Στιγμές

Είχα μπει στο αεροπλάνο μια φορά

Το περίμενα καιρό αυτό το ταξίδι

Επέστρεφα πίσω

Σε κάτι όμορφο

Σε κάτι που είχα αφήσει πίσω καιρό πριν

Πίστευα πως αν επέστρεφα, θα έβρισκα αυτό που έψαχνα

Αυτό που έλειπε

Έφτασα

Πήγα στα γνωστά μέρη

Περπάτησα οικείους δρόμους

Σεργιάνισα στις ίδιες γειτονιές

Κι όμως δεν βρήκα αυτό που έψαχνα

Κάτι έλειπε, κάτι…

Και τότε το κατάλαβα

Αυτό το κάτι που έλειπε

Υπήρξε κάποτε αληθινά

Σε ανθρώπους

Σε στιγμές

Σε συγκυρίες τέτοιες, που η μοίρα ήθελε

Να δημιουργήσει τότε

Τις αναμνήσεις του σήμερα

Άτιμο πράγμα ο χρόνος

Σου φυλάει τι στιγμές μαζεμένες στο τέλος

Και τότε κατάλαβα

Δεν θα τις έβρισκα ποτέ ξανά

Ποτέ ξανά τις ίδιες

Παρά μονάχα βαθιά μέσα μου 

Εκεί που η λήθη δεν φτάνει 

Και το φως φωτίζει τις στιγμές

Τις κάνει γνώση, πορεία και αυτογνωσία

Εκεί που κατάλαβα 

Πως ο πόθος της επιστροφής

Γίνεται απωθημένο και αλλάζει μορφή

Ξέρω τώρα

Πως δεν θα είμαι πια η ίδια

Μα τίποτα δεν θα ‘κανα διαφορετικά

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις

Είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκης «Όταν συνηθίζεις το τέρας αρχίζεις να του μοιάζεις»

Ίσως μια από τις ουσιαστικότερες ρήσεις που αποδίδουν την τραγικότητα της εποχής, της κάθε εποχής. Και είμαι σίγουρη ότι κάθε εποχή είχε το δικό της τέρας να αντιμετωπίσει.

Αν δούμε όμως τα πράγματα κατάματα, θα διαπιστώσουμε ότι το τέρας χαρακτηρίζεται έτσι γιατί αποκλίνει από το σύνηθες, είναι κάτι δύσμορφο, μεγάλο και τρομακτικό. Το σύνηθες λοιπόν, το μη τέρας, μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο είναι ο άνθρωπος, ο οποίος στην φυσική του κατάσταση δεν είναι δύσμορφος ούτε τρομακτικός.

Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για μεγάλα πράγματα, ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου, προικισμένος με όλα τα απαραίτητα εφόδια για να μοιάσει στον Δημιουργό του.

Πώς αξιοποιεί κανείς τα εφόδια αυτά;

Πώς απαλλάσσεται από την φθορά της κτιστότητας;

Πώς πετυχαίνει κανείς την αθανασία;

Μ’ έναν ατέρμονο και συνάμα δύσκολο πνευματικό αγώνα, θα έλεγα.

Τι επιλέγει αντ’ αυτού ο σημερινός άνθρωπος;

Την ευκολία του! Και με άνεση την δικαιολογεί:

«Ο άνθρωπος έχει αδυναμίες»

«Η αθανασία είναι ουτοπική»

«Είναι άλλωστε άνθρωπος και όχι Θεός»

Και εδώ ακριβώς ξεκινούν όλα

Διαμορφώνει αυτήν την αντίληψη γιατί βολεύει, γιατί είναι πιο εύκολο να αφεθεί στις αδυναμίες του παρά να τις αντιμετωπίσει, γιατί τα πάθη αποκτούν μια οικειότητα σκοταδισμού που ολοένα απομακρύνει το μεγαλείο της αθανασίας.

Και έτσι αρχίζει σιγά σιγά να τρέφεται το τέρας και να μεγαλώνει

«Τι να κάνουμε;», θα πει επαναπαυμένος, «αυτός είναι ο κόσμος δεν αλλάζει» και όταν μεστώσει το πράγμα και καθετί ανθρώπινο τον εγκαταλείψει και θα ‘χει πιά συνηθίσει τον ξεπεσμό, που θα τον ονομάσει «φυσιολογικό», γίνεται κι ίδιος τέρας.

Γίνεται ακριβώς το αντίθετο από αυτό που προοριζόταν να είναι, με αποκορύφωμα να μη αντιλαμβάνεται πια, πως αυτό που ονομάζει «φυσιολογικό» είναι στην ουσία «αφύσικο»

«Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα ταχτική είναι πραχτική και συμφέρει, να είσαι ανένδοτος!» λέει ο Καζαντζάκης και σου δίνει την αίσθηση ότι η αντίσταση στον ηθικό ξεπεσμό, που μαστίζει την εποχή μας, είναι μια πράξη ηρωική.

Πόσο ηρωική, αναρωτιέμαι, μπορεί να είναι η ανεμοδαρμένη αμυντική στάση απέναντι στον καταιγισμό ανηθικότητας που συρρικνώνει καθετί ενάρετο μέχρι σημείο αφανισμού;

Πόσο ήρωας νιώθεις όταν τα πάντα γύρω σου μετατρέπονται σε δύσμορφα, μεγάλα και τρομακτικά;

Η ηρωική πράξη χαρακτηρίζεται από μεγάλη τόλμη ακόμη και αυτοθυσία.

Ο ήρωας προτάσσει τα στήθη με κίνηση προς τα εμπρός και γίνεται ασπίδα για ιερά και ιδανικά.

Στην άμυνα έχεις την ψευδαίσθηση ότι κάνεις το ίδιο, είναι όμως ψευδαίσθηση.

Στην άμυνα παραμένεις στάσιμος, βαλλόμενος απο παντού και η στασιμότητα σε κουράζει, σε φθείρει και εντέλει σε εκτροχιάζει από την φυσική σου κατάσταση η οποία καθορίζει την σχέση σου με τον εαυτό, την φύση και τον Δημιουργό σου και ορίζει τον τελικό προορισμό∙ την Θέωση.

Το ερώτημα παραμένει

Πόσο ηρωισμό χωράει η αθανασία;

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Αδειανή καρέκλα

Είχα πάει τις προάλλες σ ένα εστιατόριο για δείπνο και μου έκανε εντύπωση η διαρρύθμιση των τραπεζιών.

