Αδειανή καρέκλα

Είχα πάει τις προάλλες σ ένα εστιατόριο για δείπνο και μου έκανε εντύπωση η διαρρύθμιση των τραπεζιών.

Τραπέζι για δύο άτομα, τρία, τέσσερα, έξι, οκτώ και βάλε.
Πουθενά τραπέζι για ένα άτομο.

Και αναρωτήθηκα

Πως γίνεται σ έναν κόσμο, που η μοναχικότητα κατέχει ψηλά ποσοστά ανά το παγκόσμιο, να μην μπορεί κανείς να έχει το δικό του, ολόδικό του μονό τραπέζι; 

Γιατί να κάθεται κανείς απέναντι από μια αδειανή καρέκλα;

Ένας κόσμος αφιλόξενος στον μοναχικό άνθρωπο, που είτε απο επιλογή είτε όχι,  πορεύεται μονάχα με τον εαυτό του.

Σε παλαιότερες εποχές ήταν αδιανόητο να βγεί κανείς μόνος για φαγητό, καφέ ή ότι άλλο επιθυμεί η ψυχούλα του, λες και η μονάδα ακυρώνει την ύπαρξη.

Σήμερα, ευτυχώς, ο κόσμος τολμάει και κάθεται σε ένα χώρο προορισμένο για περισσότερους, χωρίς αιδώ, αψηφώντας τα φευγαλέα βλέμματα οίκτου των διπλανών τραπεζιών.

Σήμερα τα βρήκαμε λίγο καλύτερα με τον εαυτό μας, τον αγαπάμε και τον φροντίζουμε επάξια, κόντρα στις ηθικιστικές υποδείξεις της κοινωνίας.

Και ούσα αδειανή η απέναντι καρέκλα, παρατηρώ το φέρεσθαι αυτού του κόσμου, αναπολώ, ονειρεύομαι ελεύθερα και αναστοχάζομαι, δίνοντας υπόσταση στις λέξεις που δύσκολα μπορεί κανείς να ξεστομίσει.

Πως να σταθεί κανείς απέναντι απ' το μεγαλύτερο υπαρξιακό ερώτημα;

"Ποιό είναι το νόημα της ζωής;"

Κι όμως όλοι μας, κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε, θα το αναζητήσουμε και ίσως, οι πιο τυχεροί, να το βρούμε σε μια ανυποψίαστη στιγμή μακρυά από την βαβούρα και τις πρόσκαιρες σχέσεις.

Που βρίσκει κανείς τελικά το νόημα της ζωής;
στον άλλον άνθρωπο;
και τώρα τι;
καταδικασμένες μονάδες δυστυχίας;

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Είναι ένα ταξίδι σ έναν αθέατο κόσμο

Σ έναν κόσμο που παύει να τρέχει

Σ έναν κόσμο εσωτερικής ανάπτυξης και αυτοπραγμάτωσης

Έναν κόσμο για λίγους εν δυνάμει για πολλούς

Δεν είναι τρομακτική η μοναχικότητα

Τρομακτική είναι η κατοχή της αδειανής καρέκλας από ρηχούς ανθρώπους με άδεια βλέμματα και παγερή καρδιά.

Φαίδρα Ξ. Μακρή

 

Εκπαιδευτικός