.
Η κρίσιμη ερώτηση που όλοι λίγο πολύ, αργά ή γρήγορα την κάνουμε: Ποιός είμαι;
Αγαπητέ Τελειόφοιτε/η,
απευθύνομαι σε σένα, που εναγωνιωδώς αναμένεις τα αποτελέσματα των παγκύπριων εξετάσεων. Απο την Γ’ τάξη γυμνασίου "αναγκάστηκες" να πάρεις κάποιες σημαντικές αποφάσεις που αφορούν την εκπαιδευτική και επαγγελματική σου κατεύθυνση. Στην λήψη τέτοιων αποφάσεων, ταλαντεύτηκες μεταξύ προσωπικών και κοινωνικών κινήτρων. Είχες να αντισταθμίσεις τα δικά σου θέλω, ενδιαφέροντα, ικανότητες και αξίες με τα θέλω, τα μπορώ, τις αντιλήψεις και τις αξίες των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Παράγοντες που ασυνείδητα πολλές φορές επηρεάζουν και διαμορφώνουν την επαγγελματική σου ταυτότητα. Ακόμα και τώρα που είσαι πρό των πυλών να "γευτείς" τα αποτελέσματα των επιλογών σου, δεν είσαι απόλυτα σίγουρος για την ορθότητα των αποφάσεων σου.
Αναμενόμενο.
Η ζωή καλώς ή κακώς σε
περνάει απο πολλές εξετάσεις, όχι πάντα γραπτές. Αυτό που πρέπει να κρατήσεις,
όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της γραπτής σου επίδοσης, είναι ότι, αυτού του
είδους εξετάσεις ΔΕΝ καθορίζουν το ποιός είσαι και το ποιός μπορείς να γίνεις.
Η επαγγελματική και
προσωπική ταυτότητα δεν διαμορφώνεται απαξ και τελειωτικά μέσα σε ένα κύκλο
μαθημάτων και εξετάσεων. Είναι μια
συνεχής διαδικασία ανάπτυξης μέσα απο την οποία αποκτάς τις αναγκαίες εκείνες
μεταδεξιότητες που σε βοηθούν να λαμβάνεις σημαντικές για σένα αποφάσεις, να εξελίσσεσαι,
να προσαρμόζεσαι και να πλησιάζεις ολοένα και περισσότερο στην πολυπόθητη
αυτογνωσία.
Η πορεία είναι εξελικτική.
Τώρα είσαι εδώ, αυριο κάπου αλλού. Η ικανότητα
της ευελιξίας και προσαρμογής στα εκάστοτε κοινωνικά δεδομένα, είναι το κλειδί
της επιτυχίας. Τι κι αν ξεκίνησες να γίνεις δικηγόρος, νοσηλευτής, καθηγητής,
γιατρός και στην πορεία δεν σου βγήκε; Τι κι αν σου βγήκε αλλά δεν έχει το
ενδιαφέρον που προσδοκούσες; Τι κι αν φτάσεις στου δρόμου τα μισά και δεν
βρίσκεις νόημα εκεί που είσαι;
Φύγε! δεν είσαι δέντρο!
Κάνε αυτό που θέλεις ΕΣΥ.
Άσε τον εαυτό σου να είναι αυτός που έμελλε εξαρχής να είναι, έστω κι αν αυτό
προυποθέτει κι άλλες θυσίες.
Ο Ηράκλειτος με την
διαχρονική του φράση, "τα πάντα ρεί", υπενθυμίζει ακόμη και σήμερα την
ρευστότητα της ζωής. Πολλές φορές ο άνθρωπος, ακόμη και ο πιο προνοητικός,
βρίσκεται μπροστά σε καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει, είτε σε προσωπικό
επίπεδο είτε σε επαγγελματικό.
Η έντονη ρευστότητα της επαγγελματικής ζωής, σε συνδυασμό με τις συνεχώς αυξανόμενες μεταβολές στον τομέα της εργασίας ενισχύουν την αβεβαιότητα πραγματοποίησης των αρχικών επαγγελματικών σχεδίων μας και ενδυναμώνουν το ρόλο, τον οποίο μη προβλέψιμοι παράγοντες μπορούν να διαδραματίζουν στην επαγγελματική μας σταδιοδρομία. Για τον παραπάνω λόγο το ζητούμενο στις μέρες μας δεν είναι μόνο η εύρεση κάποιας εργασίας. Στην επιδίωξη αυτή προστίθεται η μέριμνα για τη διατήρησή της ή την αντικατάστασή της, αν χρειαστεί, με κάτι ισάξιο και συμβατό με τα επαγγελματικά ιδεώδη και τις αξίες των εργαζομένων. Όλα αυτά διαμορφώνουν, τις τελευταίες δεκαετίες, μια νέα τάξη πραγμάτων που την χαρακτηρίζουν η «αταξία», η αβεβαιότητα και η αμφισβήτηση, η οποία συνοδεύεται από πολλές προκλήσεις αλλά και φόβους και αγωνία για το μέλλον.
15 βήματα δρόμος ανάπτυξης
Για να μπορέσει κανείς να εναρμονίσει προσωπική και επαγγελματική ζωή, θα πρέπει να αντιληφθεί το δίδαγμα της πιό κάτω διαδρομής, όπως πολύ εύστοχα παραθέτει ο Χόρχε Μπουκάϊ:
(πατήστε τον σύνδεσμο)
https://drive.google.com/file/d/1wnpPMGH4bWAhwNV0B74Ukg-tdrskYsQF/view?usp=sharing
Η αριστερή πάνω γωνιά του πίνακα
Εκείνες οι δύσκολες μέρες, εκείνα τα δύσκολα παιδιά, εκείνη η άχαρη διδακτική ώρα που σε κάνουν να σκέφτεσαι "τι κάνω εδώ εγώ τώρα;"
Κάπου εκεί επιστρέφω πίσω,
στο τότε που ήμουν εγώ μαθήτρια
και θυμάμαι και ταυτίζομαι και αναζητώ απαντήσεις.
Θυμήθηκα την αριστερή γωνιά του μαυροπίνακα να γράφει με άσπρη κιμωλία την ημερομηνία, την εορτή της ημέρας, το αυριανό διαγώνισμα.
Τι ά-χαρη αυτή η γωνιά.
Φέτος είπα θα δώσω χάρη στην γωνιά.
Θα δίνω κάθε μέρα κάτι από καρδιάς, λόγια αγάπης, γνωμικά και ρήσεις με νόημα, στίχους με βάθος, συνθήματα ψυχής που γίνονται εικόνες και αγγίζουν βαθιά μέσα το άλλο πρόσωπο.
Σήμερα έγραψα, τυχαία, στον πίνακα, Ρίτσο
Δεν ήξερα τι μέρα ήταν, ένιωσα.
Δεν κάνει κουμάντο καμία τύχη.
Σήμερα διάλεξα Ρίτσο από καρδιάς.
Σήμερα ο Ρίτσος ΧΑΡΗ-σε την γωνιά του ασπροπίνακα στους μαθητές μου!
11.11.2021
Φαίδρα Ξ. Μακρή
Εκπαιδευτικός