Τραπέζι για δύο άτομα, τρία, τέσσερα, έξι, οκτώ και βάλε.
Πουθενά τραπέζι για ένα άτομο.

Και αναρωτήθηκα

Πως γίνεται σ έναν κόσμο, που η μοναχικότητα κατέχει ψηλά ποσοστά ανά το παγκόσμιο, να μην μπορεί κανείς να έχει το δικό του, ολόδικό του μονό τραπέζι; 

Γιατί να κάθεται κανείς απέναντι από μια αδειανή καρέκλα;

Ένας κόσμος αφιλόξενος στον μοναχικό άνθρωπο, που είτε απο επιλογή είτε όχι,  πορεύεται μονάχα με τον εαυτό του.

Σε παλαιότερες εποχές ήταν αδιανόητο να βγεί κανείς μόνος για φαγητό, καφέ ή ότι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα του, λες και η μονάδα ακυρώνει την ύπαρξη.

Σήμερα, ευτυχώς, ο κόσμος τολμάει και κάθεται σε ένα χώρο προορισμένο για περισσότερους, χωρίς αιδώ, αψηφώντας τα φευγαλέα βλέμματα οίκτου των διπλανών τραπεζιών.

Σήμερα τα βρήκαμε λίγο καλύτερα με τον εαυτό μας, τον αγαπάμε και τον φροντίζουμε επάξια, κόντρα στις ηθικιστικές υποδείξεις της κοινωνίας.

Και ούσα αδειανή η απέναντι καρέκλα, παρατηρώ το φέρεσθαι αυτού του κόσμου, αναπολώ, ονειρεύομαι ελεύθερα και αναστοχάζομαι, δίνοντας υπόσταση στις λέξεις που δύσκολα μπορεί κανείς να ξεστομίσει.

Πως να σταθεί κανείς απέναντι απ' το μεγαλύτερο υπαρξιακό ερώτημα;

"Ποιό είναι το νόημα της ζωής;"

Κι όμως όλοι μας, κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε, θα το αναζητήσουμε και ίσως, οι πιο τυχεροί, να το βρούμε σε μια ανυποψίαστη στιγμή μακρυά από την βαβούρα και τις πρόσκαιρες σχέσεις.

Που βρίσκει κανείς τελικά το νόημα της ζωής;
στον άλλον άνθρωπο;
και τώρα τι;
καταδικασμένες μονάδες δυστυχίας;

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Είναι ένα ταξίδι σ έναν αθέατο κόσμο

Σ έναν κόσμο που παύει να τρέχει

Σ έναν κόσμο εσωτερικής ανάπτυξης και αυτοπραγμάτωσης

Έναν κόσμο για λίγους εν δυνάμει για πολλούς

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Τρομακτική είναι η κατοχή της αδειανής καρέκλας από ρηχούς ανθρώπους με άδεια βλέμματα και παγερή καρδιά.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Υποκλίνομαι σε σένα που συνεχίζεις όταν ο κόσμος σου έχει γίνει θρύψαλα

Κι αν με ρωτούσε κανείς τι με θλίβει περισσότερο, με πόνο ψυχής θα ομολογούσα πως είσαι εσύ

Εσύ που έμεινες πίσω

Εσύ που πόνεσες τόσο και ακόμα πονάς

Εσύ που γνώρισες την απώλεια πιο πολύ και από αυτόν που χάθηκε

Το βλέμμα εκείνο που σπινθηρίζει στα αμέτρητα γιατί

Εκείνο το βλέμμα που ουρλιάζει πόνο και σε αφοπλίζει

Το σκασμένο πρόσωπο που μαράθηκε εν μια νυκτί

Τι μπορεί να πει κανείς;

Δεν υπάρχουν μήτε λόγια μήτε πράξεις παρηγοριάς

Μικρός και αβοήθητος ο άνθρωπος μπροστά στ΄ αδίκου τη σιγή

Τί είναι η θλίψη, τολμώ να ξεστομίσω

Μια τρύπα που έσκισε την ύπαρξη σου

Ένα κομμάτι που σου λείπει, που με βία ξεριζώθηκε και τα οδοντωτά του άκρα παραμένουν

Και στο σκοτάδι μέσα, ελπίζεις για το φως, που ξυπνάει της επούλωσης τον πόθο

Ο χρόνος φίλος και εχθρός

Κι ίσως οι γωνιές να πάψουν να σε κόβουν

Μη έχοντας άλλη επιλογή στα μάτια την θλίψη να κοιτάξεις

Και να της πεις για την αγάπη που ζησες, την ομορφιά της να προτάξεις

«Εγώ να ξέρεις υποκλίνομαι σε σένα. Σε σένα που συνεχίζεις όταν ο κόσμος σου έχει γίνει θρύψαλα»

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ζήλια, θετικό ή αρνητικό πρόσημο;

Αρχίσαμε να διαχωρίζουμε τις υγιείς από τις μη υγιείς σχέσεις

Μια παρέα παιδιών, στο φεύγα της εφηβείας και εγώ μαζί, χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και κατατάξαμε τις λέξεις που αναδεικνύουν τις σχέσεις αυτές

Κολλήσαμε στην ζήλια

Διαφωνήσαμε μεταξύ μας

Άλλοι την τοποθετούσαν στις μη υγιείς σχέσεις και άλλοι στις υγιείς

Οι μεν πρώτοι να προσπαθούν να εξηγήσουν πως η ζήλια, σε κάποιο βαθμό, δεν πειράζει και κανέναν, αντιθέτως της έδιναν θετικό πρόσημο όπως στην περίπτωση που το "ενδιαφερόμενο πρόσωπο" εκφράζει την παθιασμένη του αγάπη.

Άλλοι της έβαζαν αρνητικό πρόσημο

Και άλλοι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν

Οι διαφωνίες εντείνονταν

Κανένας δεν έκανε πίσω

Οι περισσότεροι είχαμε μια άποψη, που πιθανόν να απορρέει από τις προσωπικές μας εμπειρίες

Ως η πιο έμπειρη της παρέας ήθελα να φωνάξω "προσοχή" παιδιά, οι σκέψεις μας καθορίζουν και τις εμπειρίες μας και η ανοχή τα όρια μας.

Συγκρατήθηκα

Θυμήθηκα την μάνα μου όταν ήμουν 16 χρονών, να με προειδοποιεί για όλα εκείνα που ως έμπειρη γνώριζε.

Δεν άκουγα ούτε γω τότε

Ίσως γιατί η "έτοιμη" γνώση δεν είναι τόσο αφομοιώσιμη.

Άλλωστε η παροιμία "στερνή μου γνώση κι ας σε είχα πρώτα " δεν είναι τυχαία.

Τα παιδιά συνέχιζαν να διαφωνούν

Μήπως όμως καμία άποψη δεν είναι λανθασμένη;

Μήπως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στην λανθάνουσα χρήση της γλώσσας;

Φέραμε ένα λεξικό και αντικαταστήσαμε την λέξη ζήλια με λέξεις όπως ενδιαφέρον, φροντίδα, προστασία, έγνοια

Σώπασαν όλοι για μια στιγμή

Σκεφτήκαμε λίγο

Και συμφωνήσαμε εν τέλει να δώσουμε στην λέξη ζήλια την αρνητική της έννοια, ετσι όπως της αξίζει και να κρατήσουμε τις άλλες στην συνείδηση μας με την πεποίθηση να μην δεχόμαστε τίποτα λιγότερο για τον εαυτό μας έτσι ακριβώς όπως μας αξίζει!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

 Εκπαιδευτικός

Εμπρός προς τα πίσω!

Θυμάμαι να κάθομαι χάμω και με λαχτάρα να ακούω την γιαγιά μου να μου λέει ιστορίες απ’ τα παλιά

Αγαπημένη στιγμή

Λες και βρισκόμουνα σε χρονομηχανή και ταξίδευα κάθε φορά σε ένα συναρπαστικό παρελθόν

Συναρπαστικό για μένα φυσικά, αφού αναπολούσα μια πρωτάκουστη διαφορετική εποχή

Δύσκολα χρόνια όμως

Οι χειρωνακτικές εργασίες τότε, αποτελούσαν το κύριο είδος απασχόλησης

Άντρες και γυναίκες, στον ίδιο σκληρό αγώνα επιβίωσης

Μεγάλες οικογένειες, πολλά παιδιά, φτωχικές συνθήκες διαβίωσης, μόνο τα απαραίτητα και ίσως ούτε και αυτά

Αυτό που με ενθουσιασμό κρατάω από τα βιώματα των ανθρώπων εκείνης της εποχής είναι οι οικονομικές τους συναλλαγές

Υπήρχε η εποχή που οι άνθρωποι μεταξύ τους έκαναν τις συναλλαγές τους με προϊόντα και οχι με χρήμα!

Ο ένας είχε κοτέτσι, έπαιρνες αυγά

Ο άλλος ήταν γεωργός έπαιρνες χορταρικά, όσπρια, οπωρικά

Ένας άλλος βοσκός…

Οι γυναίκες χρυσοχέρες, έφτιαχναν από τυροκομικά και ζυμωτά μέχρι και ρουχισμό για τον χειμώνα

Ακόμα και οι τεχνίτες παρείχαν τις υπηρεσίες τους με αντάλλαγμα τρόφιμα ντόπιας παραγωγής

Υπήρχε μια αλλιώτικη ελευθερία, που σου έδινε την αίσθηση της αυτονομίας και του αυτοσεβασμού

Ήξερες ότι για να φας έπρεπε να δουλέψεις σκληρά, τίμια και με θρησκευτική ευλάβεια

Δεν τολμούσε κανείς να ξεγελάσει τον άλλον, όχι γιατί δεν υπήρχε η πονηριά, αλλά γιατί ήταν όλοι στο ίδιο έργο θεατές

Δεν είχε κάποιος περισσότερα από τον άλλο

Κι αν είχε δεν αποτελούσε απειλή γιατί δεν το επέτρεπε η ανατροφή τους

‘Όλοι στον ίδιο αγώνα επιβίωσης

Η μάνα μου θυμάται, όταν πρωτοήρθε στο χωριό, οι γειτόνισσες έφερναν γάλα και σιτάρι στην οικογένεια για βοήθεια. Ήταν και επτά αδέλφια

Στους γάμους όλοι βοηθούσαν στην ετοιμασία των εδεσμάτων και όλοι πρόσφεραν αφιλοκερδώς από την παραγωγή τους

Ακόμα και στις λύπες, εκεί ήταν όλο το χωριό

Αυτοί οι άνθρωποι μας διδάξαν την πραγματική έννοια της αλληλεγγύης

Σήμερα είμαστε υπόλογοι στον εγωισμό μας, στα πάθη μας, στην άγνοια και την ημιμάθειά μας, που έχει ντυθεί γελοίος ξερόλας

Σήμερα κρατάμε την Διακήρυξη Ανθρώπινων Δικαιωμάτων λάβαρο, αλλά κάτι μας εμποδίζει να δούμε όχι μόνο την πραγματικότητα αλλά ούτε πέρα από την μύτη μας

Μια πανδημία και ένα λοκντάουν ήταν αρκετά να συνειδητοποιήσει κανείς, πόσο παγιδευμένος είναι μέσα σε όλο το σύστημα

Δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις χωρίς προϋποθέσεις, ούτε καν να αγοράσεις τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης

«Τα απαραίτητα», μια έννοια που έχει χάσει το νόημα της σήμερα

Απαραίτητα θεωρούνται πιά, η τηλεόραση, το κινητό, ο υπολογιστής και κάθε έξυπνη συσκευή που «διευκολύνει» την ζωή μας

Δοκίμασε να τα απομακρύνεις έστω για λίγο. Μπορείς;

Ακόμα και οι οικονομικές συναλλαγές είναι τόσο αυτοματοποιημένες που θέλοντας και μη παγιδεύεσαι ασυνείδητα στην ροή της νέας τάξης πραγμάτων

Θα έλεγε κανείς, πως κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί την πορεία της ανθρωπότητας

Μπορεί όμως;

Ο πορτογάλος συγγραφέας Jose Saramago στο μυθιστόρημά του «Περι τυφλότητος» περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την εξέλιξη της ανθρωπότητας όταν «τυφλώνεται»

Μια τυφλή ανθρωπότητα εξαρτάται αποκλειστικά από τους εξουσιαστές της

Δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα, είσαι παγιδευμένος και υποχρεωμένος να ακολουθείς τις γραμμές που καθορίσει κάποιος άλλος για σένα

Τύφλωση, κατά συνέπεια ανικανότητα και τότε οι εξουσιαστές αναλαμβάνουν

Δεν μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς, να δουλέψεις, να αντιδράσεις, να διεκδικήσεις, ούτε καν να διαφωνήσεις και να αντισταθείς για τα αυτονόητα

Το απόλυτο υποχείριο.

Υποχείριο γίνεσαι και όταν δεν έχεις λόγο να αντιδράσεις

Η οικογένεια, η θρησκεία και η πατρίδα, είναι θεσμοί που κρατάνε την ανθρωπότητα ενωμένη και δυναμική ενάντια σε κάθε απειλή

Αυτοί οι θεσμοί βάλλονται συστηματικά, εδώ και χρόνια, στον βωμό της νέας τάξης πραγμάτων γιατί ακριβώς η εξάλειψη τους οδηγεί, με συνοπτικές διαδικασίες, στον απόλυτο έλεγχο της μάζας

Ας μην μακρηγορήσω, έτσι κι αλλιώς είναι ένα μεγάλο και αμφιλεγόμενο θέμα

Οι οικονομικές συναλλαγές λοιπόν του σήμερα δεν θυμίζουν καθόλου την εποχή της γιαγιάς μου

Το χρήμα ήρθε για να μείνει!

Εξέλιξη…

Εκσυγχρονισμός…

Απ’ τα 18 σου κιόλας έχεις ανάγκη το τραπεζικό σύστημα αυτής της χώρας

Να πάρεις αυτοκίνητο, να σπουδάσεις, να κτίσεις σπίτι κι αν δεν τα βρεις απ’ τον μπαμπά, τότε όλοι οι δρόμοι οδηγούν… στην τράπεζα

Μπας και εντάχθηκες στο πελατολόγιο μιας τράπεζας

Καμία αυτονομία

Αυτό ήταν

Δεν ξεφεύγεις ποτέ

Εκτός βέβαια αν είσαι μόνο καταθέτης αλλά και πάλι η αυτονομία σου είναι περιορισμένη

Στις χρυσές εποχές της κυπριακής οικονομίας, η πίστωση δινόταν στον οποιονδήποτε τόσο εύκολα λες και αγόραζες παγωτό στο χωνάκι

Χιλιάδες δανειολήπτες ένιωθαν κυρίαρχοι βγαίνοντας από την τράπεζα, αψηφώντας τον διαχρονικό Ηράκλειτο «τα πάντα ρεί»

Πράγματι τα πάντα είναι ρευστά ανά πάσα στιγμή

Αυτό ακριβώς έγινε πριν λίγα χρόνια, όταν πτώχευσε ένας τραπεζικός οργανισμός, με όλα τα γνωστά συνεπακόλουθα και ο δανειολήπτης που ΠΟΤΕ δεν διαβάζει τι υπογράφει, έγινε έρμαιο των ψιλών γραμμάτων των συμβολαίων και δουλοπρεπής πολίτης για το υπόλοιπο της ζωής του

Θαρρείς πως είσαι αυτόνομος, όταν δεν έχεις τον απόλυτο έλεγχο των καταθέσεων σου;

Θαρρείς πως είσαι αυτόνομος, όταν δεν δικαιούσαι να κάνεις ανάληψη όποτε θέλεις και όσα θέλεις;

Ή μήπως έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν θα σου πάρουν το σπίτι, το αυτοκίνητο ακόμα και την μάνα την ίδια και να σε ξεζουμίσουν μέχρι εκεί που δεν φτάνει

Και το βλέπουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, εδώ και χρόνια

Και το νιώθουμε στο κόκκαλο το μαχαίρι

Και την θηλιά στον λαιμό

ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ

Όχι δεν είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας, είναι η καθημερινότητα μας πια

ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΜΑΣ

Τι θα κάνουμε λοιπόν;

Δύο είναι οι επιλογές

Να αφεθούμε να μας πάρει το ποτάμι ή να πατήσουμε πόδι και να βγούμε απ’ το νερό, έστω και κολυμπώντας

Ας κάνουμε ένα μικρό βήμα προς τα πίσω και αφού πατήσουμε γερά ας κάνουμε ένα ακόμα

Οπισθοχώρηση, θα πει κανείς

Είναι ναι οπισθοχώρηση από την σάπια κατάσταση που ζούμε, για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε και το σημαντικότερο να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να το κάνουν και αυτά

Έχετε διανοηθεί ποτέ τι αφήνουμε στα παιδιά μας;

Σε ποιο κατήφορο τα αφήνουμε και φεύγουμε

Με ποια εφόδια θα αντισταθούν στα προφανή χειρότερα μέλλοντα;

Έχουμε ευθύνη!

Μεγάλη ευθύνη!

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να απεγκλωβιστούμε, όσο το δυνατόν να αυτονομηθούμε

Και γιατί όχι ας δοκιμάσουμε συνδιαλλαγές εκτός συστήματος, μιμούμενοι μίαν άλλη μακρινή εποχή

Εμπρός παιδιά ας πάμε πίσω

Δεν μπορούμε να πάθουμε χειρότερα

Πηγαίνοντας πίσω μπορούμε να πάμε μπροστά, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, όμως αυτήν την φορά να πάμε πίσω ως αφυπνισμένα όντα με ανάλογες επιλογές

Εμπρός προς τα πίσω!

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Αδιανόητο γιατί;

Ανήμερα 15 Αυγούστου, οι εκδρομείς στα ορεινά της Κύπρου, ήρθαν αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη έκπληξη.

"Κρατημένο", έγραφε η αυτοσχέδια πρόχειρη επιγραφή, πάνω στα εκδρομικά ξύλινα παγκάκια.

Μία κράτηση η οποία ήταν αρκετή για να προκαλέσει αντιδράσεις.

Αδιανόητο, οι πλείστοι ξεφώνισαν.

Αδιανόητο γιατί;

Αυτή δεν είναι η νοοτροπία μας;

Αυτή είναι!

Αρκεί μονάχα να παρατηρήσεις το φέρεσθαι του κυπριακού λαού.

Θα αψηφήσει τη σειρά στην καντίνα και θα τρέξει μπροστά γιατί βιάζεται.

Θα αψηφήσει την κίνηση στους δρόμους και θα χρησιμοποιήσει την αριστερή λωρίδα έκτακτης ανάγκης, γιατί βιάζεται.

Θα αψηφήσει την προτεραιότητα στους πεζούς και θα περάσει με κόκκινο, γιατί βιάζεται.

Ένας βιαστικός λαός που δίνει προτεραιότητα στον ατομισμό, με όποιες συνέπειες.

Αυτή είναι η καθημερινότητα, θα πει κανείς.

Το κάνουν όλοι.

Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της ζωής που αυτά είναι αναπόφευκτα.

ΟΧΙ!

Δεν είναι η καθημερινότητα αυτή και ΟΧΙ δεν είναι αποδεκτό, γιατί το κάνουν όλοι.

Είναι κατάντια!

Είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και ευαισθησίας.

Είναι η έλλειψη αρετών και αξιών.

Είναι η ποταπή υπεροχή του εγωισμού και της ιδιοτέλειας.

Κοίτα λίγο τις λεπτομέρειες:

Καθαρά σπίτια και αυτοκίνητα, σκουπίδια σε κάθε γωνιά της χώρας.

Σκουπίδια στα θέατρα, στους αρχαιολογικούς χώρους, στα μουσεία, στις συναυλίες,

Ακόμα και έξω ακριβώς από τους καλάθους σκουπιδιών.

Α! Πολιτισμός!

 

Στην εκκλησία, εκεί που οδεύεις να κοινωνήσεις Χριστό και με σκυφτό κεφάλι θα έπρεπε να ζητάς έλεος, σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος, λες και ακούς «όσοι πιστοί προλάβετε».

Σπρώχνεις να φτάσεις πρώτος ακόμα και στο προσκύνημα, στο αντίδωρο, στο Άγιο φως το Πάσχα.

Α! Ταπεινότης!

 

Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα παρκάρεις στον χώρο που δεν δικαιούσαι.

Είναι τέτοια η «αναπηρία» σου, που θα αγνοήσεις τον άνθρωπο που τρέχει να προλάβει το λεωφορείο.

Είναι, δυστυχώς, τέτοια η «αναπηρία» σου, που οι οίκοι ευγηρίας είναι γεμάτοι.

Α! Αλληλεγγύη!

 

Είχε μιλήσει κάποτε ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος για τους «μεταξωτούς» ανθρώπους.

Αυτούς με την «μεταξένια» συμπεριφορά, που όταν παρατηρήσεις τις καθημερινές «ασήμαντες» κινήσεις τους, εξάρεις εκείνα τα γνωρίσματα, τα οποία αποκαλύπτουν έναν όμορφο εσωτερικό κόσμο.

Αυτοί λοιπόν που δεν σπεύδουν, σαν αρπακτικά να πιάσουν την καλύτερη θέση σε ένα εστιατόριο.

Αυτοί που δεν νιώθουν κορόιδο όταν οι άλλοι τους προσπερνούν στην σειρά, γιατί το «άφες αυτοίς» είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους και αποτελεί μέρος του αξιακού τους κώδικα.

Αυτοί που υπερασπίζονται κάποιον που κατηγορείται σε μια παρέα, χωρίς να τον γνωρίζουν.

Αυτοί που σε ακούνε όχι για να σε αντικρούσουν.

Αυτοί που ξεβολεύονται για να σε βοηθήσουν.

Αυτοί που θα σου πουν την αλήθεια φιλτραρισμένα, για να μην σε πληγώσουν.

Αυτοί, λοιπόν, οι «μεταξένιοι» άνθρωποι ξέρουν ακριβώς τι γίνεται εκεί έξω, κι όμως επιλέγουν να υποτάξουν το ατομικό συμφέρον στην συλλογικότητα.

Απαλλαγμένοι από το ιδιωφελές και το συμφέρον, αναδεικνύουν αβίαστα την ομορφιά της σοφίας, που στωικά υπομένει τον αφιλόξενο κόσμο για αυτούς.

Τέτοιους ανθρώπους λοιπόν χρειάζεται ένας κόσμος που φαινομενικά είναι καταδικασμένος.

Σε τέτοιους ανθρώπους οφείλει να επενδύει κάθε παιδαγωγική μεταρρύθμιση.

Τέτοιους ανθρώπους να ανατρέφεις ως γονιός.

Γιατί αυτοί αλλάζουν νοοτροπίες.

Γιατί αυτοί σηματοδοτούν τον πολιτισμό.

Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους θα κάτσεις σε ένα εκδρομικό παγκάκι, χωρίς κράτηση και θα κάνεις την διαφορά!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Συγ-χωρώ

Κι αν με ρωτούσε κανείς τι με συγκινεί περισσότερο

αβίαστα θα απαντούσα

«Το πώς παραμερίζουν όλοι να περάσει το ασθενοφόρο, η πυροσβεστική, η αστυνομία»

Εκείνη την στιγμή δεν έχει σημασία ποιος είσαι, που πας και πόσο γρήγορα θες να πας

Όλοι συντονίζονται με τέτοιο τρόπο που ξεδιπλώνεται

μπροστά σου η ομορφιά της ανθρωπιάς!

Παραμερίζεις το αυτοκίνητο σου

παραμερίζεις και το ΕΓΩ σου

και γίνεσαι αρωγός στον άγνωστο συνάνθρωπο

Ενσυναίσθηση!

Τι υπέροχη αρετή να έχει κανείς

να μπορεί να νιώσει τον συνάνθρωπο

 να μπει στην θέση του

να κατανοήσει την ανάγκη του

και τότε να βοηθήσει, με όποιο τρόπο μπορεί να βοηθήσει

Βλέπεις, αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου

Να ζει αρμονικά με τον συνάνθρωπο, την φύση και τον Θεό

Ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού

προικισμένος με χαρίσματα - αρετές

εν δυνάμει να μοιάσει στον Θεό

να φτάσει στην κατά χάριν θέωση

και δεν έχει παρά να αξιοποιήσει

τα δώρα του Θεού, τις αρετές του

Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί νιώθεις αυτή την ψυχική πληρότητα όταν προσφέρεις;

…όταν συμβάλεις στην ευτυχία ενός συνανθρώπου

στην ευημερία ενός ζώου

στην αναδάσωση της καμένης γης…

Νιώθεις πληρότητα την στιγμή εκείνη, γιατί βρίσκεσαι στην φυσική σου κατάσταση

έτσι ακριβώς όπως πλάστηκες να ζεις και να συμπεριφέρεσαι

σ΄ ένα χώρο όπου συγ-χωράς τον άλλο

σ’ ένα χώρο όπου δίνεις χώρο στον άλλο να υπάρχει

ακόμα κι αν ο άλλος είναι αντίθετος με σένα

ακόμα κι αν σε πλήγωσε βαθιά

ακόμα κι αν είναι κατώτερος των περιστάσεων

Παραμερίζεις το ΕΓΩ

για να χωρέσει το ΕΣΥ

έτσι ώστε να υπάρξει το ΕΜΕΙΣ

Το ΕΜΕΙΣ υφίσταται με πρότυπο την ενότητα της Αγίας Τριάδος

σε μια ανοδική πορεία που δεν μπορεί να είναι μοναχική

Η αρμονική σχέση με την φύση, τον συνάνθρωπο και τον Θεό,

ως κατά φύσιν ενέργεια, ευθυγραμμίζει τον άνθρωπο

σε μια πορεία επιστροφής στον Δημιουργό Θεό

Ότι αντίθετο από αυτό συνιστά την παρά φύσιν ζωή του ανθρώπου,

η οποία αγκυροβολεί την ψυχή στην λήθη της αιωνιότητας.

 

« Τι όμορφος είναι ο άνθρωπος όταν είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

 

Υ.Γ Στους εθελοντές σε όλον τον κόσμο

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ελπίδα: αντίβαρο στην πραγματικότητα

«Τα καλύτερα έρχονται» 

'Οτι πιο άκυρο έχω ακούσει στην ζωή μου

Δεν ξέρεις τι έρχεται, ούτε πότε, ούτε αν θα είναι καλύτερα

Απλά ζεις και περιμένεις

Περιμένεις γιατί ελπίζεις

Η ελπίδα είναι η κινητήριος σου δύναμη

Χωρίς αυτήν, η πραγματικότητα δεν είναι υποφερτή

Περιμένεις πάντα τα καλύτερα γιατί δεν αντέχεις κάτι άλλο

Κι όταν δεν έρθουν 

Θίγεσαι, θυμώνεις και ξεσπάς

Λές και σου ΄ταξε κανείς ζωή ρόδινη στα πούπουλα περπατημένη

Δίκοπο μαχαίρι όμως

Ελπίζεις - Κινείσαι

Ελπίζεις - Κολλάς

Κολλάς σε ένα ονειρεμένο μέλλον, άπιαστο, ουτοπικό

Που μόνο όταν γίνει παρόν βλέπεις την γύμνια του

Αλλά πάλι ελπίζεις

Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς

Χωρίς την ελπίδα η πραγματικότητα δεν είναι υποφερτή

Χωρίς αντίβαρο τούτος δω ο κόσμος σε βυθίζει

Χωρίς το σκοτάδι δεν θα εκτιμούσες το φώς

Αυτό να θυμάσαι για να κινείσαι

Κι όσο κινείσαι ελπίζεις

Κι όσο ελπίζεις ζείς

Μέχρι το τέλος να ζείς, να ελπίζεις και να κινείσαι ανοδικά

Ανοδικά...για να έχει αξία το τέλος 

Στο τέλος και η δική μου ελπίδα!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ασυδοσία από τα γεννοφάσκια μας

Το παιδί στο αυτοκίνητο

Παιδί στο αυτοκίνητο χωρίς ζώνη: Εεε που δαμέ ώς τζαμέ…

Χρήση κινητού στο αυτοκίνητο: Εν εντάξει είμαι Άλφα οδηγός το ‘χω!

Κόκκινο στην διάβαση πεζών: Σταματάμε αν προλάβουμε, γιατί έχουμε ξεπεράσει και το όριο ταχύτητας και δευτερόλεπτα μετά την διέλευση του πεζού, εκκίνηση ενώ το φανάρι τολμάει ακόμα να είναι κόκκινο.

Σημεία ελέγχου ταχύτητας: να νέψουμε στον απέναντι ότι έχει ραντάρ, άλλωστε δεν κάμνει τζαι τίποτε κακό, ξεπερνά μόνο το όριο ταχύτητας.

Πώς τολμάνε να βάζουν κάμερες παντού για να καταπολεμήσουν την παρανομία; Να πυροβολήσουμε τον χειριστή της κάμερας, να τον δέρουμε και να κάνουμε τα πάντα να τον εμποδίσουμε από το να κάνει την δουλειά του.

Οδική παιδεία….εδώ γελάμε! Ότι καπνίσει του καθενός κάμνει μες τούντον τόπο.

Θέλεις να μεταφέρεις τα παλιοσίδερα σου; Εν εντάξει έχω διπλοκάμπινο. Μεταφορές όποιον πάρει ο χάρος

Έπιασες λαπόρτο: να το κανονίσουμε έχω έναν γνωστό

Το παιδί στο σχολείο

Ένας συνηθισμένος διάλογος:

Καθ.: Αντρέα έχεις πολλές απουσίες θα κινδυνέψεις να χάσεις την χρονιά

Αντρέας(με ύφος χιλίων καρδιναλίων): Εν οκ Κυρία εννα με περάσετε

Καθ.: Μαρία δεν τα πήγες καλά στο διαγώνισμα, πρέπει να κάνεις καλύτερη προσπάθεια

Μαρία(με αδιάφορο ύφος): Εν οκ Κυρία εννα με περάσετε

Τέλος της χρονιάς ο Αντρέας και η Μαρία προβιβάζονται με την βοήθεια του καθηγητικού συλλόγου!

Δεν πήγε καλά το παιδί στα μαθήματα = φταίει ο καθηγητής

Το παιδί σας τιμωρήθηκε( εδώ πάλι γελάμε) για παραβατική συμπεριφορά = ο γονιός στο σχολείο απαιτεί εξηγήσεις έτοιμος για καβγά

Δεν προβιβάζεται το παιδί σας λόγω απουσιών: ο γονιός στο σχολείο να τα κανονίσει

Προβιβάζεται το παιδί πάση θυσία: γιατί έταξε του το ο καθηγητής

Βαθμολογίες:        -Τα 20αρια βγήκαν σε προσφορά, προλάβετε!

                               -Οι αριθμοί 1-9 έχουν καταργηθεί λόγω αχρησίας!

Ηθικό δίδαγμα: Όλα σου χαρίζονται χωρίς δουλειά

        Το παιδί μετα λυκειακά: 

Δεν τα κατάφερε στις παγκύπριες (Shocking!) θα πάει ιδιωτικό πανεπιστήμιο το μωρό να μεν ταλαιπωρείται.

Δεν θα σπουδάσει, ήβραμε πολλά καλή δουλειά εκανόνισεν μας ο κουμπάρος!

Εννα δώσει εξετάσεις για το δημόσιο: Εννα μας κανονίσει το κόμμα!

Έννα περνά με το επίδομα τζαι κανένα κουτσοδούλλι ποτζί ποδά

 

        Το παιδί στην εργασία:

Είσαι εργατικός; Θα φορτωθείς κι άλλη δουλειά

Δεν είσαι εργατικός; Θα πάρεις προαγωγή (και αύξηση εννοείται) γιατί το μέσο σου εν πολλά δυνατό!

Θυμάστε την Μαρία που δεν διάβαζε στο σχολείο; Ε, πήρε θέση εργασίας στερώντας την ευκαιρία στο δικό σου παιδί που έκανε φιλότιμη προσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν έχεις μέσο να το κανονίσεις μιαν καλήν δουλειά!

Θυμάσαι τον Αντρέα; Εν ο ηλεκτρολόγος που θα σου κάνει την εγκατάσταση στο σπίτι! Good Luck!

Είσαι ευσυνείδητος, συνεπής και άξιος εργαζόμενος; Πρόσεχε, ενοχλείς τους χαραμοφάηδες που ευδοκιμούν!

        Το παιδί γονιός:

   Θα διδάξει ότι διδάχθηκε

 

Δεν πιστεύω να διερωτάσαι ακόμα γιατί υπάρχουν οι Γιαννάκηδες και οι Συλλούρηδες

Δεν πιστεύω να ξέχασες την Λαϊκή, τον Συνεργατισμό, τα Χρυσά Διαβατήρια…

Δεν πιστεύω να περιμένεις να τιμωρηθεί ο υπαίτιος του ατυχήματος στην Μουτταγιάκα

Δεν πιστεύω να εκπλήσσεσαι που ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ του Θανάση δεν θα διωχθούν ποινικά

Ξέρεις τι πιστεύω;

Ότι μας κάμουν μας αξίζει!

Γιατί;

Γιατί το ανεχόμαστε

Το ανεχόμαστε γιατί μας βολεύει

Γιατί μείναμε πολύ λίγοι για ν’ αντιδράσουμε

Γιατί η σοβαρότερη μάστιγα της εποχής μας είναι η ηθική κρίση

Γιατί η κατάρρευση των αξιών και των θεσμών οικογένειας, θρησκείας και πατρίδας εξυπηρετεί συμφέροντα

Γιατί την ασυδοσία και την διαφθορά την ζούμε από τα γεννοφάσκια μας, την συντηρούμε και την διδάσκουμε στα παιδιά μας δικαιώνοντας την συγγραφέα Rita Mae Brown:

«Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα»

Φαίδρα Ξ. Μακρή

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία τρίτη

Ιστορία τρίτη

Δύσκολοι καιροί

Κάθε σπιτικό και ένας σταυρός

Ας πούμε για χάρη της ιστορίας στο δικό μου σπίτι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το οικονομικό

Σήμερα κατέβηκα στην πόλη για κάτι δουλειές.

Η κίνηση ανυπόφορη

Βρήκα να παρκάρω πολύ δύσκολα και έδωσα το τελευταίο μου ευρώ για το εισιτήριο του πάρκινγκ.

 Έχει ο Θεός μουρμουρίζω και προχωρώ

Στα δέκα λεπτά τελείωσα αν και είχα πληρώσει πάρκινγκ για μία ώρα.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο, κοντοστάθηκα λίγο και περίμενα το επόμενο αυτοκίνητο να του δώσω την θέση στο πάρκινγκ.

Κατά βάθος ήλπιζα να τύχαινε κάποιος που πραγματικά είχε ανάγκη για ένα εύκολο πάρκινγκ σε μια δύσκολή μέρα.

Ήρθε, του έδωσα την θέση, του έδωσα και το εισιτήριο

Θυμήθηκα την καλή κυρία στα δεκάξι μου, που μου δώσε το δεκάλιρο σε μια δύσκολη στιγμή.

Δεν την ευχαρίστησα όπως θα ήθελα. Δεν της το ανταπόδωσα όπως θα ήθελα.

Ακολουθώ το δρόμο που μου δίδαξε και ίσως έτσι να της το ανταποδίδω.

Έφτασα σπίτι μετά από ώρα, λίγο πριν ανάψει το λαμπάκι της βενζίνης…

Παναγιά μου βοήθα με, μουρμουρίζω και προχωρώ

Πήγα για ξεκούραση, το μυαλό μου όμως εκεί να δουλεύει ασταμάτητα

Χίλιες δύο σκέψεις, Πώς; Τι άλλο να κάνω; Κι άλλα δανεικά; Ντροπή

Θυμήθηκα τότε στα φοιτητικά μας χρόνια εκεί στην ξενιτιά όταν μέναμε άφραγκοι από την ξεροκεφαλιά μας, δεν τολμούσαμε να ζητήσουμε έξτρα λεφτά από τους γονείς μας γιατί ξέραμε πόσο δύσκολα τα έβγαζαν πέρα.

Και ψάχναμε τις τσέπες στα ρούχα μας για λίγες ξεχασμένες δραχμές…και βρίσκαμε!

Ξεκίνησα λοιπόν να κατεβάζω τα παλτά και τα σακάκια και να ψάχνω

Αρχιμήδη!!! Αύριο θα βάλω βενζίνη!

Όπου κι αν στρέψω την ματιά μου παντού Εσέ Θεέ θα δω!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία δεύτερη

Ιστορία δεύτερη

Τελείωσα τις σπουδές και έπρεπε να βρω δουλειά

Το πτυχίο μου δεν χρησίμευε πουθενά πάρα μόνο 18 χρόνια μετά που θα ερχόταν ο πολυπόθητος διορισμός

Βγήκα λοιπόν στην αγορά εργασίας έκανα κάτι ταχύρρυθμα Ηλεκτρονικού Υπολογιστή και έψαχνα…

Έψαχνα και δεν έβρισκα. Και όσο δεν έβρισκα τόσο απογοητευόμουνα και τα έξοδα να τρέχουν και εγώ να απελπίζομαι

Πήγα στον Πνευματικό μου. Με παρηγόρησε. Προσευχήθηκε για μένα

Την επόμενη μέρα παίρνω τηλεφώνημα από μια εταιρεία να πάω για συνέντευξη

Έκλεισα το τηλέφωνο σαστισμένη λίγο, γιατί δεν θυμόμουν αν είχα στείλει βιογραφικό στην συγκεκριμένη εταιρεία.

Εκείνο το διάστημα είχα στείλει τόσα πολλά βιογραφικά και είχα πάει σε τόσες πολλές συνεντεύξεις, που είχα χάσει το μέτρημα.

Πηγαίνω λοιπόν με αγωνία στην συνέντευξη και χωρίς να τα πολυλογώ, με πήρανε στην δουλειά με συνοπτικές διαδικασίες.

Φεύγοντας με ρωτάει ο Διευθυντής: «Δεν αναρωτήθηκες πως σε καλέσαμε για συνέντευξη;»

Και εκεί κατάλαβα ότι δεν είχα καν αιτηθεί για την συγκεκριμένη θέση γιατί δεν είχε αγγελθεί.

Μια κυρία, στην οποία τις προηγούμενες μέρες είχα πάει για συνέντευξη στο γραφείο της, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε, είχε την καλοσύνη να με συστήσει και την συνέχεια την ξέρετε.

Έτσι απλά, μια άγνωστη σε μένα κυρία ,με βοήθησε να βρω δουλειά!

Απίστευτο δεν είναι;

Στην χώρα του βύσματος και του βολέματος, εγώ η κόρη ενός «αγνώστου», βρήκα με αυτόν τον τρόπο μια πολύ καλή θέση εργασίας στην οποία παρέμεινα 18 χρόνια!

Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου!

Υ.Γ.1 Το δικό σου μικρό, μεγάλο για τον άλλον. Πρόσεχε το «φέρεσθαι»!

Υ.Γ.2 Ευτυχώς τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα ο Θεός!

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Ιστορίες να σκεφτείς. Ιστορία πρώτη

Ιστορία πρώτη

Θυμάμαι, εκεί γύρω στα δεκάξι πρέπει να ήμουνα και είχα αρχίσει καλοκαιρινή δουλειά στις πωλήσεις.

Ήμασταν μια ομάδα παιδιών που θέλοντας και μη έπρεπε τα καλοκαίρια να δουλεύουμε να βοηθάμε και μείς την οικογενειακή κατάσταση. Ευτυχώς το θέλαμε!

Μας κατέβαζε λοιπόν το βανάκι σε μια τουριστική καλή περιοχή και κάναμε πωλήσεις από πόρτα σε πόρτα.

Περνούσαμε όμορφα, παρά την κούραση από το ποδαρικό, είχαμε αυτή την όρεξη να κατακτήσουμε τον κόσμο και αυτό μας έκανε πολύ καλούς πωλητές!

Είχαμε τις καλές μας μέρες! Είχαμε όμως και τις δύσκολες!

Μια τέτοια την θυμάμαι μέχρι σήμερα.

Μπαίνω σε ένα κατάστημα και με χαμόγελο και όλο ευγένεια απευθύνομαι στον ιδιοκτήτη που βρισκόταν πίσω από το ταμείο.

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την ερώτηση μου και με πετάει έξω με φωνές και προσβολές. Προφανώς θα είχε τους λόγους του

Έφυγα καταρρακωμένη από κει

Άρχισα να περπατάω σε άγνωστη κατεύθυνση με δάκρυα στα μάτια και αμέτρητα γιατί.

Η αγένεια αυτού του ανθρώπου με έκανε να νιώσω τόσο μικρή.

Κάθισα σε ένα πεζούλι και έκλαιγα ασταμάτητα

Και τότε με πλησίασε αυτή η Κυρία!

Με ρώτησε τι είχα

Και γω να προσπαθώ να της εξηγήσω με λυγμούς γεμάτο παράπονο

Δεν θυμάμαι το πρόσωπο αυτής της γυναίκας ούτε τα λόγια της, θυμάμαι όμως την κίνηση της.

Έβγαλε απ΄την τσάντα ένα δεκάλιρο, πολλά λεφτά τότε, μου το έδωσε και έφυγε χωρίς να με αφήσει να αντιδράσω.

Ένα ολόκληρο δεκάλιρο σε ένα άγνωστο κορίτσι που βρισκόταν σε δύσκολη θέση και χωρίς να αγοράσει κάτι.

Τι μεγάλη αξία …αυτή η κίνηση!

Ο δικός μου άγνωστος Καλός Σαμαρείτης!

Υ.Γ. Σε θυμάμαι πάντα

Φαίδρα Ξ. Μακρή 

Εκπαιδευτικός

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο

«Σε περιμένω.

Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος

Που δεν έχει τί να περιμένει

Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει

Είναι σα να παύει να βλέπει

Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό

Να παύει να ελπίζει

Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...

Πικρό είναι

Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι

Χωρίς να είσαι ναυαγός

Ούτε σωτήρας

Παρά ναυάγιο»

 

Ο Μενέλαος Λουντέμης περιγράφει με τον γλαφυρότερο τρόπο τα συναισθήματα που γεννά η αναμονή στο ποίημά του «Αναμονή» και σε κάνει να συλλογίζεσαι…

Μια ζωή περιμένουμε κατάλληλες στιγμές, κατάλληλους ανθρώπους, κατάλληλες δουλειές , την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων ονείρων και ίσως με παράπονο περιμένουμε άλλες πραγματικότητες..

Λες και έχουμε όσον χρόνο θέλουμε

Λες και η ζωή μας ξεπληρώνει

Λες και ο Θεός μας οφείλει, αυτό που εμείς νομίζουμε

Δύσκολο πράγμα η αναμονή, θέλει πίστη και υπομονή και ελπίδα.

Η αναμονή όμως σε φθείρει

Παρ’ όλα αυτά δεν σταματάς να περιμένεις

Περιμένεις γιατί πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς

Περιμένεις γιατί η αναμονή γεννά την ελπίδα που σε κρατά σε εγρήγορση

Οι παλμοί ανεβαίνουν, τα μάγουλα ροδίζουν και ο κόσμος φαντάζει ομορφότερος

Λευκό μαντήλι σ’ αγκαλιάζει σαν αερικό

Ενώ βαθιά μέσα σου γνωρίζεις

Γνωρίζεις πως μάταια περιμένεις

Σε δίδαξε η ζωή χρόνια τώρα

Πως η στροφή ανηφορίζει και η κορυφή ξεμακραίνει

Ο δρόμος είναι μοναχικός

Μια πικρή επίγευση στον ουρανίσκο

Σαν λάθος δοσολογία από μαστίχα

Και εσύ ακόμα περιμένεις

Μικρά ρόδινα τριαντάφυλλα μπλεγμένα στα μαλλιά…

Δεν σου οφείλει κανένας τίποτα

Να ονειρεύεσαι για να κινείσαι

Αποστολή εξετελέσθη

Μαστίχα και Τριαντάφυλλο της ζωής η γεύση

 

Φαίδρα Ξ. Μακρή Εκπαιδευτικός